Οι εκλογές χωρίς μπαλκόνι
Ίσως είναι η μοναδική εκλογική αναμέτρηση, που τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα (τα κόμματα του κράτους, που μέχρι τώρα το μόνο που έκαναν ήταν να διαχειρίζονται την κρατική εξουσία και τα ωφελήματά της) έχουν κοινό προεκλογικό πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα πλήρες, εκτενές, παραμετροποιημένο, ποσοτικοποιημένο, κοστολογημένο: το Μνημόνιο. Θα είναι η πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά όπου τα δύο παραδοσιακά πρώην μεγάλα κόμματα δε θα μονομαχήσουν για το έπαθλο της αυτοδυναμίας, όσο και αν το διατυμπανίζουν. Ο ένας για αυτοδύναμη Ν.Δ. και ο άλλος για αυτοδύναμη Ελλάδα. Θα κατέβουν στις εκλογές με το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα. Με το Μνημόνιο και από έναν αστερίσκο στο τέλος. Το ΠΑΣΟΚ θα λέει «εμείς φτιάξαμε το μνημόνιο, εμείς μπορούμε να το εφαρμόσουμε καλύτερα», η δε Ν.Δ., «εμείς μπορούμε να το βελτιώσουμε, να μειώσουμε τους φόρους των επιχειρήσεων, οπότε σιγά - σιγά θα αρχίσει η ανάκαμψη». Πλην όμως, επειδή κανείς δεν τους πιστεύει, καταλήγουν σε κινδυνολογίες και απειλές. ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., Βενιζέλος (ο γνήσιος εκφραστής της μνημονιακής ορθοδοξίας) και Σαμαράς βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Από τη μία τούς είναι δύσκολο να διαφοροποιηθούν για να πολώσουν το εκλογικό σώμα και να κερδίσουν ψήφους και από την άλλη φοβούνται μήπως αυτή η διαφοροποίηση τους κάνει να χάσουν την έξωθεν καλή μαρτυρία που έχει για αυτούς το ευρωπαϊκό διευθυντήριο.

Στο ΠΑΣΟΚ, η εκλογή Βενιζέλου έδωσε πολύ μικρή συσπείρωση στην εκλογική του βάση και αρχίζει πάλι να απαξιώνεται ως κόμμα, η δε προοπτική της συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ. το οδηγεί μαθηματικά σε ένα μικρό ΠΑΣΟΚ. Τη Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή ανακαλύπτουν κάποιο συνδικαλιστικό σκάνδαλο και το διογκώνουν, την δε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο, κάποια άθλια πρακτική στην οικονομική ζωή της χώρας (και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση συμμετείχαν, και για ίδιον όφελος το συγκάλυπταν) και την Κυριακή βλέπουν τις δημοσκοπήσεις και ανεβάζουν δέκατα. Αν ξεχωρίσουμε τα κόμματα της Αριστεράς (Κ.Κ.Ε., ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που είναι σταθερά ενάντια στην πολιτική του μνημονίου, ενώ τα άλλα τρία κόμματα με βάση τις προγραμματικές τους αντιλήψεις εγγράφονται στον πυρήνα του μνημονίου. Καμμένος, Καρατζαφέρης και Κουβέλης, έστω και με αστερίσκο, το αποδέχονται. Ειδικά το κόμμα Καμμένου μοιάζει με τη ΔΗΜΑΡ. Απ’ έξω αντιμνημόνιο και από μέσα μνημόνιο. Αυτά τα δύο κόμματα, αν πολωθεί το προεκλογικό κλίμα, είναι δύσκολο να κρατήσουν τα μέχρι τώρα ποσοστά τους. Με την ίδια ευκολία που προσέλκυσαν ψηφοφόρους, με την ίδια ευκολία θα τους χάσουν. Ένα είναι σίγουρο, ότι αυτές οι εκλογές θα είναι καθοριστικές όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και για την Ευρώπη. Αν πάρουμε υπ’ όψιν μας την πιθανή ανατροπή στις γαλλικές εκλογές, το ενδεχόμενο αρνητικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία, τα αδιέξοδα των κυβερνώντων σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία και το ενδεχομένως αρνητικό για το Ευρωπαϊκό Ιερατείο αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών, τότε πολλά μπορούν να αλλάξουν. Με άλλα λόγια, τους πήρε και τους σήκωσε.

Απάντηση στον Κυριάκο Σαραντίδη
Επιστολή του στο «Ε» της 29/3/2012. Σεβόμενος το χώρο της εφημερίδας, σου απαντώ λακωνικά.

- Για το Βενιζέλο: Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ο συνταγματολόγος που «τσαλαπατά» το Σύνταγμα. (Τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν άνθρωπο που ειδικεύεται στην καταπάτηση των συνταγματικών διατάξεων και εισηγήθηκε την ατιμωρησία φαύλων υπουργών;) Για κάποιους Κυριάκους Σαραντίδηδες μπορεί να είναι ο μεγάλος αρχηγός και σωτήρας. Δικαίωμά τους να το πιστεύουν.

- Τα προσόντα μου, εσύ τα ζήτησες (χωρίς να σημαίνουν τίποτα): Πτυχιούχος ΑΣΟΕΕ (νυν Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), με δύο μεταπτυχιακά στη ΜΕΓ. ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ.

- Αν, όπως λες, αυτά που λέω και γράφω είναι λόγια που απλώς λέγονται και γράφονται, εσύ τι ζόρι τραβάς; Αγνόησέ τα. Σάλιωσε το χέρι σου και γύρνα σελίδα.

- Το θεάρεστο έργο πού κολλάει; Ούτε θεούς έμπλεξα, ούτε δαίμονες.

- Αποδέχομαι κάθε κριτική, είτε θετική (υπάρχουν τέτοιες και είναι πολλές), είτε αρνητική (υπάρχουν λίγες όπως και η δική σου). Το μόνο που δε δέχομαι, είναι ότι έχω ευθύνη για τη σημερινή κατάντια της χώρας, όπως κακόπιστα και με εμπάθεια μου καταλογίζεις. Η ευθύνη έχει ονοματεπώνυμο. Το «όλοι έχουμε ευθύνη» και το «όλοι μαζί τα φάγαμε» βολεύει και συγκαλύπτει.

- Ένας κεραμιδόγατος δεν είναι ποτέ του σαλονιού. Ο δε συγκεκριμένος, τυχαίνει να έχει φάει ένα τόνο χημικά. Όχι από τον αδιάβαστο Χρυσοχοΐδη, αλλά από το διαβασμένο Παπουτσή.

- Η στήλη θα παραμείνει «Κεραμιδόγατος». Σε άλλα έντυπα και εφημερίδες υπογράφω με όνομα και επώνυμο.

Αυτά και τέλος.