(25 Δεκ. 1937-31 Μαρτ. 2022)

ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΩ. ΤΡΑΓΕΛΛΗΣ

26/04/2022 - 11:30

Σχεδίαζα να συνεχίσω μια σειρά επιφυλλίδων με θέμα τους πρόσφυγες και τη Λέσβο, αλλά ένα έκτακτο και σκληρό γεγονός, όπως είναι η απώλεια ενός φίλου, του Χρ. Τραγέλλη, διακόπτει προς ώρας τη σειρά αυτή. 

Ο Χρήστος Τραγέλλης δεν είναι ένα άγνωστο πρόσωπο: πολλοί λέσβιοι και μη, ιδίως κάποιας ηλικίας, ασφαλώς θυμούνται τον επί πολλά χρόνια πρόεδρο του Συλλόγου Καλλονιατών Αττικής και υπεύθυνο έκδοσης του περιοδικού Καλλονιάτικα, αλλά και συγγραφέα πολλών βιβλίων. Βιβλίων που είχαν πάντα ως θέμα διαπραγμάτευσης την Καλλονή, καθώς το χωριό αυτό αποτελούσε στην κυριολεξία το κέντρο του κόσμου για τον Χρήστο. Φυσικά στο σημείωμα αυτό δεν πρόκειται να καταπιαστώ με τη βιογραφία του φίλου Χρήστου, επειδή αυτά είναι λίγο-πολύ πράγματα γνωστά, αρκεί ο ενδιαφερόμενος να εντρυφήσει στα βιβλία του Χρήστου. Σήμερα απλώς θέλω να αναφέρω κάποια στοιχεία από την προσωπική μας σχέση και φιλία σαν ένα είδος αφιερωματικής νεκρολογίας για τον φίλο μου, τα οποία λίγο-πολύ προφορικά εξέθεσα και στο επιμνημόσυνο τραπέζι λίγο μετά από την εκδημία του. 

Με τον Χρήστο δεν είμαστε από το ίδιο χωριό, δεν μεγαλώσαμε μαζί, δεν πήγαμε μαζί στο σχολείο, ούτε στο Γυμνάσιο, ούτε κάναμε μαζί στρατιωτικό κτλ. Απλώς ένα πρωινό ήρθε στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, σταλμένος από τον αείμνηστο Γιάννη Μουτζούρη για να τον βοηθήσω σε κάποια εκδοτικά προβλήματα. Αυτό ήταν. Κοίταξε ο ένας τον άλλο στα μάτια, μάλλον καταλάβαμε ότι ταίριαζαν τα χνώτα μας και εφεξής -δεν μπορώ να τοποθετήσω χρονολογικά τη στιγμή: 20, 30 χρόνια πριν;- γίναμε και παραμείναμε φίλοι, χωρίς ποτέ να σκιάσει τη σχέση μας το παραμικρό. Συνεργαστήκαμε σε πολλά πράγματα της Καλλονής, ήπιαμε καφέδες και πολλά ούζα, στην Καλλονή και την Αθήνα, ζήσαμε στιγμές μοναδικές στον Σύλλογο των Καλλονιατών κάποια Σάββατα με ούζο, ταπεινό μεζέ και πολύ μεράκι, νοσταλγία και κουβέντα, φυσικά μαζί και με άλλους φίλους και γνωστούς. 

Ο Χρήστος Τραγέλλης υπήρξε ένας καλός άνθρωπος, με πολλά προτερήματα και ασφαλώς, όπως όλοι μας και ελαττώματα, που αυτά τα τελευταία εγώ δεν τα γνώρισα, επειδή υπήρξαμε, όπως είπα φίλοι. Είταν ένας καλός οικογενειάρχης, που φρόντιζε όλα τα μέλη της οικογένειάς του (σύζυγο, δύο θυγατέρες, τρία εγγόνια) με ιδιαίτερη αγάπη και έγνοια. Είταν ωραίος, ευθυτενής, καλοντυμένος, δανδής, περιποιημένος και ευγενικός. Είταν ως προς τα πολιτικά φρονήματα δεξιός πατριώτης που περιστοιχιζόταν από αμέτρητους αριστερούς φίλους, κάνοντας καλή παρέα μαζί τους και δίνοντας το παράδειγμα του είδους της συμπεριφοράς που πρέπει να υφίσταται μεταξύ των πολιτικών αντιθέσεων, δηλαδή της συναίνεσης. Είταν Παναθηναϊκός ως προς τα αθλητικά φρονήματα, αλλά συμπαθούσε πολύ και τον Πανιώνιο, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές να βρισκόμαστε στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης. 

Ο Χρήστος Τραγέλλης, όπως είπα απέκτησε δύο θυγατέρες, την Ελένη και την Αγγελική και τρία εγγόνια. Όμως πέρα από αυτά ανέστησε και δύο άλλα, «θετά» παιδιά του, στα οποία προσέφερε αμέτρητες ώρες ενασχόλησης, πιθανόν στερώντας τες από τα φυσιολογικά παιδιά του: πρόκειται για τον Σύλλογο Καλλονιατών Αττικής και το περιοδικό Καλλονιάτικα. Η αφοσίωσή του προς αυτά τα «θετά» παιδιά υπήρξε μοναδική, αν σκεφτούμε ότι πέρα από τη θεσμική συμμετοχή του στην ανάπτυξη και εξέλιξη των «παιδιών» αυτών, ανάλογη υπήρξε και η ενεργητική και υλική υποστήριξη με κορυφαίο γεγονός την απόκτηση και διαμόρφωση της στέγης του Συλλόγου Καλλλονιατών (οδός Δοντά 10, πάροδος λεωφ. Συγγρού, κοντά στους Στύλους). 

Ο Χρήστος Τραγέλλης σκόπιμα ή τυχαία έκλεισε τον συγγραφικό και βιολογικό του κύκλο με δύο βιβλία, οιονεί αυτοβιογραφικά έργα της πολιτικής ιδεολογίας του και της εμπλοκής στον Σύλλογο Καλλονιατών. Ο φιλοπερίεργος λοιπόν αναγνώστης που ενδεχομένως δεν γνωρίζει καλά τον Χρ. Τραγέλλη ως προσωπικότητα μπορεί απλώς να ανατρέξει στα βιβλία αυτά, που τύπωσε ιδίοις εξόδοις: α) Η Καλλονή της Λέσβου λίγο πριν, λίγο μετά τη Γερμανική Κατοχή (1943-1945), Αθήνα, εκδ. Νόηση 2019, και β) Απάνθισμα Αναμνήσεων (Ο Σύλλογος Καλλονιατών-Ιστορικό. Η πολιτιστική μου δραστηριότητα-Η Συντροφιά του Σαββάτου «Οι Καλλονιάτες»-Περί Πλατείας-Πλημμύρες), Αθήνα, εκδ. Νόηση 2021. 

Ο Χρήστος δεν αγαπούσε τα νεωτερικά πράγματα. Τρεφόταν με τις παραδόσεις μιας περασμένης ζωής, της καλλονιάτικης προφανώς, που εκλάμβανε ως υπόδειγμα της καλής εποχής που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Πιστεύω όμως ότι θα χαμογελάσει με το ήπιο, καλοσυνάτο χαμόγελο, που τον αποχαιρετώ με τους παρακάτω στίχους ενός ποιήματος χωρίς ρίμα: 

Και σαν στου Αχέροντα 

την όχθη φθάσεις 

στα κελεύσματα του βαρκάρη 

μην ενδώσεις. Κράτα σφιχτά 

στα δόντια σου τον όποιο οβολό σου 

και μπες στ᾽ απέραντο γαλάζιο 

χωρίς ελπίδα 

την άλλη όχθη των προγόνων να δεις 

(Ν. Ψημμένος) 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey