Χωρίς πάτο

08/11/2020 - 18:48

Κάθε οικονομική μονάδα, από τη μικρότερη μέχρι τη μεγαλύτερη πολυεθνική, προσπαθεί με το μικρότερο δυνατό κόστος να πετύχει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος.

Πρόκειται για το κύριο και βασικό οικονομικό δόγμα.

Κι ενώ αυτό επιδιώκεται στην ιδιωτική οικονομία, στο δημόσιο ισχύουν ακριβώς τα αντίθετα: το κράτος-fiscus ρημάζει τους πολίτες στη φορολογία και τα αποτελέσματα είναι ανύπαρκτα έως αρνητικά.

Έχει δίκιο να οργίζεται ο λαός, όταν με τόση φορολογική αιμορραγία δεν έχει στοιχειώδεις πολιτικές και δημοτικές ανέσεις όπως δρόμους, πεζοδρόμια, πάρκιν, παιδικές χαρές, ουρητήρια, αξιοπρεπείς συγκοινωνίες.

Όταν δεν μπορεί να επανορθώσει ζημιές εκ φυσικών καταστροφών.

Όταν χρειάζεται ένα υπερπόντιο και πανάκριβο ταξίδι για να σφραγίσει ένα δόντι ή να κάνει την παραμικρή έστω εγχείρηση.

Όταν περιμένει τους μισθοφόρους της δημόσιας ασφάλισης δύο και τρία χρόνια να μετρήσουν τρεις καρτέλες ένσημα και να του απονείμουν τη σύνταξη. Εφόσον ζει ακόμα...

Κάτι δεν πάει καλά, και ας αρχίσουμε να αναλύουμε τις έννοιες μήπως και βρούμε κάτι.

Το ρήμα «αποδεκατίζω» και παλαιότερα «αποδεκατώ» σημαίνει μεταφορικά ότι προξενώ μεγάλη και καταστροφική ελάττωση ή βλάβη, στην κυριολεξία όμως σημαίνει ότι εισπράττω τον φόρο της δεκάτης.

Ποιος ήταν ο φόρος αυτός;

Ήταν το δέκα επί τοις εκατόν της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής των πολιτών.

Έρχεται από τα πανάρχαια χρόνια (λατρευόταν και Απόλλων «δεκατηφόρος» στην Πελοπόννησο και στην Κρήτη), και ίσχυσε μέχρι το 1919, οπότε θεσπίστηκε και άρχισε να εφαρμόζεται στην Ελλάδα η φορολογία του καθαρού εισοδήματος.

Τα ίδια περίπου χαρακτηριστικά είχε και το «χαράτσι» που πλήρωναν οι «άπιστοι» υπήκοοι στα μουσουλμανικά κράτη, εκ του αραβικού «χαράτζ», και αυτό εκ του ελληνικού «χορηγία» (!)

Θυμήθηκα όλη αυτή την φορολογική φιλολογία αυτό τον καιρό που βλέπουν πάλι οι πολίτες της χώρας τα ληστρικά εκκαθαριστικά των δηλώσεων και του ΕΝΦΙΑ, που μπροστά τους ωχριούν και η δεκάτη και τα χαράτσια.

Όλοι οι «ανένταχτοι» οικονομικοί επιστήμονες και αναλυτές συμφωνούν ότι η συνολική φορολογική επιβάρυνση της ελληνικής οικονομίας είναι αιμοσταγής, άδικη, αντιαναπτυξιακή και προπαντός αντι-ανταποδοτική.

Πληρώνει δηλαδή ο Έλληνας (εξαιρουμένων μόνο των αμυντικών δαπανών) για ανύπαρκτα αγαθά και για απαρχαιωμένες υπηρεσίες.

Είμαστε «πρωταθλητές» παγκοσμίως ειδικά στους φόρους κατανάλωσης και στους φόρους ακινήτων, με αποτέλεσμα να είμαστε συνεχώς ουραγοί στο θέμα της συνολικής φορολογίας μεταξύ των 36 χωρών του ΟΟΣΑ.

Εκείνο που πετυχαίνει το κράτος -οποιασδήποτε ιδεολογικής μορφής και ταυτότητας- είναι να συντηρεί ένα υδροκέφαλο, και εν πολλοίς άχρηστο πολιτικό και δημοσιονομικό οργανόγραμμα και μαζί μια άθλια και εξοργιστική γραφειοκρατία.

Γραφειοκρατία. Το αγχέμαχο όπλο των υπαλληλικών δικτατορίσκων.

Νόσος διαχρονική και ανεξάλειπτη.

Έγραφε -για να το αντιληφθούμε- πριν από 103 χρόνια ο Ίων Δραγούμης: «Ο ελληνικός λαός υποφέρει τρομερά οσάκις λαμβάνει ανάγκην να πλησιάσει εις δημόσια γραφεία...»

Και όποιος αμφιβάλλει ας τολμήσει σήμερα να πλησιάσει γραφεία ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, Ταχυδρομείων, Πυροσβεστικής, Πολεοδομίας κλπ.

Μέχρι τη δεκαετία του εβδομήντα (όπως θυμούνται οι κάπως προβεβηκότες την ηλικίαν) και ανάπτυξη είχαμε -όση είχαμε- και έργα υποδομής γινόνταν και στρατό συντηρούσαμε και εθνικές κρίσεις αποτρέψαμε, κι όλα αυτά χωρίς ίχνος φορολογίας εισοδήματος (!)

Εάν αυτό ήταν τότε μια μαγική εικόνα, άλλο τόσο μαγική είναι η σημερινή για το πώς τόσους χρήσιμους φόρους τους καταπίνει ένα δημόσιο βαρέλι χωρίς πάτο…

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey