Στα δυο στενά βρίσκονται και οι ανώτατοι δικαστικοί ύστερα από τον πνέοντα ζέφυρο των «προοδευτικών» αποδομήσεων.

Ήτανε άρα θέμα χρόνου να δούμε να εκδίδεται η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που ορίζει: «δεν συντρέχει λόγος, και μάλιστα προφανής λόγος δημοσίου συμφέροντος, που να δικαιολογεί την υποχρεωτική υποβολή κοινής δήλωσης φόρου εισοδήματος των συζύγων…»

Ήταν για πολλούς άλλη μια βόμβα στα θεμέλια της οικογένειας, βόμβα που ήρθε σαν νομικό επακόλουθο όλης αυτής της ατομικιστικής πολιτικής από το 1982 που ναρκοθέτησε τη γαμική κοινωνία, καθώς επίσης και σαν φυσικό επακόλουθο του «συμφώνου συμβίωσης».

Το μέτρο παρουσιάστηκε με δελεαστικό οικονομικό περιτύλιγμα ωστόσο ενέχει κινδύνους που δεν είναι αμέσως ορατοί.

Να θυμίσουμε ότι η χριστιανική «εκκλησία» όπως και η αρχαία «εκκλησία του δήμου» σημαίνουν έκκληση και πρόσκληση για κοινωνία, συνάθροιση και συμβίωση. Μόνο με την κοινωνία λύνει τα προβλήματά του ο άνθρωπος, ισχυροποιείται, εξυψώνεται και ανακαλύπτει την ευτυχία.

Όλες οι κοινωνικές δομές και οι θεσμοί έχουν χτιστεί πάνω σ’ αυτή την αναγκαιότητα και τη φιλοσοφία του κοινωνείν. Η οικογένεια είναι ο βασικός πυρήνας που θεμελιώνεται πάνω στην ένωση αρσενικού και θηλυκού με σκοπό την αναπαραγωγή, την ευχερέστερη αντιμετώπιση των αναγκών του βίου και τελικά την ευτυχία.

Και μπορεί προχθές στη γιορτή του προστάτη των ερωτευμένων να είδαμε μαζί με τους ερωτευμένους να γιορτάζουν επιδεικτικά και οι χωρισμένοι, ωστόσο η οικογένεια παραμένει το δημοκρίτειο «άτομον» της κοινωνίας, δηλαδή αυτό που δεν τέμνεται, και που δεν πρέπει να τέμνεται.

Ακόμα και ο παρωχημένος θεσμός της προίκας (που ίσως λειτούργησε ορισμένες φορές προσβλητικά και ανισότιμα προς το θήλυ) είχε την φιλοσοφία να ενισχύσει τον απρόσωπο θεσμό και όχι κάποιο από τα πρόσωπα. «Προς ανακούφισιν των αναγκών του γάμου» έλεγε το καταργημένο πλέον άρθρο 1406 του Αστικού Κώδικα.

Η γυναίκα είχε το εμπράγματο δικαίωμα των ακινήτων και ο άνδρας τη διαχείριση και την επικαρπία του, και λυθέντος του γάμου απεδίδετο.

Αλλά και η φορολογική νομοθεσία -στον Κώδικα φορολογίας εισοδήματος Φυσικών Προσώπων- αντιμετώπισε μέχρι σήμερα το οικονομικό θέμα της οικογένειας θετικά και με θεσμική αυτοτέλεια: εφόσον διαρκεί ο γάμος οι φόροι υπολογίζονται μεν χωριστά, η φορολογική όμως υποχρέωση είναι κοινή και στο όνομα του συζύγου.

Ο νόμος, κάθε νόμος, έχει διπλό άνυσμα και διπλό μέλημα. Οφείλει και να εκφράζει τα διαμορφωμένα ήθη αλλά και να συντηρεί τα καλά εξ αυτών, προβάλλοντας τον παιδαγωγικό του χαρακτήρα.

Να προτρέπει και να μην κατεδαφίζει.

Να ενώνει και όχι να διαλύει, στο όνομα των «ιερών» ατομικών δικαιωμάτων.

Προχθές μάθαμε ότι δεν χρειάζεται ούτε δήλωση ανεξαρτησίας. Το κράτος θα στέλνει πλέον χωριστά τα εκκαθαριστικά, όπως κάνει και με τον ΕΝΦΙΑ.

Το κράτος δεν αγαπάει τους θεσμούς, και το δείχνει σε κάθε του δράση και κάθε του νομοθέτημα. Μεμονωμένα τα άτομα, πιστεύει ότι, μπορεί να τα τσακίσει ευκολότερα, σύμφωνα με τον αισώπειο μύθο.

Τα αποτελέσματα της θεσμικής και της ιδεολογικής διάρρηξης του οικογενειακού ιστού που επιχειρείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια με τα σύμφωνα, με τους γαμικούς τύπους και τώρα με τις χωριστές φορολογικές δηλώσεις είναι ολοφάνερα και δεν περιποιούν καμιά τιμή στον πολιτισμό μας: 30% υπογεννητικότητα μέσα σε δέκα χρόνια, πενταπλασιασμός των διαζυγίων, χωριστά πορτοφόλια, καχυποψία, επιθετικότητα, ενδοοικογενειακή βία και χιλιάδες ματάκια παιδικά γεμάτα απορία για το πώς θα ’πρεπε να είναι ο κόσμος μας…