Κάθε μέρα που περνάει η κοινωνία μας επαναλαμβάνει λάθη από τα οποία δεν μπορεί πλέον να διδαχτεί, ειμή μόνο να βουλιάξει.

Έχει παρερμηνεύσει πολλά πράγματα και κυρίως την αξία των αρχών και των θεσμών, και βέβαια εντελώς απερίσκεπτα και αγνωμόνως δεν έχει εντρυφήσει στις ρήσεις και τα διδάγματα των αρχαίων.

Ο μέγας Πλάτων, εκτός της φιλοσοφίας και των μαθηματικών, είχε ασχοληθεί επισταμένως και με θέματα πρακτικής φιλοσοφίας και πολιτειακής συγκρότησης, κάτι που τον σαγήνευε και τον απασχόλησε έντονα και διά βίου.

Έλεγε λ.χ. ότι η καλύτερα διοικούμενη πολιτεία πρέπει να αριθμεί 7! (παραγοντικό) πολίτες, δηλαδή 5040 άτομα.

Εμείς σήμερα ελέω μέσων και τεχνολογίας έχουμε φκιάξει πόλεις δέκα και είκοσι εκατομμυρίων κατοίκων, που φυσικά είναι αδύνατον να διοικηθούν και κυρίως να συμμετάσχουν σε διαρκείς πολιτικές αποφάσεις.

Έλεγε επίσης ότι ένας δάσκαλος μπορεί να διδάξει ποιοτικά και αποτελεσματικά μέχρι πέντε διδασκόμενους.

Εμείς σήμερα διδάσκουμε σε αμφιθέατρα των χιλίων θέσεων, αχρηστεύοντας τις δυνατότητες της προσωπικής επαφής και διαπραγμάτευσης και καταργώντας το «παράδειγμα» του διδασκάλου.

Η σημερινή κοινωνία έχει σνομπάρει αρχές και θεσμούς και προπαντός την ενεργό συμμετοχή κάθε πολίτη στη λήψη των αποφάσεων, που είναι η λυδία λίθος της δημοκρατίας.

Ήταν επόμενο να δρέψει τα επίχειρα των επιλογών της.

Οι οικονομικές αποκαλύψεις καθώς και οι μαρτυρίες των παιδιών της «κιβωτού» για την απαράδεκτη διαβίωσή τους μέσα στις λεγόμενες «δομές» (γράφε «αποδομές») είναι -λένε- για την υπνώττουσα κοινωνία μας γροθιά στο στομάχι και κάρβουνο στην καρδιά.

Ήταν όμως επόμενο να συμβούν αυτά όταν διαλύσαμε με όλους τους τρόπους το θεσμό της οικογένειας και οδηγήσαμε τόσα αθώα πρόβατα στο στόμα των λύκων.

Πιστέψαμε ότι μπορούμε να φκιάξουμε και να διαχειριστούμε τεράστια υβριδικά ιδρύματα «φιλοξενίας» παιδιών χωρίς οργανωμένους ελέγχους, λογοδοσίες και ηθική επιστασία.

Κάποιοι ίσως να ζήλεψαν τη δόξα της αρχαίας «Βασιλειάδας» παρά την Καισάρεια της Καππαδοκίας. Μόνο που τότε ο σοφός, φιλόστοργος και ανιδιοτελής Βασίλειος πέθανε πάμφτωχος στα πενήντα του χρόνια, ενώ σήμερα οι διαχειριστές τέτοιων ιδρυμάτων βρέθηκαν να κολυμπούν μέσα σε τεράστιες και αδικαιολόγητες περιουσίες.

Εάν μάλιστα τους ενδιέφερε και η μέλλουσα ζωή, θα’ πρεπε εξ επαγγέλματος (!) ... να γνωρίζουν ότι «ευκολότερα περνάει το παλαμάρι (κάμιλος) μέσα από την τρυμαλιά της ραφίδος, παρά ο πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών».

Ζούμε στην εποχή των μεγάλων μεταλλάξεων.

Ακόμα και η Κιβωτός της Γενέσεως έχει αλλάξει και περιεχόμενο και νόημα.

Το «από πάντων των κτηνών και από πάντων των ερπετών και από πάντων των θηρίων δύο δύο κατά γένος ...» έγινε «από παντός τιμαλφούς και από πάσης θυρίδος και από πάσης μεζονέτας ανά δύο ....!» (Γεν. ΣΤ 13-22).

Το αποκορύφωμα της κρατικής αβελτερίας και της εγκληματικής απόσεισης των διοικητικών ευθυνών είναι η άνθηση των πάσης φύσεως ΜΚΟ, οργανώσεων οι οποίες με πρωτοφανή θρασύτητα αντιποιούνται όλες τις εξουσίες και τις αρμοδιότητες του κράτους, διαχειρίζονται χωρίς ισολογισμούς και λογοδοσία πακτωλούς χρημάτων και δημιουργούν κοινωνικά και πολιτικά βρόμικα και κατάπτυστα στεγανά.

Δεν ξέρω ποιανού σοφία και σύλληψη ήταν η δημιουργία τέτοιων παρακρατικών και υπερκρατικών οργανώσεων, πάντως οι εθνικές κυβερνήσεις θα πρέπει να αναθεωρήσουν επιλογές και νομοθεσίες και να συνέλθουν προτού είναι πολύ αργά ...