Ερώτημα σκληρό και το δίλημμα αιώνιο, αναπάντητο, ίσως τελικά και εικονικό: Και οι δύο γιορτές εγκωμιάζουν την υλική μας υπόσταση, ικανοποιούν σαρκικές ανάγκες και αδυναμίες. Οπότε για τον καθημερινό, τον μέσο άνθρωπο ανάγονται σε επετείους που στοιχειωδώς οφείλει να τιμά, για να ευλαβείται η ύπαρξή του και να ευτυχεί το ταπεινό του το σαρκίο. Υπάρχουν πάντοτε και οι εραστές της παραδόσεως: οι μεν τιμούν στο πρόσωπο του πρώτου την εμπορική συναλλαγή, οι άλλοι ευαγγελίζονται με αφορμή τη δεύτερη τη στομαχική ηδονή, την προσκυνούν ως αυτό που τελικά και είναι: μία από τις μεγαλύτερες ανάγκες της φθαρτής μας επίγειας σύλληψης.

Έτσι μέσα σε δυο μέρες το σύμπαν αναστατώνεται: τις ηδονές της ζάχαρης διαδέχονται με τυπικότητα ζηλευτή οι χαρές της τσίκνας που ανεβαίνει στα ουράνια, χαρμόσυνα ευφραίνοντας ακόμη και αυτά τα θεία. Από αρχαιοτάτων χρόνων η αντίληψη αυτή: στους βασιλείς των αιθέρων η τιμή του τετιμημένου σφαγείου (ασφαλώς τετιμημένου, περιεχόμενου ή όχι στο καλάθι της νοικοκυράς!), στους κοινούς θνητούς η θεραπεία του ουρανίσκου με τη σάρκα των καλοψημένων κρεάτων που σιγοψήνονται στα κάρβουνα. Χαράς ευαγγέλια και για τα χημικά εργαστήρια και τους θεράποντες ιατρούς: με χάρη και ηδονή επαγγελματική, με συνέπεια απαράμιλλη μετρούν με αυστηρότητα την πίεση, και συνταγογραφούν χαπάκια και συνταγές, καυτηριάζοντας με βδελυγμία τις τιμές του σακχάρου, των τριγλικεριδίων, της χοληστερίνης… Ίσως στο θέμα του έρωτα να μένουν ελαφρώς σε συστολή, περιστασιακά πάντοτε, διακριτικώς ενθυμούμενοι περιορισμένες σε αριθμό και πάθος εμπειρίες που τους εξασφάλισαν καλούς γάμους, μακροζωία, άνεση οικονομική και χρόνο για την επαγγελματική τους διαστροφή! Γιατί τι είναι η ζωή χωρίς τη διαστροφή; Ένα τίποτα είναι! Και αν δεν μπορείς να κάνεις τη διαστροφή σου όπως τη φαντάζεσαι, ας τη χαρείς ως αφορμή για εργασιακή αυτοπραγμάτωση. Ας είναι κι έτσι. Τουλάχιστον έτσι, αφού αντί της υπέρτατης ηδονής σου εγγυάται την κοινωνική αποδοχή. Ηδονή είναι κι αυτή. Αν και περιορισμένων απολαύσεων.

Βαλεντίνος λοιπόν με άνθη κατακόκκινα, μάγουλα, εσώρουχα, φώτα και αισθήσεις! Σαν το αίμα που κυλά στις φλέβες και δοκιμάζει την αρτηριακή επικινδύνως! Τσικνοπέμπτη με τη μαυρίλα της μυρωδιάς και της κρεατίλας, με το φως της καλής διάθεσης, με τους ήχους των καθαρόαιμων λαϊκών και των μυϊκών λικνισμάτων στους ρυθμούς τους. Γιορτές του ποτού και του ηδύποτου, του πολύ και του τίποτα, του διονυσιασμού και του αισθησιασμού, της έκστασης, της απόδρασης από τα καθημερινά, του ευαγγελισμού των απαγορευμένων και των επιθυμητών, γιορτές ημών των φτωχωδιάβολων και των επί της γης απατεώνων και απόκληρων. Αυτών που δεν μας έμεινε για να πιστέψουμε παρά η ίδια μας η ύπαρξη, όσων δεν έχουμε να συλλογιστούμε παρά τον εαυτό μας, εκείνων που δεν αξιωθήκαμε μεγαλύτερες απολαύσεις από εκείνες που αγιάζουν την κακομοιριά μας και δίνουν νόημα στην ταπεινότητα και στη μικροψυχία μας. Παλλαϊκός ξεσηκωμός, πάνδημο ξεφάντωμα, απόρριψη των εκλεκτικών και ποιος νοιάζεται μπροστά στη γοητεία της κατώτερης ηδονής που για τους περισσότερους μεταφράζεται στην ίδια τη χαρά της ζωής, στην ανώτερή της έκφραση!

Η απόλαυση των αισθήσεων, ο αισθησιασμός της αφής και της γεύσης, δύο σε ένα, μόλις σε λίγες μέρες, στο απόγειο, λίγο πριν τη Σαρακοστή της αυτορρύθμισης, της νηστείας και της πρόληψης! Της συνέπειας, της πειθαρχίας, της απόφασης. Του σκελετωμένου σαρκίου, της καλής φυσικής κατάστασης, της υγιεινής ζωής, της πίστης και της σωτηρίας της ψυχής. Που ωστόσο δεν αρκούν για να γεμίσουν την καθημερινή δραστηριότητα με τη χαρά και την απόλαυση που προσφέρει η ύλη. Που είναι καλό να συνυπάρχουν, όχι όμως εναλλακτικά με τις φθαρτές και απαγορευμένες χάρες. Μεγάλη υπόθεση το σαρκίο!

Απόγευμα Τσικνοπέμπτης, στον απόηχο μιας εβδομάδας στη βιοπάλη των ανίερων απολαύσεων, αμαρτωλοί και άγιοι της αμαρτίας μαζεύουμε τα κομμάτια λίγων ημερών εμβαπτισμένων σε αλκοόλ πολλών βαθμών, προσευχόμαστε από τα τρίσβαθα της ψυχής, ζητώντας συγχώρεση!