Ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του οραματισμούς. Συνήθως, τούτοι εκτείνονται στα στενά όρια του εαυτού του, άντε και της οικογένειάς του. Υπάρχουν όμως και κάποιων που εκτείνονται και πιο πέρα, στην κοινωνία. Οραματισμοί για το κοινό καλό. Αν ο οραματιζόμενος στηρίζει αυτούς στο τρίπτυχο «θέλω, ξέρω, μπορώ», τότε συνήθως αυτοί υλοποιούνται. Βέβαια κάποιοι, αδυνατώντας να καταπιαστούν με τέτοιους στόχους και στη λογική του «όμφακες εισίν», προσπαθούν να «κοντύνουν» τον «ονειροπόλο» αυτόν και να τον φέρουν στο μπόι τους. Έτσι προσπαθούν να ειρωνευτούν, να λοιδορήσουν, εν τέλει να τον απαξιώσουν, δίδοντάς του παράλληλα διάφορους χαρακτηρισμούς. Ο πλέον κοινός, γραφικός.

Ως προς τους δικούς μου οραματισμούς για το νησί μας, ο Π. Αμπατζής (βλέπε το προηγούμενο άρθρο μου) έγραφε: «Είναι πολύ εύκολο και συμβαίνει συχνά εκ του μακρόθεν και εκ του ασφαλούς να οραματίζεται κανείς και να προτείνει φράγματα, λιμάνια, αεροδρόμια, Πανεπιστήμια και άλλα τέτοια ωραία!»

Ίσως να είχε δίκιο αν δεν με ήξερε και δεν γνώριζε τις δυνατότητες, την αποτελεσματικότητά μου στα κατά καιρούς στοχευόμενα μου τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα (έχω γράψει σχετικά άλλες φορές). Βέβαια, γνωρίζοντάς με και εμπιστευόμενός με, όπως άλλοι τρεις δήμαρχοί μας, συστρατεύθηκε κι αυτός μαζί μου όταν προσέφυγα στο ΣτΕ υπέρ της ΔΕΗ για νέο εργοστάσιό της στην «Καράβα».

Στα δικά μου «ωραία», που η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου τού έδινε εντολή να φέρει στο Δ.Σ. του Δήμου προς συζήτηση και ύπαρξη θέσεως επ’ αυτών, περιλαμβάνονται τα δύο εκ των τεσσάρων αναφερομένων του.

Συγκεκριμένα :

α) Η ίδρυση Πανεπιστημιακής Σχολής Επιστημών Γης στη δυτική Λέσβο, β) η δημιουργία φράγματος στα «Κακολάγκαδα» Αντίσσης. Το πρώτο, για τη σχετική ιδέα μου, αξιοποιώντας το τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημά μας, το Απολιθωμένο Δάσος. Το δεύτερο, για την άρδευση με φυσική ροή του κάμπου των Λαψάρνων ~1.500 στρεμμάτων.

Ήταν ένα ακόμη καθαρά ηθικής τάξεως. Αφορούσε στην απότιση τιμής, ύστερα από ~65 χρόνια ιστορικής αφάνειας, στον Αντισσαίο ήρωα Αριστείδη Φωτ. Μαραγκό, που τουφέκισαν στα Τσαμάκια οι Χιτλερικοί (1942) για εθνική δράση (γράφει έγγραφο ΕΛ.ΑΣ./Αρχηγείο). Τα ανωτέρω όχι έτσι τυχαία, αλλά βάσει ορθού λόγου.

Αρχίζω απ’ το τελευταίο. Αναφέρομαι στο θυσιασθέν για τη λευτεριά της πατρίδας αγροτόπαιδο, αυτό των Λαψάρνων. [Η ΕΛ.ΑΣ. μού απαντούσε (2005) ότι τον τίμησε το 1948, απονέμοντάς του μετά θάνατο τον βαθμό του υπενωμοτάρχη -εν ζωή ήταν χωροφύλακας- σε αναγνώριση της θυσίας του]. Η Πολιτεία δηλ. έκανε το σ’ αυτήν ανήκον πατριωτικό καθήκον και εθνικό χρέος, σε αντίθεση προς τη γενέτειρά του, Άντισσα.

Τελικά, μετά την αποτυχία του Π. Αμπατζή να επανεκλεγεί (2006), ο νέος Δήμαρχος Σωτ. Καρδαράς, επί της αρχής της συνέχειας της διοικήσεως, έκανε αυτό που όφειλε. Μια απ’ τις πρώτες αποφάσεις του Δ.Σ. της Δημαρχίας του, μάλιστα ομόφωνη (υπερψηφίστηκε κι απ’ τον Π. Αμπατζή) ήταν η απότιση τιμής κατά την πρότασή μου, μετονομάζοντας την πλατεία Πέρα σε «Πλατεία Ήρωα Αριστ. Φ. Μαραγκού».

Επίσης, αρχές του 2007 ο Δήμαρχος Καρδαράς έφερε στο Δ.Σ. και το θέμα της Πανεπιστημιακής Σχολής, που υιοθετήθηκε επίσης ομόφωνα. Ως έχω γράψει κι άλλοτε, αυτή θα είχε περιεχόμενο Γεωλογικό - Παλαιοντολογικό. Έδρα δε, στο κέντρο του Αιγαιακού αρχιπελάγους. Τυχαίνει τούτο να είναι και γεωλογικό «λίκνο» της Ελλάδας, με πέριξ αυτού πάμπολλα «γεωλογικά» εργαστήρια που του χάρισε η φύση. Ακόμη, θα είχε βάση, «καρδιά» , το απολιθωμένο δάσος. Την ιδέα μου αυτή την είχε υιοθετήσει ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου κ. Κάτσικας, η Νομαρχία Λέσβου (διά του Αντινομάρχη κ. Γαληνού), ο Βουλευτής κ. Γιαννέλλης, η ΟΛΣΑ, ο Πρύτανης του Μετσοβίου κ. Μουτζούρης και επιτροπή αγώνα προβεβλημένων Λεσβίων. Ακόμη, ο τότε Ειδικός Γραμματέας Ανωτάτης Παιδείας του Υπουργείου Παιδείας συναινώντας, μου έγραφε, ότι τούτο γίνεται «…με την προϋπόθεση ότι υπάρχει η απαραίτητη υποδομή για τη λειτουργία της».

Ατυχώς δεν κεφαλαιοποιήθηκε η ιδέα αυτή ώστε ο Δήμος να κερδίσει μια Πανεπιστημιακή Σχολή, που πέραν της αίγλης κ.λπ., θα του απέφερε και άμεση ωφέλεια (κυρίως πληθυσμιακή -φοιτητές, επιστημονικό, διδακτικό προσωπικό-, οικονομική κ.ά.). Δεν πραγματοποιήθηκε η απαιτούμενη καταγραφή των διαφόρων κτηρίων στα χωριά του Δήμου που προσφέρονταν για υποδομή, ώστε να γνωρίσουμε αυτά στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και στο Υπουργείο. Ο Σ. Καρδαράς αντιπρότεινε το Πανεπιστήμιο να καθορίσει ποια κτήρια θα ήθελε!

Σημειωτέον ότι πανεπιστημιακές σχολές ιδρύθηκαν και μετά τη δική μου πρόταση. Πέραν της Πανεπιστημιακής Σχολής στη Λήμνο, η Αρχιτεκτονική στην Κοζάνη (2010), Μηχανολόγων Μηχανικών(;) (2009;) στα Γιάννενα. Εκεί όμως οι ενδιαφερόμενοι φορείς ήταν μαζί με τον επισπεύδοντα και όχι απέναντί του, όπως συνέβη στην πράξη σ’ εμάς.

Σε ό,τι αφορά το φράγμα στα «Κακολάγκαδα», παρόλη τελικά την αδράνεια των Δημάρχων Αμπατζή και Καρδαρά, με δεδομένο ότι είχα τεκμηριώσει την πρόταση επιστημονικά όσο καλύτερα μπορούσα, κατάφερα να την προωθήσω διοικητικά και επιστημονικά. Υπέβαλα αυτή στο αρμόδιο Υπουργείο (Γενική Γραμ. Δημοσίων Έργων/Δ/νση Υδάτων) και στον καθ’ ύλη επιστημονικό φορέα, το Μετσόβιο. Με την αρωγή του φίλου, Πρυτάνεως τότε του Πολυτεχνείου Κώστα Μουτζούρη, πραγματοποιήθηκε από τον κ. Μουτάφη (Λέσβιος), καθηγητή της έδρας των φραγμάτων, επιτόπια εργασία - έρευνα, συντάσσοντας σχετική μελέτη. Τούτη, προώθησα στο Υπουργείο. Βάσει αυτής, η πρότασή μου ορθή από πάσης απόψεως, προσφέρεται για τη δημιουργία του συγκεκριμένου αναπτυξιακού έργου.

Κι αν αυτά τα δύο έργα οι όποιες αδράνειες έκαναν να μην υλοποιηθούν εντός του βιολογικού μου κύκλου, πιστεύω ότι μένουν ως υποθήκη στους επιγενόμενους. Αναμφίβολα, η δημιουργία τους θα δώσει αναπτυξιακή πνοή στην επί έτη χειμαζομένη δυτική Λέσβο.

* Ο Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.) είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου Προβληματισμού & Παρέμβασης για την Ανάπτυξη της Λέσβου «Πιττακός ο Μυτιληναίος», τ. Διευθύνων Σύμβουλος της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων και τ. Πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλ. Μεταλλειολόγων Μηχανικών.