Είναι γνωστό πως από τη μεταπολίτευση και μετά όλοι οι «ένοικοι» του Υπουργείου Παιδείας προσπάθησαν να εξαλείψουν τα «στραβά» της εκπαίδευσης και επιχείρησαν κάποια μικρή ή μεγάλη μεταρρύθμιση. Όλοι αυτοί -και δόξα τω Θεώ δεν ήταν λίγοι- φιλοδόξησαν να αφήσουν το στίγμα τους μέσα από κάποια μεταρρύθμιση, πολλές φορές μη αναγκαία. Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί και ο σημερινός Υπουργός, ο κ. Γαβρόγλου, που, όπως φαίνεται, δεν ήρθε, για να λύσει προβλήματα, αλλά για να δημιουργήσει! Αυτός «γκρεμίζει» ό,τι υπήρχε και επιχειρεί να κτίσει το δικό του οικοδόμημα, προκαλώντας όχι λίγες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται απλώς για «φιλοδοξία», αλλά υπεισέρχεται και ένας άλλος παράγοντας. Κάθε «αλλαγή» και μεταρρύθμιση που γίνεται, πέρα από το σαθρό ιδεολογικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεται, αποσκοπεί στον περιορισμό των δαπανών και την εξοικονόμηση χρημάτων. Η μεταρρύθμιση, δηλαδή, που επιχειρείται δεν αποσκοπεί στο να δώσει καλύτερη παιδεία στα παιδιά, αλλά στο να πάρει! Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως τα «κεραμίδια» της εκπαίδευσης «δεν έσταζαν» και, επομένως, δεν χρειάζονταν κάποια επέμβαση, αλλά με τις παρούσες συνθήκες δεν είναι δυνατό να υπάρξει κάτι καλύτερο, πέρα από κάποιες ιδεοληψίες και μικροπολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν.

Όπως και αν έχει το πράγμα, από την επόμενη σχολική χρονιά, σύμφωνα με την εξαγγελία του κ. Υπουργού, τα μαθήματα στα σχολεία θα αρχίζουν στις εννιά (9) η ώρα και όχι στις οκτώ και μισή (8:30), όπως συμβαίνει σήμερα. Ο Υπουργός δήλωσε πως «όλες οι επιστημονικές μελέτες και έρευνες δείχνουν πως τα σχολεία πρέπει να αρχίζουν λίγο αργότερα από ό τι τώρα». Δεν ξέρω ποιες είναι αυτές οι «μελέτες», αλλά, αφού είναι έτσι, γιατί ο ίδιος ανάθεσε σε Επιτροπή «ειδικών» επιστημόνων να μελετήσει το πρόβλημα της ώρας κατά την οποία ο εγκέφαλος των παιδιών είναι έτοιμος να δεχτεί με αποτελεσματικό τρόπο τη γνώση; Θα είχε νόημα αυτή η νέα πρόσθετη μελέτη, αν οι Έλληνες μαθητές είχαν κάποια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τους μαθητές άλλων χωρών. Έχουν όμως;

Σε παρατήρηση, πάλι, ότι η αλλαγή αυτή πρέπει να συνδυαστεί με ανάλογη αλλαγή στο ωράριο των δημόσιων υπηρεσιών, γιατί δημιουργείται πρόβλημα στους γονείς που φεύγουν νωρίτερα από το σπίτι, ο κ. Υπουργός δεν ήταν έτοιμος να απαντήσει. Έτσι, φαίνεται λίγο περίεργο πως ο κ. Υπουργός έφερε για συζήτηση το πρόβλημα της έναρξης των μαθημάτων στα σχολεία.

Ας έρθουμε, όμως, στην ουσία του πράγματος. Ακόμη και οι «αδαείς» γνωρίζουν πως χρειάζεται κάποιος χρόνος μέχρι που να ενεργοποιηθεί πλήρως η ικανότητα παιδιού για την πρόσληψη της γνώσης από τη στιγμή που ξυπνά. Αλλά η στιγμή που ξυπνά είναι συνάρτηση και της ιδιοσυγκρασίας του παιδιού, αλλά και της ώρας που πέφτει για ύπνο. Εμείς πάλι οι «ειδικοί» γνωρίζουμε -και αυτό λέγαμε στους εκπαιδευτικούς ως Σχολικοί Σύμβουλοι- πως η πρώτη ώρα της μέρας δεν είναι η πιο κατάλληλη, για να αναθέσει κανείς στα παιδιά να ασχοληθούν με σοβαρά και δύσκολα θέματα ή να γράψουν, για παράδειγμα, διαγώνισμα ή Έκθεση* πως η πρώτη μέρα της εβδομάδας δεν είναι η καλύτερη για παρόμοιες δραστηριότητες και η πρώτη εβδομάδα μετά από πολυήμερες διακοπές είναι περίοδος προσαρμογής. Τούτο σημαίνει πως και στις δέκα (10) η ώρα να χτυπήσει το κουδούνι και να αρχίσει το μάθημα, το παιδί χρειάζεται κάποιο χρόνο, για να προσαρμοστεί και να μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σχολείου. Γιατί και ο μαθητής είναι σαν τον αθλητή. Θέλει και αυτός το «ζέσταμά» του, την προθέρμανσή του, πριν από τον «αγώνα» και αυτό δεν μπορεί να γίνει στο σπίτι. Στο σχολείο θα γίνει.

Δεν ξέρω αν η επιτροπή που συγκρότησε ο κ. Υπουργός αμείβεται ή όχι. Εγώ θα πρότεινα να συγκροτήσει μια άλλη επιτροπή που να μελετήσει το θέμα, αν οι μαθητές της πρώτης τάξης του Δημοτικού, τα συμπαθή «πρωτάκια», και όχι μόνο, αντέχουν στην αρχή κάθε μέρας ένα συνεχόμενο δίωρο, χωρίς διάλειμμα, και μάλιστα για τη διδασκαλία της γλώσσας. Γιατί αυτό είναι καθιερωμένο σε όλα τα σχολεία. Βέβαια, αυτό ορίζει το Υπουργείο Παιδείας, αλλά κανείς δεν προβληματίζεται σχετικά με του κινδύνους που εγκυμονεί αυτή η τακτική. Ούτε μεγάλος δεν μπορεί να μείνει καθηλωμένος για δυο ώρες στην ίδια θέση. Είναι, λοιπόν, επόμενο οι μικροί μαθητές να κινούνται διαρκώς, να αφήνουν πολλές φορές τη θέση τους στην τάξη, να κινούν τα χέρια και τα πόδια τους ή να στριφογυρίζουν στη θέση τους κ.ά., με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζονται από τον δάσκαλο και τη δασκάλα, που δεν έχουν και την απαιτούμενη γνώση ψυχολογίας ή ειδικής παιδαγωγικής, ως άτομα που πάσχουν από τη λεγόμενη «Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής». Να βγάζουν δηλαδή τα περισσότερα παιδιά «ελαττωματικά» και «παθημένα». Ας αφήσουν, λοιπόν, οι «ειδικοί» τα ποσοτικά στοιχεία της εκπαίδευσης και ας ασχοληθούν επιτέλους με τα ποιοτικά. Αλλιώς ματαιοπονούν…