Η συζήτηση για την ανάγκη δημιουργίας του πολιτικού ΚΕΝΤΡΟΥ που γίνεται, σήμερα, από πολίτες και πολιτικούς, αναφέρεται σε ένα διαφορετικό  ΚΕΝΤΡΟ, από εκείνο των πρώτων δεκαετιών της Μεταπολίτευσης και πολύ περισσότερο  από εκείνο της προδικτατορικής περιόδου.

Το κύριο χαρακτηριστικό του παλιού ΚΕΝΤΡΟΥ  ήταν η  αντιδεξιά  ιδεολογία του.

Η Δεξιά,  εκείνης της εποχής, θεωρούνταν- και σε ένα βαθμό, δικαίως- ότι διαπνεόταν, ακόμα, από τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα, ότι διατηρούσε ένα αυταρχικό κράτος  με ισχυρούς  κατασταλτικούς μηχανισμούς  και ότι  ήταν αδιάφορη- έως και αντίθετη- σε κάθε αίτημα  εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού του καθεστώτος και  της ενίσχυσης  του κοινωνικού κράτους. Και, όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική και τα εθνικά ζητήματα, ότι ακολουθούσε ενδοτική πολιτική, πλήρως εξαρτημένη από τις ΗΠΑ ( Γιες μεν).

Έκτοτε πολλά άλλαξαν. Πολλά απομυθοποιήθηκαν. Πολλές «ταμπέλες» αποδείχτηκαν ψευδεπίγραφες, πολλά διαψεύστηκαν από την εξέλιξη των πραγμάτων και πολλά η Ιστορία τα κατέγραψε ως  κούφιες ιδεοληψίες και αυταπάτες.

Ειδικότερα, στην δεκαετή περίοδο των μνημονίων, κατέρρευσε ένα, ακόμα, «τείχος του υπαρκτού σοσιαλισμού»- αυτή την φορά στην Ελλάδα- και φάνηκε  πόσο… «γυμνός ήταν ο βασιλιάς», διότι αποκαλύφτηκε, περίτρανα, το μέγεθος της αυταπάτης της, μέχρι τότε, κυρίαρχης αριστερής ιδεολογίας!

Εξάλλου, η παρουσία, στην πολιτική σκηνή, κατά την ίδια περίοδο, της  εθνικολαϊκής Δεξιάς, η οποία και συγκυβέρνησε με τον ΣΥΡΙΖΑ- συμβάλλοντας στην περαιτέρω γελοιοποίηση της «Αριστερής» ιδεολογίας- καθώς και  της ναζιστικής Ακροδεξιάς, η οποία με την κοινοβουλευτική της παρουσία και την εγκληματική της δράση αποκάλυψε το εκτρωματικό της πρόσωπο, είχε ως αποτέλεσμα να διαλυθούν οι ιδεοληψίες των εθνικιστικών και των φιλο- δικτατορικών υπολειμμάτων που ενέπνεαν ακόμα- σε κάποιο βαθμό- ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Σήμερα, όπως γράφω στο εξώφυλλο του  βιβλίου μου «Στο ΚΕΝΤΡΟ και ΕΜΡΟΣ», «Υπάρχει ένας κόσμος, ο οποίος, ξεκινώντας από το κέντρο της λογικής, ευελπιστεί ότι θα συναντηθεί, με πολλούς μαζί, στο πολιτικό ΚΕΝΤΡΟ, με το οποίο θα οδηγήσει την χώρα, ούτε δεξιά ούτε αριστερά, αλλά κατευθείαν εμπρός, στο κέντρο της σύγχρονης εποχής…».

Η ιδεολογία του ΚΕΝΤΡΟΥ εμπνέει και κατευθύνει ένα σημαντικό τμήμα της Ν.Δ., υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, καθώς και ένα μεγάλο ποσοστό των οπαδών του ΠΑΣΟΚ/ ΚΙΝΑΛ, καθώς και κάποια στελέχη του- πρώην και νυν- και, κυρίως, αυτά  που έχουν απαλλαγεί, τόσο από τις αριστερές προλήψεις, όσο και  από τις αντιδεξιές προκαταλήψεις και εμμονές.

Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς από ποιο κόμμα και από ποιον ηγέτη θα ικανοποιηθεί, στην πράξη, η ιστορική ανάγκη της δημιουργίας του πολιτικού ΚΕΝΤΡΟΥ. Αυτό που είναι, μάλλον, βέβαιο, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να αγνοεί την ιστορική ανάγκη και  ότι θα συνεχίσει να πορεύεται με την ιδεολογική σκευή του λαϊκισμού και της «αριστερής» σκωρίας!

Αυτό που αναδεικνύει την ευνοϊκή συγκυρία και επιβεβαιώνει την ιστορική ανάγκη της δημιουργίας του πολιτικού ΚΕΝΤΡΟΥ είναι ότι ένα σημαντικό τμήμα της  ελληνικής κοινωνίας- ανεξάρτητα από την προηγούμενη κομματική ένταξή του- ακόμα και πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ- επικροτεί ( όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις) τις κεντρώες πολιτικές θέσεις και τις αποφάσεις, είτε αυτές προέρχονται  από την κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη είτε από κάποια στελέχη του  ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας διαθέτει πλέον καλή γνώση της σύγχρονης πραγματικότητας, τόσο της ελληνικής, όσο και της διεθνούς, και έχει σαφή αντίληψη της πολυπλοκότητας, του μεγέθους και της δυσκολίας των προβλημάτων που χρειάζεται να διαχειρισθούν και να επιλύσουν οι πολιτικές δυνάμεις και οι ηγεσίες τους. Ως εκ τούτου, οι πολίτες, στην πλειονότητά τους, συγκλίνουν στην αναγκαιότητα μιας ρεαλιστικής πολιτικής και στην παραδοχή  εκείνων των βασικών αρχών  που πρέπει να την διέπουν, όπως είναι η λογική, η  αλήθεια των λόγων και η συνέπεια των έργων από τους διαχειριστές της εξουσίας, σε συνδυασμό με την αυτογνωσία και την τόλμη, τον σεβασμό στους δημοκρατικούς θεσμούς και την απόλυτη προσήλωση στο πατριωτικό καθήκον.

Συμφωνούν στους στόχους που αποβλέπουν στην οικονομική  ανάπτυξη και, συγχρόνως, στην εξασφάλιση της κοινωνικής ισότητας και  της δικαιοσύνης.

Αναγνωρίζουν την σπουδαιότητα της ελεύθερης αγοράς και τον ρόλο της επιχειρηματικότητας και, συγχρόνως, την ανάγκη ενός σύγχρονου και ισχυρού επιτελικού κράτους που θα εγγυάται την ισότητα των ευκαιριών και την συνολική πρόοδο της κοινωνίας·

ενός κράτους που και θα παρεμβαίνει αποτελεσματικά, οσάκις ισχυρές οικονομικές δυνάμεις παραβιάζουν τις αρχές και τις αξίες της δημοκρατικής οργάνωσης και της λειτουργίας της κοινωνίας των πολιτών.

Και, βεβαίως, είναι λογικό και αυτονόητο ότι μια κεντρώα  πολιτική, όχι μόνο δεν αποκλείει, αλλά και επιδιώκει τις ευρύτερες συνεργασίες, σε κυβερνητικό επίπεδο, με εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες έχει συγκλίνουσες προγραμματικές θέσεις.  Αυτό, άλλωστε, επιβάλλει ο ρεαλισμός και η ενσυναίσθηση του πατριωτικού καθήκοντος που πρέπει να διέπουν μια κεντρώα πολιτική, διότι μόνο με την ευρεία συμπαράταξη των προοδευτικών  πολιτικών δυνάμεων  και την συναίνεση της  κοινωνίας θα πραγματοποιηθούν- με τον ασφαλέστερο τρόπο- οι αναγκαίες και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, καθώς και η ενίσχυση της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών.

Και, επιτέλους, με την κατίσχυση της κεντρώας πολιτικής αντίληψης θα θεραπευτεί η ενδημική νόσος του διχασμού και της άλογης  αντιπολιτευτικής αντίδρασης, σε κάθε προσπάθεια και σε κάθε μέτρο που αποσκοπεί  στον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο της χώρας.

 Και μόνον, τότε, θα επιτευχθεί ο εθνικός στόχος για μια ευημερούσα κοινωνία, σε μια ισχυρή  Ελλάδα .