Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον

04/05/2017 - 20:09

Έφηβοι θυμάμαι ότι πολύ άσχημα θυμώναμε, όταν τα πράγματα δεν έρχονταν ακριβώς όπως τα περιμέναμε. Αντιδρούσαμε λες και υπήρχε ένα ανοιχτό κανάλι επικοινωνίας με τον μαγικό κόσμο του Σύμπαντος, στο οποίο δίναμε εμείς τις οδηγίες και κάποια άγνωστη και αόρατη δύναμη τις εκτελούσε. Η ζωή φάνταζε στα αφελή εφηβικά μας μάτια σαν μια δικτατορία του δικού μας «είναι»: εμείς διατάζαμε κι αυτή εκτελούσε. Χρειάστηκαν μερικές δεκαετίες, για να συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμη κι αυτό που θέλαμε διακαώς, αν δεν το θρέφαμε κατάλληλα μέσα μας, θα ερχόταν η στιγμή κι αυτό θα γινόταν παρελθόν.

Αλλά τότε που κάναμε αυτές τις απόλυτες σκέψεις, το φως της πρώιμης νιότης μάς τύφλωνε και τίποτα, μα τίποτα, δεν μπορούσε να μας βοηθήσει να δούμε πιο καθαρά: Ότι το Σύμπαν, που έγραφε και ένα best seller της προπερασμένης πια δεκαετίας, συνωμοτεί μαζί μας, ακόμη κι όταν -συμπληρώνω εγώ- εκλαμβάνουμε τη διαμεσολάβησή του ως εχθρική παρέμβαση -με μοναδικό στόχο να μας βοηθήσει να εκπληρώσουμε τον προορισμό μας. Γιατί όλοι, για να υπηρετήσουμε έναν σκοπό, υποθέτω ότι γεννηθήκαμε. Καταρχάς για τον ίδιο τον εαυτό μας. Για να μάθουμε κάτι. Για να αποκτήσουμε ένα πολύτιμο μάθημα ζωής. Για να ξεφύγουμε από αγκυλώσεις, από κακοθυμίες. Για να αγαπήσουμε αιτιολογημένα και όχι από εγωισμό και μόνον τον εαυτό μας. Για να μπορέσουμε να γίνουμε χρήσιμοι στους άλλους με κάποιον τρόπο. Ίσως όχι αυτόν που φανταζόμαστε οι ίδιοι ή που ονειρευόμαστε, αλλά πάντως με κάποιον τρόπο παραγωγικό και αποτελεσματικό: ο οποίος θα μας επιτρέψει ενδεχομένως να προσφέρουμε κάτι σε κάποιον. Να τον βοηθήσουμε να κερδίσει κάτι, να εξελιχθεί, να γίνει καλύτερος άνθρωπος, να προσφέρει κάτι κι αυτός ή να δημιουργήσει.

Ύστερα από μερικές δεκαετίες ζωής, ο ήλιος της ωριμότητας παραμένει καλοκαιρινός, χωρίς πια να καίει και κυρίως χωρίς να τυφλώνει. Κάθε φορά που η επιθυμία μας δεν γίνεται διαταγή για το πεπρωμένο, συνειδητοποιούμε ότι ίσως αυτό και να συμβαίνει για καλό. Ότι το Σύμπαν κάτι γνωρίζει περισσότερο και μας επιτρέπει να συνεχίζουμε, με μικρά διαλείμματα, το ταξίδι προς την αυτοπραγμάτωσή μας.  Μερικές φορές είναι ίσως καλύτερα να μην επιχειρείς να ακυρώνεις την αρμονία, μέσα στην οποία ζεις εσύ και πολλοί άλλοι ακόμη. Να μην πετάς βότσαλα στη λίμνη κι ύστερα να χαζεύεις τους ομόκεντρους κύκλους που σύντομα θα εξαφανιστούν, όταν η επιφάνεια γαληνέψει. Μπορεί να υποστηρίζει ο Πλάτωνας ότι αθάνατο είναι μόνον ό,τι δεν σταματά ποτέ να κινείται, ο άνθρωπος όμως, εμείς δηλαδή, δεν ανήκουμε εξορισμού στην κατηγορία αυτήν. Συνεπώς, ακόμη κι αν το επιθυμούμε, κάποτε καλό είναι να καθόμαστε στην ησυχία μας. Να συνεχίζουμε τη ζωή μας, όπως την ορίσαμε, όπως αγωνιστήκαμε για να την προσδιορίσουμε και να μην ψάχνουμε συνεχώς αιτίες και αφορμές, για να τής βάλουμε μπουρλότο. Θα ρωτήσετε: «Τι γίνεται όταν οι αιτίες και οι αφορμές αυτές σε τριγυρίζουν επικινδύνως;» «Εξαρτάται» θα σας απαντήσω. Δε γνωρίζω μέσα από ποια κανάλια διέρχεται η πορεία της ολοκλήρωσης του καθενός και ποιον σταυρό πρέπει καθένας μας να σηκώσει, πού να ενδώσει, τι να ανατρέψει και από τι να απέχει (που είναι και το σκληρότερο), όμως όλοι μας αυτήν τη διαρκή δοκιμασία δεν την περνάμε μόνοι μας. Κατά συνέπεια, το αποτέλεσμα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αλληλεπίδρασή μας με τους άλλους, όσους εμπλέκονται στη ζωή μας και από τις δικές τους αναστολές, παραδοχές και αγκυλώσεις.

Ένας φίλος μου, εκλιπών από τριετίας, ο οποίος απέδιδε μεταφυσικές και φιλοσοφικές ιδιότητες στον εαυτό του, υποστήριζε ότι στη ζωή αυτή το μόνον αναπόδραστο ήταν αυτό που είχε τόση μεταμορφωτική, για την ύπαρξή μας, ισχύ, ώστε η πραγμάτωσή του ήταν αδύνατον να ακυρωθεί. Ήταν ας πούμε, πεπρωμένο. Και αυτό, για να θυμηθώ τη γιαγιά μου, αυτό μονάχα δεν μπορείς να το αποφύγεις.

 

Καλυψώ Λάζου 

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey