Θα το ξαναγράψω με κίνδυνο να καταλήξω γραφική: τις τελευταίες εβδομάδες μια ιστορία, ανεξιχνίαστη ακόμη, του κοινού ποινικού δικαίου, που αυστηρά αφορά την ιδιωτική ζωή μιας οικογένειας έχει μονοπωλήσει τις ειδήσεις και την τηλεοπτική και διαδικτυακή επικαιρότητα. Η μητέρα που κατηγορείται ότι σκότωσε τα παιδιά της, η οποία έχει ήδη συλληφθεί χωρίς να έχει ομολογήσει, η εκδίκαση της υπόθεσης αργεί και ως εκείνη την ώρα αναλάβαμε όλοι τιμητές του «φρικτού εγκλήματος ενδοοικογενειακής βίας», αξιολογώντας τεκμήρια που μας προσφέρουν οι τηλεοπτικοί συντάκτες.  

Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι η ιστορία αυτή, αν πράγματι αληθεύει, είναι ένα από τα πιο αποκρουστικά εγκλήματα που υπονομεύει τον ήδη τραυματισμένο θεσμό της οικογένειας, τουλάχιστον στην μορφή που τον ξέρουμε και τον αντιλαμβανόμαστε μέχρι σήμερα. Δεν αμφιβάλλω ότι η κοινή γνώμη είναι πάντα ένας ασφαλής μηχανισμός ενεργοποίησης του άγραφου εθιμικού δικαίου, όπως αυτό λειτουργεί σε μια κοινωνία. Ούτε αρνούμαι ότι η κοινωνία πρέπει να αγνοεί και να πισωγυρίζει κραυγαλέες μεμονωμένες υποθέσεις που δημιουργούν νέα δεδομένα αναφορικά με τα σύγχρονα ανθρώπινα προβλήματα. 

Παρ' όλα αυτά εξακολουθώ να παραμένω ιδιαίτερα επιφυλακτική απέναντι σε τηλεοπτικές δίκες. Δεν υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορούμενου ούτε υπεράσπιση, συνεπώς η δικαιοσύνη της δικαστικής έδρας αυτόματα καταργείται. Επιπλέον δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι συμφωνώ με το κοινωνικό ήθος που διαμορφώνουν οι τηλεδίκες: η απόδοση δικαιοσύνης και η αυστηρή τιμωρία όσων διαπράττουν ειδεχθή εγκλήματα είναι αυτονόητη και για την ατομική συνείδηση και από το δικαστικό σώμα. Γιατί λοιπόν πρέπει να προκαλείται και μια κανιβαλιστική λαϊκή αντίδραση, που στο όνομα της εκδήλωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας κανιβαλίζει το θύμα, εξευτελίζοντας στην πραγματικότητα το ανθρώπινο είδος και τους ίδιους τους λαϊκούς εισαγγελείς και δήμιους; 

Με άλλα λόγια, γιατί πρέπει πριν από την εκδίκαση μάλιστα μιας υπόθεσης να γράφονται συνθήματα υβριστικά στα παράθυρα και στους τοίχους των σπιτιών των κατηγορούμενων, γιατί χρειάζεται να διαπομπεύονται κατά την παραπομπή τους στο δικαστήριο «από οργισμένο πλήθος» - κυρίως γιατί αυτή η οργή με τις φραστικές και πρακτικές εκδηλώσεις της πρέπει να καταγράφεται από τον τηλεοπτικό φακό και να εξαίρεται ως εγγύηση για την κοινωνική μας ευνομία από τις ειδήσεις των 8; Ποιος ονειρεύεται να δει τα παιδιά του να αναπαράγουν ανάλογες συμπεριφορές και αντιδράσεις; Ποιος αντέχει να υποστούν τα δικά του παιδιά ανάλογη μεταχείριση και ποιος εγγυάται ότι δεν θα είναι αυτός ο επόμενος ανώνυμος καθημερινός άνθρωπος που οδηγείται σε πράξεις απίστευτης αγριότητας από αδυναμία, από ψυχική ασθένεια ή από ανάγκη; 

Εξακολουθώ να θεωρώ ότι μια υπόθεση πολύ σοβαρή, παρά τον ιδιωτικό της χαρακτήρα, έχει θέση στις λίστες της ενημέρωσης της κοινής γνώμης, με τους περιορισμούς που επιβάλλει ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και ο υπολογισμός του τεκμήριου της αθωότητας. Αντιμετωπίζω πάντως τρομερά καχύποπτα τη μονοπώληση της θεματολογίας από ανάλογες ιστορίες. Ξαφνικά δεν υπάρχει πανδημία, ούτε εξελίξεις στους αριθμούς των θυμάτων, δεν υπάρχει πόλεμος, δεν υπάρχουν διεθνείς εξελίξεις ούτε εθνικά προβλήματα. Μια τραγική οικογενειακή ιστορία γίνεται το άλλοθι της δημοσιογραφίας απέναντι στην τρέχουσα επικαιρότητα. Δυο εβδομάδες αργότερα, αφού οι πολιτικοί μας ταγοί θα έχουν τσουγγρίσει και πασχαλινά αυγά στα στρατόπεδα, θα θυμηθούμε δειλά δειλά και όσα μας περιβάλλουν, έχοντας αλλάξει σελίδα και χαρακτήρα στην ενημέρωση, απότομα, χωρίς εξηγήσεις, υπόγεια όμως και σχετικά αόρατα. 

Θα συζητάμε άλλα θέματα, χωρίς να έχουν τελειώσει όσα μας ταλαιπωρούν από την αρχή του χρόνου. Θα αγνοήσουμε την πανδημία ως έσχατη λύση να μας εγκαταλείψει. Θα ξεχάσουμε και τον πόλεμο και θα αφοσιωθούμε στον τουρισμό. Θα αναλύσουμε το θέμα της νεοελληνικής γλώσσας των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων ως πολύ ειδικοί (στους δημοσιογράφους αναφέρομαι), θα αποδοκιμάσουμε τον Πούτιν, θα, θα, θα…. 

Φοβάμαι ότι ένα κακό επικοινωνιακό παιχνίδι εξελίσσεται, στο οποίο γινόμαστε ερήμην μας συμμέτοχοι και του οποίου χωρίς να θέλουμε αλλά και χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε παραμένουμε κοινωνοί. Θυμώνω.