«Μακάρι να τελειώσουν όλα

καλά κι αληθινά κατά του θεού

το θέλημα, που πάντα στέκει

βαθύ κι ανεξερεύνητο»

[Αισχ., Ικέτιδες, στ. 82-83]

Όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, αλλά και γίνεται αποδεκτό από κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο και αντικειμενικό κριτή, το πρόβλημα των προσφύγων-μεταναστών είναι από τα πιο σοβαρά που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Με αφορμή κάποιο γεγονός που συνδέεται με αυτούς αναζωπυρώνονται κατά διαστήματα οι συζητήσεις γύρω από αυτό το θέμα. Εκπρόσωποι όλων των κομμάτων και όχι μόνο καλούνται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδίως τα ηλεκτρονικά, και εκφράζουν τις απόψεις τους θεωρώντας το πρόβλημα ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία. Μερικοί, τηρώντας μια υποκριτική στάση και στρουθοκαμηλίζοντας, κάνουν πως δεν βλέπουν το πρόβλημα ή υποστηρίζουν με σθεναρό τρόπο πως δεν υπάρχει καν πρόβλημα. Υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ξένων που ζουν στη χώρα μας και στις σχετικές συζητήσεις που γίνονται επιτίθενται λάβροι εναντίον αυτών που ζητούν να ληφθούν μέτρα εναντίον των ξένων και παραβλέπουν πως και οι ντόπιοι Έλληνες έχουν δικαιώματα.

Σε μια τέτοια συζήτηση κάποιος από τους θεωρητικούς του «ανθρωπιστικού ιδανικού» τόνισε πως δεν είναι δυνατό να περιορίζουμε εμείς την ελεύθερη μετακίνηση των δεινοπαθούντων τη στιγμή που ο μεγάλος τραγικός μας ποιητής, ο Αισχύλος, έγραψε την τραγωδία «Ικέτιδες» στην οποία παρουσιάζεται το Άργος και ο βασιλιάς του να υπερασπίζεται τα δικαιώματα ατόμων που έχουν φύγει από τη χώρα τους, συγκεκριμένα την Αίγυπτο, εξαιτίας άσκησης βίας πάνω τους. Αυτό με έκανε να ξαναδιαβάσω την τραγωδία-λόγω ειδικότητας την είχα διαβάσει πολλές φορές-και να δω την ουσία του μύθου της. Στην ουσία ήθελα να επιβεβαιώσω την άποψή μου πως η αναλογία στην οποία κατέφυγε ο ομιλητής δεν ευσταθούσε καθόλου.

Πράγματι, οι πενήντα Δαναϊδες, καταδιωκόμενες, φτάνουν από την Αίγυπτο στο Άργος, για να βρουν προστασία. Βέβαια, αυτές κατέφυγαν σε μια πόλη με την οποία τις συνέδεε συγγενικός δεσμός. Δεν πήγαν σε όποια χώρα ήθελαν, όπως κάνουν οι μετανάστες. Δεν θα τους δεχόταν καλύτερα μια φιλική προς αυτούς μουσουλμανική χώρα; Γιατί δεν επέλεξαν μία από τις πολλές που υπάρχουν; Όταν φτάνουν στο Άργος παρακαλούν τον Ξένιο Δία «να ρίξει πάνω τους βλέμμα πονετικό» (στ. 1: επίδοι προφρόνως), εξηγούν πως έφυγαν απ’ την πατρίδα τους «όχι για φόνο εξορισμένες και με τη γνώμη του λαού // ………αλλ’ αποφεύγοντας τη βία των ανδρών» (στ. 6-10: ούτιν’ εφ’ αίματι δημηλασίαν//, αλλά….φυξανορία). Βρήκαν, όπως λένε, «καλόβολο» το Άργος (στ. 19: χώραν εύφρονα), όπως «καλόβολη» βρήκαν τη χώρα μας όλοι οι ξένοι που έφτασαν σε αυτή. Ξέρουμε όμως πόσοι από αυτούς διώκονται για φόνο στην πατρίδα τους; Ασφαλώς όχι. Εκεί είναι το πρόβλημα…..

Οι Δαναϊδες τονίζουν πως «ακόμη κι όσοι // στον πόλεμο κακοπαθαίνουν, // κυνηγημένοι βρίσκουν προστασία// στους θεοσέβαστους τρανούς θεούς» (στ. 79-81: έστι δε κακ πολέμου τειρομένοις// βωμός αρής φυγάσιν// ρύμα, δαιμόνων σέβας). Πολλοί μετανάστες ή πρόσφυγες έφυγαν από τη χώρα τους εξαιτίας του μισητού πολέμου και βρήκαν καταφύγιο στη χώρα μας σαν σε ένα βωμό που τους παρέχει άσυλο. Οι μετανάστες, όπως και οι Δαναϊδες, θρηνούν και λένε: «ααχ, αχ, δεινά αξεδιάλυτα // και σκοτεινά με ζώνουν. Πούθε// το κύμα τούτο θα με βγάλει;» (στ. 118-119: ιώ, ιώ,//ιώ δυσάγκριτοι πόνοι. // ποι τόδε κύμ’ απάξει;). Και είμαι βέβαιος πως η πλειονότητα του ελληνικού λαού συμπάσχει μαζί με αυτούς τους δύστυχους που για οποιοδήποτε λόγο αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. Ας σκεφθούμε πως για μας τους Έλληνες η απομάκρυνση από την πατρίδα ήταν πολύ βαριά τιμωρία.

Σημασία, όμως, έχει και κάτι άλλο. Ο Δαναός που συνοδεύει τις κόρες του τις διδάσκει πώς πρέπει να φέρονται στους κατοίκους της χώρας υποδοχής. Τους λέει: «Στους ξένους ν’ απαντάτε, όπως ταιριάζει// σε πρόσφυγες, με λόγια μετρημένα,// ταπεινά και παράκληση γιομάτα,// λέγοντας καθαρά πως το φευγιό μας// δεν το’ χει βάψει φόνος. Πρώτ’ απ’ όλα// καλά να το θυμόσαστε, η φωνή σας// θαρρετή να μην είναι, μήτε πάλι// να δείχνει αναίδεια, μ’ ήρεμο το βλέμμα// κι όψη σεμνή σταθείτε» (στ. 184-189). Αλήθεια, όσοι φιλοξενούνται στη χώρα μας, νόμιμοι ή παράνομοι, φέρονται με παρόμοιο τρόπο; Ο κόσμος που είναι «αψύς» (στ. 191: το τήδε κάρτα επίφθονον γένος) διαπιστώνει πως οι πιο πολλοί μετανάστες δεν συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο. Αντίθετα, προσπαθούν να επιβάλουν τον νόμο τους, να αποκτήσουν την νομιμοποίησή τους χωρίς περιορισμούς και χωρίς όρους. Αν ήταν δυνατό να μας εκτοπίσουν από τη χώρα μας και να μείνουν οι ίδιοι, θα το έκαναν! Αν ήταν δυνατό να μας «αφομοιώσουν» θα το έκαναν με μεγάλη ευχαρίστηση! Δεν θα αργήσει η μέρα που το σλόγκαν «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» θα αντικατασταθεί με το σλόγκαν «νόμος είναι το δίκιο του μετανάστη». Αν είναι δυνατό! Ας αφήσουμε την αύξηση της εγκληματικότητας στη χώρα μας που αποδίδεται κυρίως σε κάποιες ομάδες από αυτούς και την εθνολογική αλλοίωση του πληθυσμού μας.

Και το πιο σημαντικό. Το Άργος δεν ήταν «ξέφραγο αμπέλι». Ο βασιλιάς της πόλης συγκράτησε τις Δαναϊδες στα όριά της, άκουσε το αίτημά τους για παραχώρηση ασύλου και δεν δέχτηκε να αποφασίσει μόνος του γι’ αυτό το σημαντικό πρόβλημα. Τα λόγια του είναι αξιοσημείωτα και περιέχουν κάποιο συμβολισμό που πρέπει να λαμβάνουν υπόψη αυτοί που κυβερνούν τις χώρες: «Είπα και πριν,// όση εξουσία και να’ χω, //δίχως τη γνώμη του λαού // δε θ’ αποφάσιζα γι’ αυτά,// μην πούνε ποτέ οι πολίτες, //αν τύχει και κάποια μας έρθει δυστυχία: //‘για των ξένων τη χάρη //αφάνισες όλη τη χώρα’» (στ. 384-388).

Αλήθεια, ποια είναι η γνώμη του λαού σχετικά με το θέμα της μετανάστευσης; Ποιος αποφασίζει για τους μετανάστες; Τι ζημιά προκάλεσε στους Έλληνες πολίτες η μεταναστευτική πολιτική που άσκησε το κράτος μέχρι σήμερα και η εύνοια που κατά καιρούς έδειξε αυτό απέναντι στους μετανάστες; Βέβαια, για όλα αυτά δεν φταίνε οι ίδιοι οι μετανάστες…….Ο βασιλιάς συμπληρώνει «θέλει νου και βαθιά φροντίδα η σωτηρία» (στ. 404: δοκεί δειν φροντίδος σωτηρίου) και δηλώνει πως «υπάρχουν πολλά δημόσια κτήρια στα οποία μπορούν να παραμείνουν, αλλά έχει και ο ίδιος στην κατοχή του οικήματα που θέτει στη διάθεσή τους» (στ. 957-959). Δείχνει δηλαδή έμπρακτα τον ανθρωπισμό του και δεν φορτώνει τα προβλήματα των μεταναστών στους άλλους. Όμως στη χώρα μας κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται σοβαρά γι’ αυτό το πρόβλημα. Δεν ενδιαφέρει κανέναν η σωτηρία των μεταναστών ή η ασφάλεια των Ελλήνων. Εκείνο που ενδιαφέρει όλους είναι πώς θα εκμεταλλευτούν αυτούς τους «άθλιους» αναξιοπαθούντες για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Καλό είναι, λοιπόν, να μη χρησιμοποιούμε τα παραδείγματα, όπως μας εξυπηρετούν. Κι ας μην επικαλούμαστε τους αρχαίους μόνο, όταν στηρίζουν τις θέσεις μας. Οι αρχαίοι έχουν πει και άλλα πολλά που δεν είναι της στιγμής να αναφέρουμε. Φυσικά, το Άργος δέχτηκε τις Δαναϊδες και τους πρόσφερε προστασία και άσυλο, αλλά κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Εδώ όμως δεν πρόκειται για 50 ή 100 γυναίκες ή άνδρες, αλλά πρόκειται για χιλιάδες ανθρώπους που εξαπατημένοι δεν ξέρω από ποιους ήρθαν στη χώρα μας ελπίζοντας να βρουν μια καλύτερη ζωή. Είναι δυνατό να σηκώσει η μικρή και φτωχή χώρα μας όλους αυτούς τους δυστυχείς και όλους αυτούς που σκοπεύουν να έρθουν; Είναι λογικό μια οικογένεια που δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά της να δίνει την τροφή που διαθέτει σε ξένα παιδιά και να αφήνει νηστικά τα δικά της; Μήπως έχουμε παρεξηγήσει και την έννοια του ανθρωπισμού; Κι ας πάψουμε να υποκρινόμαστε. Γιατί είναι γνωστό πως όλοι μας έχουμε περιφράξει με τον καλύτερο τρόπο τις περιουσίες μας στο νησί μας και δεν αφήνουμε κανένα ακόμη και ομοεθνή ή και συγγενή όχι να τις καταπατήσει αλλά και να τις προσεγγίσει απλώς, αλλά τον σέρνουμε στα δικαστήρια! Και είναι απορίας άξιο πώς οι λεγόμενοι «αλληλέγγυοι» δέχονται να παραδίδεται το νησί μας στους μετανάστες και μάλιστα χωρίς όρους!

Λέγεται πως «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». Φαίνεται πως όλοι έχουμε τρελαθεί και βαδίζουμε στον όλεθρο και την καταστροφή. Ο θεός ας βάλει το χέρι του, γιατί θαρρώ πως το πρόβλημα που προκάλεσαν οι μετανάστες δεν είναι εύκολο να λυθεί. Θα εμφανίζεται με διάφορες μορφές, θα οξύνεται και θα προκαλεί τη λογική των Ελλήνων για πολύ καιρό ακόμη ή και για πάντα…