Είναι η δεύτερη φορά μέσα στη δεκαετία που διανύουμε που κόλλησα στη μικρή οθόνη, μετά τον Ιούνιο του 2013, όταν περιμέναμε το μαύρο στην ΕΡΤ. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου αναμενόταν το μαύρο στο Mega. Και συνεπές στο ραντεβού του, όπως κάθε δυσάρεστο, έφτασε, στις 2:08:35 ξημερώματα. Πριν η Ρένια Λουιζίδου ολοκληρώσει τη φράση της σε μια σκηνή από τους «Απαράδεκτους». Η εικόνα πάγωσε. Έκτοτε σιωπή.

Το Mega άρχισε να εκπέμπει τον Νοέμβριο του 1989. Μερικές φορές λέω, το γράφω κιόλας, ότι δε θυμάμαι αν ποτέ υπήρξε εκείνη η εποχή. Υπερβάλλω. Το μεγάλο κανάλι μπήκε στη ζωή μας την ίδια περίοδο με τις εθνικές εκλογές, που οδήγησαν τον Ξενοφώντα Ζολώτα στην πρωθυπουργία. Είχαμε και τότε κρίση, σκάνδαλα, εξεταστικές, πολιτική αστάθεια και οικονομικά προβλήματα. Όμως ιδρύονταν κανάλια, δεν έκλειναν. Το Mega υπήρξε ένα υπέροχο, πολύχρωμο σύμπαν, μεταξύ άλλων και για εμάς που πρωτοετείς φοιτητές τότε, προσανατολιζόμασταν μέσα σε μια άχρωμη μεγαλούπολη. Έναν χρόνο πριν, θυμόμουν τον εαυτό μου, να περιορίζομαι στις ταινίες που η δημόσια τηλεόραση πρόβαλε κάθε Παρασκευή βράδυ, και στην εξωπραγματική αμερικάνικη σαπουνόπερα του μεσημεριού. Έβλεπα τηλεόραση… μόνον, για εξάσκηση στα αγγλικά: Έκοβα λωρίδες χαρτί υγείας, το κολλούσα πάνω στους υπότιτλους και προσπαθούσα να καταλάβω τους διαλόγους του Ριτς με την Καρολάιν, την ίδια στιγμή που άλλοι αναστέναζαν από ενσυναίσθηση για τα τεκταινόμενα στο γυαλί… Δεκάρα δεν έδινα!

Το Mega όμως ήταν διαφορετικό: ήταν η ζωή που κυλούσε γύρω μας: είχε ενημέρωση, ψυχαγωγία, ποικιλία, εξαιρετικές παραγωγές. Με τα πρώτα χρήματα που είχα κερδίσει αγόρασα μία τηλεόραση και στο δυάρι της Μεσολογγίου, που ήταν κοντά στο Πανεπιστήμιο, μαζευόμασταν η παρέα, συζητούσαμε και χαζεύαμε, χωρίς να πιστεύουμε σε όσα προβάλλονταν μπροστά στα μάτια μας. Μια πλειάδα από τους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες της γενιάς τους, δημοσιογράφοι, σεναριογράφοι, παραγωγοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σε μια εξαιρετικά γόνιμη συνύπαρξη έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό και μας χάρισαν εξαιρετικές επιτυχίες. Διαχρονικές. Το ζήσαμε τελευταία όταν το τραυματισμένο κανάλι προβάλλοντας αμιγώς ψυχαγωγικές σειρές δεκαετιών γονάτισε τα αντίπαλα προγράμματα, ακόμη και των συνδρομητικών καναλιών! Έβλεπα, επιδίωκα να παρακολουθώ, τώρα τελευταία, αν και δεν είμαι φίλη της τηλεόρασης. Η αναδρομική προβολή σειρών από το παρελθόν γινόταν αναπόφευκτα περιστασιακός σταθμός σε προσωπικές στιγμές: Κάθε φορά που έβλεπα τη Μαρίνα Κουντουράτου χαμογελούσα! Γλυκά ή πικρά θα σας γελάσω. Υπάρχει πάντα κάτι που μας σημαδεύει…

Το ειδησεογραφικό τμήμα του καναλιού κατηγορήθηκε με δριμύτητα για διαπλοκή. Για αλαζονεία και για παιχνίδια εξουσίας. Δεν ξέρω τι ισχύει από αυτά. Κανείς δε λογοδότησε. Δε δικάστηκε. Όλα τα μεγάλα ονόματα της δημοσιογραφίας αποχώρησαν εξαιρετικά πλούσιοι υπό λογικές συνθήκες, χωρίς να υποστούν τις οδυνηρές συνέπειες που υφίστανται όπως πάντα οι απλοί εργαζόμενοι. Οι οποίοι όμως δεν είναι τόσο απλοί. Από τη δεκαετία του 1990 ως το 2010 θεωρήθηκε σύμβολο επαγγελματικής καταξίωσης να ενταχθεί κάποιος στο δυναμικό του καναλιού. Οι απλοί εργαζόμενοι που βρίσκονται απλήρωτοι, χωρίς εργασία στα πενήντα τους και χωρίς μέλλον επαγγελματικό, είναι κάποιοι από τους καλύτερους επαγγελματίες της γενιάς τους. Και αυτό είναι εξαιρετικά άδικο. Δεν τους διόρισε ο θείος τους, αναδείχτηκαν αξιοκρατικά. Στην Ελλάδα ατυχώς είσαι καταδικασμένος να υποφέρεις, αν είσαι καλός στη δουλειά σου. Σε δημόσιο σε ιδιωτικό τομέα, δεν έχει σημασία. Θέλουμε κατά τα άλλα να επιστρέψουν από το εξωτερικό επιστήμονες, να προσελκύσουμε επενδύσεις. Το ψυχαγωγικό τμήμα του Mega είναι μία επικερδέστατη επένδυση… Αναρωτιέμαι αν θα αξιοποιηθεί. Σκέφτομαι με φρίκη ότι μπορεί όλη αυτή η πνευματική και πολιτιστική περιουσία να έχει την τύχη που είχε μεγάλο μέρος του αρχείου της κρατικής τηλεόρασης. Κάτι μέσα μου ματώνει.

Έχω πλέον άλλον έναν λόγο να μην ανοίξω την τηλεόραση. Η απουσία ποιοτικών παραγωγών είναι αισθητή. Όπως και το γενικότερο έλλειμμα… (συμπληρώστε το κενό), ό, τι σκεφτείτε ταιριάζει.