Το να θέλεις να προσφέρεις στον τόπο της πατρογονικής σου εστίας, αποτελεί φυσική παρόρμηση του κάθε ανθρώπου. Ταυτόχρονα, το να ξέρει και να μπορεί αυτός να προσφέρει αποτελεί συγκυρία, ευτυχή.

Της γενιάς μου, (οι Γιορντάνηδες -κατά την ντοπιολαλιά μας-) ως πίσω τον προ-προπαππού μου που μπορώ να ανιχνεύσω, η εστία ήταν κοντά στη πηγή «Κρυό Νερό», στα από τα βάθη της προϊστορίας κατοικούμενα Λάψαρνα. Όλοι οι προγονοί μου ως και τον πατέρα μου ήσαν «δεμένοι» με τη γη και ήσαν καλοί καλλιεργητές ξέροντας καλά τα μυστικά της, ως ελαιοκαλλιεργητές, αμπελουργοί, παραγωγοί σιτηρών και οσπρίων, μελισσοκόμοι, κ.α. Ήσαν δε, καλοί νοικοκυραίοι. Τα της γεωργικής τέχνης και γνώσης των μυστικών της γης διδάσκονταν από γενιά σε γενιά, από πατέρα σε γιό.

Του λόγου μου, ευτύχησα εκ των σπουδών μου να αποκτήσω ευρεία συναφή προς τη γη γνώση, εδραιωμένης επί του βάθρου της επιστήμης.

Έτσι δι’ αυτής, συσχετίζοντας τη γεωμορφολογία, γεωλογία και ειδικότερα τη στρωματογραφία των πατρογονικών μου Λαψάρνων, έκρινα ότι σε απόσταση 2-3 χιλιόμετρα ανατολικά του εκεί κάμπου, τα «Κακολάγκαδα», όπου το υπόβαθρο τους σε μεγάλη εξάπλωση είναι σχιστόλιθος, (υλικό, άκρως μη υδροπερατό), συνιστούν ιδανικό χώρο υποδοχής τεχνητής λίμνης με τη δημιουργία φράγματος, στην κοίτη του εκεί χειμάρρου, «Βαλανιάδες».

Τα νερά της, με φυσική ροή θα μπορούσαν να αρδεύσουν τον σήμερα άκρως αραιοκατοικημένο, άλλοτε πολύβουο κάμπο των Λαψάρνων, αναβαθμίζοντας τον πλουτοπαραγωγικά.

Ακόμη, λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι τα δι’ αντλήσεως νερά στα Λάψαρνα είναι πια υφάλμυρα, υπέβαλα στον τότε δήμο Ερεσού-Αντίσσης πρεπόντως αιτιολογημένη αίτηση (2006), εισηγούμενος την δια των καθ’ ύλη υπηρεσιών του Κράτους πραγματοποίηση των απαιτούμενων μελετών και εν τέλει κατασκευή του φράγματος. Ατυχώς ο φίλος μου, τότε Δήμαρχος Πολ. Αμπατζής, όπως όλες τις για θέματα του κοινού καλού εισηγήσεις μου, έριξε και αυτή στον «κάλαθο των αχρήστων». Ατυχώς, το ίδιο έγινε κι απ’ τον μετέπειτα Δήμαρχο, Σ. Καρδαρά.

Έχοντας εδραία πίστη στην πρότασή μου και βλέποντας τη στάση αυτή του Δήμου μας παρακάμπτοντας τον, απευθύνθηκα (2008) στο ΥΠΕΧΩΔΕ (Δ/νση Υδάτων). Η πρότασή μου, κατά τη σχετική απάντηση τους, είχε «περιληφθεί στις προτάσεις της υπό έγκριση ειδικής διαχειριστικής μελέτης “Ύδρευση Νήσου Λέσβου” ».

Εισήγαγα επίσης, το θέμα στο Σύνδεσμο «Πιττακός ο Μυτιληναίος», όπου είχε την τύχη να «υιοθετηθεί» από τον Πρύτανη του Πολυτεχνείου, προβεβλημένο μέλος του Συνδέσμου, καθ. Κώστα Μουτζούρη που χειρίστηκε αυτό, με ιδιαίτερη ζέση. Σε συνεννόηση με τον καθηγητή του Τομέα Υδατικών Πόρων & Περιβάλλοντος, της σχολής Πολιτικών Μηχανικών, η μελέτη ανετέθη σε δύο στελέχη του τομέα που μετέβησαν επί τόπου, πραγματοποίησαν τη σχετική έρευνα και συνέταξαν την απαιτούμενη έκθεση (2012). Ο ένας εκ των δύο αυτών επιστημόνων, ήταν ο επίσης Λέσβιος, Δρ. Νικ. Μουτάφης.

Η συνταχθείσα έκθεση, συγκροτημένη και σφαιρικά δομημένη, καλύπτει όλες τις υπεισερχόμενες παραμέτρους του θέματος. Στο εισαγωγικό της μέρος, μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Προοίμιο της διερεύνησης και καθοδηγητικό στοιχείο στην παρούσα επίσκεψη ήταν οι εργασίες που έχουν εκπονηθεί από τοπικό παράγοντα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το καλό του τόπου του και τις δυνατότητες βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης των κατοίκων της περιοχής. Τα στοιχεία που έχει συλλέξει τέθηκαν υπόψη μας».

Επί της ουσίας δε, καταλήγει στο θετικό συμπέρασμα: «… υπάρχει τουλάχιστον μία θέση ευνοϊκή για την κατασκευή φράγματος και τη δημιουργία αποθηκευτικού ταμιευτήρα, με βάση στοιχεία της μορφολογίας του εδάφους και των πετρωμάτων. Άλλες θέσεις κατάλληλες μπορεί να προκύψουν μετά από σχετική διερεύνηση».

Τέλος, δίνει, τα χαρακτηριστικά του φράγματος ως και το κόστος κατασκευής αυτού: «Ένα φράγμα τύπου ΑΣΚΕ ύψους ~22 m μπορεί να αποθηκεύσει περί τις 250.000 m3 νερό και το συνολικό κόστος κατασκευής ενός τέτοιου έργου να βρίσκεται κάτω από το 1.000.000 ευρώ».

Αντίγραφο της έκθεσης αυτής, υπέβαλα στο ΥΠΕΧΩΔΕ.

Έκτοτε, ατυχώς ουδέν σχετικό έγινε. Όπως όλα, έτσι και η αναπτυξιακή αυτή προοπτική των Λαψάρνων επλήγει απ’τη μνημονιακή κρίση. Ελπίζω τώρα που έληξε ο μνημονιακός βραχνάς και τούτο το έργο «να βρεί το δρόμο του», προς αποτροπή της πλήρους ερήμωσής της γης των προγόνων μου.

Ο Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.) είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου Προβληματισμού & Παρέμβασης για την Ανάπτυξη της Λέσβου «ΠΙΤΤΑΚΟΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ», τ. Διευθύνων Σύμβουλος της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων,τ. Πρόεδρος του Πανελληνίου Συλ. Μεταλλειολόγων Μηχανικών.