Βρέθηκα προ μηνός πάλι στο κλεινόν άστυ. Σ’ αυτή «τη διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι», στην οποία ανεβαίνουμε πια εννιά φορές στις δέκα για τον Ασκληπιό.

Η μέρα βροχερή. Διέσχισα τη μουσκεμένη και πολύβουη ακτή Τσελέπη και μπήκα στον προθάλαμο του Ηλεκτρικού όπου είναι τα εκδοτήρια των εισιτηρίων.

Πανικός. Αριστερά τέσσερα ηλεκτρονικά εκδοτήρια και δεξιά τρία πατροπαράδοτα.

Στάθηκα αριστερά στην ουρά.

Κοσμάκης μέσα στην άγνοια και στην απελπισία.

Ο ένας να βοηθάει τον άλλο να βγάλει εισιτήριο ή κάρτα.

Επιχείρησα σαν συνταξιούχος να βγάλω μισό. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι τα υπερσύγχρονα και στην υπηρεσία του λαού εκδοτήρια δεν έχουν προβλέψει την έκδοση του μειωμένου εισιτηρίου (!)

Στρέφομαι προς τα δεξιά και κάθομαι στην ουρά σαράντα περίπου απελπισμένων, ιδίως αυτών που έβγαζαν κάρτα διαδρομών.

Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχω καταλάβει τι εξυπηρετεί η προσωποποιημένη κάρτα και γιατί να χρειάζονται πιστοποιητικά και φωτογραφίες για ένα εισιτήριο προς χρήση και όφελος του οποιουδήποτε ανώνυμου κομιστή.

Αφού είδα πολλούς συρμούς να φεύγουν και γω να στέκομαι, κι αφού κινδύνεψα να χάσω το ραντεβού με το γιατρό, πήρα τελικά το εισιτήριο. Το θεώρησα στα ακυρωτικά μηχανήματα και μπήκα στο τρένο.

Εκεί σκέφτηκα ότι ισχύει για 90 λεπτά της ώρας, πράγμα που δεν δηλώνεται πάνω του (καθότι άυλη η θεώρηση), όμως πώς θα ξέρω εγώ πότε λήγουν τα 90 λεπτά; Θα κρατάω ημερολόγιο για ένα εισιτήριο των 60 λεπτών του ΕΥΡΩ;

Εκείνη τη στιγμή ήθελα να βλαστημήσω πάλι την τεχνολογία (και για να είμαι ακριβής, την πολιτική διαχείριση της τεχνολογίας), όταν ξαφνικά, εντελώς φυσικά και συνειρμικά, θυμήθηκα ένα διήγημα του εξαιρετικού Ρώσου ευθυμογράφου Μιχαήλ Ζόσενκο (1895-1958) με τον τίτλο «Η λαστιχένια σόλα».

Μέσα στο σιδηρόδρομο (της Μόσχας) έχασε ο ίδιος (κατά το διήγημα) τη μια λαστιχένια του σόλα.

Ένας φίλος του εισπράκτορας τον καθησύχασε ότι θα βρεθεί στην αποθήκη απολεσθέντων αντικειμένων.

Πήγε λοιπόν εκεί και μετά από εξονυχιστικές περιγραφές και εξηγήσεις βρέθηκε η σόλα, την οποία όμως για να παραλάβει ο δυστυχής χρειαζόνταν πιστοποιητικό της Τοπικής Επιτροπής της Συνοικίας του και Πιστοποιητικό ότι διαμένει σ’ αυτή τη συνοικία.

Απευθύνθηκε έτσι στον πρόεδρο της Επιτροπής, ο οποίος με τη σειρά του τού ζήτησε πιστοποιητικό του τραμ που να βεβαιώνει την απώλεια.

Στο τέλος δέχτηκε, ύστερα από παρακλήσεις και ομολογίες, μια γραπτή δήλωση και του έδωσε το πιστοποιητικό, με το οποίο παρέλαβε τελικά από την αποθήκη τη σόλα, εκθειάζοντας (!...) τις δημόσιες υπηρεσίες για τον αποτελεσματικό τρόπο λειτουργίας τους.

Έξοχος σατιριστής της διαφθοράς και της ιδεοληψίας της τότε δημόσιας διοίκησης, με διαμάντια-διηγήματα στο ενεργητικό του για τις φοροεπιδρομές («Ο λογοτέχνης»), για τα φακελάκια των γιατρών («Άσχημη συνήθεια»), για το φιάσκο της ταξικής διαφοράς («Η αριστοκράτισσα») και τόσα άλλα.

Δεν είναι τυχαίο το ότι το 1946 με αφορμή το έργο του «Οι περιπέτειες ενός πιθήκου» διαγράφτηκε, με εισήγηση του διαβόητου Ζντάνοφ, από την Ένωση Σοβιετικών Συγγραφέων, έως ότου λίγο αργότερα αποκατασταθεί.

Μέσα στην παράνοια του πολιτικού ολοκληρωτισμού πάντα θα γεννιούνται φωνές αντίδρασης και λοιδορίας που θα μας δείχνουν τον αληθινό δρόμο της ελευθερίας.

Πάνω σ’ αυτές τις βαριές σκέψεις γύρισα εκείνη τη στιγμή και είδα μιαν αφίσα στο σταθμό που έλεγε κάτι για μουσείο του τραμ (δεν θυμάμαι καλά) από το 1869 που ιδρύθηκε ο σιδηρόδρομος μέχρι σήμερα που μιλάμε.

Πέρασαν λοιπόν 148 ολόκληρα χρόνια! Αυτό το ξέρουμε, μήπως όμως πρέπει και να το αποδείξουμε;....