Ήρθε και ξέσπασε. Απότομα βέβαια, καθόλου ωστόσο απροειδοποίητα. Το περιμέναμε. Μας είχαν ζαλίσει τ’ αυτιά οι «ειδικοί» μέρες τώρα. Ήρθε επιτέλους και τέλειωσε, να ησυχάσουμε. Ξέσπασε ένα μεσημέρι : πρώτα χοντρές αραιές ψιχάλες, ύστερα δυνατή βροχή, κεραυνοί και αστραπές, για μια ώρα περίπου. Ίσως και περισσότερο. Προλάβαμε να βγούμε από τη θάλασσα, να μαζέψουμε την απλωμένη μπουγάδα, να κλείσουμε τα παράθυρα, να μεταφέρουμε τα έπιπλα της βεράντας στο εσωτερικό του σπιτιού. Ανοίξαμε τα παράθυρα του καθιστικού διάπλατα, το παρακολουθούσαμε και απολαμβάναμε την άγρια φύση. Άγρια φύση σημαίνει άγρια ομορφιά. Η ορατότητα στο βάθος του ορίζοντα σιγά - σιγά χάθηκε, ο δρόμος προς το γειτονικό χωρίο εξαφανίστηκε, μαζί με ένα ιστιοφόρο που έπλεε ένα τέταρτο νωρίτερα ανάμεσα στα δυο νησιά, στην είσοδο της Πετράς.

Μείναμε να χαζεύουμε το ακραίο καιρικό φαινόμενο, ώσπου διαπιστώσαμε ότι το ρεύμα είχε πέσει και κάποιο βραχυκύκλωμα ακύρωσε τις μισές πρίζες του σπιτιού. Δεν υπήρχαν καταστροφές, μόνον χώμα από το γειτονικά σέτια σε παράδρομους και στον περιφερειακό δρόμο της Λιγόνας. Φυσούσε λίγο και είχε ψύχρα. Την πρώτη ψύχρα του φθινόπωρου, το οποίο όμως δεν έχει επισήμως μπει στη ζωή μας. Μηχανικά αναζήτησα τις σπαστές ομπρέλες που είχα κουβαλήσει σε περίπτωση ανάγκης από την Αθήνα. Δεν είχαν χρειαστεί. Όταν ξεσπά μπουρίνι, μερικές φορές το επιδιώκεις να βραχείς.

Σταδιακά η κυκλοφορία στους δρόμους αποκαταστάθηκε. Οι τουρίστες από νωρίς το απόγευμα κυκλοφορούσαν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Κάποιοι με καταγωγή μάλλον από χώρες του βορρά δεν είχαν ούτε καν προσαρμόσει το ντύσιμο τους στις νέες συνθήκες. Άντεχαν μάλλον τη «δροσούλα»!

Το βράδυ αναζητήσαμε απάνεμο καταφύγιο για διασκέδαση και θαλπωρή. Τυλιγμένοι στα πρώτα πλεκτά του φθινοπώρου, καταναλώσαμε δυο μπουκάλια παγωμένο κρασί, για να ζεσταθούμε. Είπαμε και ξαναπάμε, γελάσαμε και θυμώσαμε και ύστερα διασχίσαμε τους σχεδόν έρημους δρόμους του χωριού, μια ώρα μόλις μετά τα μεσάνυχτα, για να φτάσουμε στο σπίτι.

Η ατμόσφαιρα ήταν κρύα αλλά πολύ καθαρή. Τα σύννεφα στο βάθος του ουρανού αραιά. Έμοιαζε να έχει κοπάσει. Ήταν σίγουρο ότι μας είχε αφήσει για κληρονομιά τη μουντάδα των μέσων του Σεπτεμβρίου, μια ύπουλη δροσιά που πιρουνιάζει το δέρμα και τη βεβαιότητα ότι οι διακοπές φτάνουν στο τέλος τους. Το μπουρίνι είχε καθαρίσει το τοπίο: τα αυτοκίνητα έλαμπαν στο φως του φεγγαριού, οι πέτρες στους δρόμους διακρίνονταν καθαρά με τις εγκοπές και τα ελαττώματα τους, την καμπυλότητα και τα ορυκτά τους. Τα φυλλώματα των δέντρων έλαμπαν, τα πεζούλια, τα παντζούρια, οι τοίχοι των σπιτιών είχαν ξεπλυθεί από τη σκόνη των εκδρομέων του καλοκαιριού.

Κάτι άρχιζε κάτι τέλειωνε αναπόφευκτα. Το ξαφνικό μπουρίνι ήρθε να καθαρίσει το μυαλό και τη σκέψη μας, να δοκιμάσει τις αντοχές μας, να φέρει στην επιφάνεια προβλήματα που δεν είχαμε φανταστεί ότι υπάρχουν, κάποια από τα οποία μπορούσαν να λυθούν και κάποια όχι. Με έναν τρόπο λειτούργησε μεταιχμιακά, σαν το κατώφλι σε μια καινούργια εποχή. Πήρε άλλα μαζί του και άλλα μας πρόσφερε. Οι ντόπιοι έλεγαν την άλλη μέρα ότι «είχε ανάγκη ο τόπος τη βροχή, οι ελιές, τα μποστάνια». Ο, τι προκαλεί αλλαγές, δεν είναι πάντα το πιο ευχάριστο που μπορεί να συμβεί. Είναι όμως χρήσιμο.

Χωρίς μπουρίνι, οι τελευταίες μέρες των διακοπών θα κυλούσαν συμβατικά και αργά. Τώρα μπορέσαμε και εκτιμήσαμε την αξία τους. Αποφασίσαμε να τις απολαύουμε ως το τέλος, ρουφώντας τη χαρά που προσφέρουν λαίμαργα, ως την τελευταία σταγόνα. Χωρίς την ξαφνική κακοκαιρία, όλα θα έμοιαζαν ίδια και απαράλλακτα, χωρίς να είναι. Φαινομενικά δε θα έπρεπε να αλλάξει τίποτα, αυτό όμως θα ήταν απλώς μια ουτοπία. Οι εκκρεμότητες υπήρχαν : ο, τι πονά πρέπει ή να θεραπεύεται ή να κόβεται.

Γράφω μεσημέρι με συννεφιά. Δε θυμάμαι μέχρι τώρα τουλάχιστον τέτοιον καιρό τελειώματα Αύγουστου. Ο κόσμος αλλάζει. Πέτρα, λένε, που κυλά δε χορταριάζει. _