Τα προχθεσινά τσίπουρα ήταν σκέτη απόλαυση. Κάτι ο ήλιος που σταμάτησε να καίει, λίγο η ανακούφιση που του ξεφεύγουμε για την ώρα του ύπουλου εχθρού ήρθε και η απόφαση του δικαστηρίου και μας θύμισε ότι η ζωή είναι ωραία. Και ας μην έχει τελειώσει τίποτα. Για μας που ζήσαμε παρέα όλη τη θηριωδία της δεκαετίας που τελειώνει, όλες τις αγωνίες και τις βιαιότητες, η απόφαση στάθηκε λυτρωτική. Σα μια μεγάλη πέτρα να σηκώθηκε πάνω από τον ίσκιο μας και να μας άφησε επιτέλους να χαρούμε τον φθινοπωρινό ήλιο. Δεν είχαμε ουτοπίες. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Δεν αρκεί μια δικαστική απόφαση. Υπάρχουν νοοτροπίες ριζωμένες στις ψυχές των ανθρώπων. Οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και αλίμονο αν κάποιος τους περιόριζε. Δεν απαντάς με βία στη βία. Άνθρωποι που στήριξαν την ωμή βία, στην εποχή της σκληρής οικονομικής κρίσης δε φοβούνται. Πάσχουν από σοβαρό έλλειμμα παιδείας και κοινωνικής αλληλεγγύης. «Τι σκέφτονται άραγε σήμερα το μεσημέρι όσοι πανηγύριζαν με τις ορδές που διέλυαν πάγκους αλλοδαπών στις λαϊκές;» «Ό,τι σκέφτονταν και πριν οχτώ, δέκα χρόνια» είναι η απάντηση. Ο άνθρωπος δύσκολα αλλάζει. Μαθαίνει όμως να σωπαίνει. Αυτό και αν είναι επικίνδυνο!

Ήταν η πρώτη φορά μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια που το αισθάνθηκα μέσα μου ότι έχουμε κάνει βήματα προς το μέλλον. Ότι ζούμε καλύτερες μέρες. Οι εποχές του 2011, του 2012, του 2013 είναι ευτυχώς μακριά… Ακόμη και σήμερα που τρέμουμε την επικοινωνία. Που φοβόμαστε τους άλλους. Τον άλλον! Αν και χαλαρώσαμε τις κοινωνικές μας επαφές. Αν και βλέπουμε πολύ λίγο τους φίλους μας. Από φόβο και μια μορφή αυτοπροστασίας εφάμιλλης με εφιαλτική αυτορρύθμιση: συμβιβασμός με τη μοναξιά ή έκθεση στην αρρώστια; Τόσο προκλητικά δεν μας είχε τεθεί ποτέ. Κάποτε ήταν επικίνδυνο να ζεις στην κόψη του ξυραφιού. Σήμερα είναι επικίνδυνο να ζεις. Φυσιολογικά. Να πίνεις τσίπουρα, να ακούς μουσική, να ερωτεύεσαι, να επικοινωνείς, να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους. Προσπαθούσαμε να ακούσουμε μουσική με τους μαθητές μου. Όταν σύστησα τα νέα τραγούδια στην παρέα, κατάλαβα ότι μεγαλώσαμε. Πολύ. «Σχεδόν προσβλητικά» έγινε το σχόλιο και με πάγωσε. Θυμήθηκα τον πατέρα μου που αγανακτούσε και μόνον στο όνομα του συγκροτήματος. «Μπροστά μου δεν θα μιλάς για Τρύπες» απαιτούσε. Σήμερα οι στίχοι τους γίνανε έμβλημα της προσπάθειας να αποτάξουμε τα φασιστικά φυντάνια που ξεφύτρωσαν επιπόλαια γύρω μας. «Σιγά μη φοβηθώ!»

«Άντε να το πεις, όταν κάνεις χειραψία». «Σιγά μη φοβηθώ!» Φοβάμαι. Φοβάσαι. Φοβόμαστε. Τον άνθρωπο. Τον άλλον. Το χάσμα του εγωισμού δεν γεφυρώνεται. Βαθαίνει η απόσταση που χωρίζει τους ανθρώπους. Θα το καταλάβουμε. Το ζούμε. Τηρούμε τις αποστάσεις. Όπως κάποτε τα προσχήματα. Τι μένει; Η ανταλλαγή απόψεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης! Το φλερτ εξ αποστάσεως! Μα υπάρχει; Δεν υπάρχει! Η επαφή είναι η χαρά της ζωής. Φυλλομετρώ σελίδες στα κοινωνικά δίκτυα. Είναι μια μέρα γιορτής. Διαβάζω διάφορα. Το μάτι μου πέφτει σε μια απόπειρα ορισμού του φασισμού. Στη ζωή αυτή δεν θα μπορούσα να είμαι εικονομάχος. Είμαι αθεράπευτα δούλη της εικόνας. Πάντα διάλεγα ωραίους άντρες, όχι άντρες που σκέπτονταν, ούτε άντρες με συναισθήματα βαθιά και συνείδηση πολιτική. Η τυραννία του ωραίου είναι ένα βάσανο μικρό, όταν θαυμάζεις το αντικείμενο του πόθου σου εξ αποστάσεως! Μεγάλες αλήθειες, μέσα σε μεγάλες μέρες, με μικρές μερίδες και μεγάλες προσδοκίες.

«Του χρόνου σαν σήμερα…» συνέχισε τη φράση. Σαν τέτοια μέρα θα ζούμε, θα τα πίνουμε, θα χαιρόμαστε με υψηλές κατακτήσεις του ανθρώπου. Στην ιατρική, στην οικονομία, στην τέχνη, θα πηγαίνουμε στο θέατρο, θα γνωρίζουμε έξυπνους άντρες με καθαρή πολιτική σκέψη και θα προσπαθούμε να συναισθανθούμε τη γοητεία τους. Θα μάθουμε να ζούμε, σύμφωνα με το «θέλω» και όχι με το «πρέπει». «Θα μας κυβερνούν οι ίδιοι άνθρωποι»… «Λάθος κάνεις, θα έχουμε γίνει εμείς κυβέρνηση» με διακόπτει… Λόγο στο λόγο και νυχτωθήκαμε…