Είναι ένα γραμματικό σχήμα λόγου, το οποίο μας κάνει να φρίττουμε, κάθε φορά που εκφράζει τη ζωή. Εκατό μέρες μετά το τέλος των μνημονίων, αν αυτό έχει έρθει, ζούμε σε μια κοινωνία διαλυμένη, με αποσαθρωμένους παραδοσιακούς θεσμούς, χωρίς να έχουν βρεθεί τα υποκατάστατά τους. Εδώ και μερικές εβδομάδες αρχίζω να αμφιβάλλω για τα αντανακλαστικά της δικαιοσύνης: εγκληματίες αποφυλακίζονται, κάνοντας χρήση του νόμου Παρασκευόπουλου και διαπράττουν ειδεχθή εγκλήματα, με θύματα πολύ νέους ανθρώπους, την ίδια στιγμή που σε μία καθαρίστρια επιβάλλεται ποινή φυλάκισης δέκα ετών για πλαστογραφία, ενώ πάμπλουτος ενεχυροδανειστής, συνώνυμος με την οικονομική στέρηση που ζούμε, αποφυλακίζεται, όχι γιατί είναι αθώος, αλλά από αβλεψίες του συστήματος.

Την ίδια στιγμή το παλιό κατεστημένο καταρρέει: τέως μεγαλόσχημος υπουργός δηλώνει ότι διαβιεί μόλις με εισόδημα τριακοσίων πενήντα ευρώ μηνιαίως, ενώ ένα από τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα των περασμένων δεκαετιών αγωνίζεται να αποκαθηλώσει επιθεωρησιακό πρωταγωνιστή, χωρίς προφανές κίνητρο. Πλην επί ματαίω. Οι καιροί αλλάζουν.

Αυτό που δυστυχώς παραμένει είναι το τέρας που η ανθρώπινη φύση κρύβει μέσα της. Ένας απίστευτα ζωώδης κανιβαλισμός, εκπορευόμενος από τα πιο άγρια και απολίτιστα ένστικτα. Κάθε φορά που του επιτρέπει να εκδηλωθεί, τα σημάδια του αφήνουν πληγές. Στην αξιοπρέπεια, στην αλληλεγγύη μας, στην πρόοδο που περηφανευόμαστε ότι σημειώνουμε, στην ηθική και στις αρχές μας. Στο θέατρο του κόσμου παίζονται τραγικά έργα, χωρίς κάθαρση. Η αυλαία πέφτει και το κοινό παγώνει. Γιατί τρέμει τη δική του ώρα. Τότε που θα βρεθεί στη θέση του θύτη ή του θύματος. Η καθημερινή ενημέρωση είναι γεμάτη από ιστορίες ωμής βίας με κίνητρο το χρήμα που σοκάρουν. Πιο σοκαριστική είναι η βία που παράγεται με άλλοθι το χρήμα. Η βία που διαπράττεται από ανθρώπους που ξέρουν, ελπίζουν ή πιστεύουν, ότι χάρη σ’ αυτό μπορούν να αποφύγουν τις συνέπειες κάθε πράξης τους. Όσο πολύ και αν αυτή δοκιμάζει την κοινωνική ανοχή. Όσο και αν φλερτάρει με το αδιανόητο καθ’ υπερβολή.

Το έγκλημα που διαπράχθηκε το τελευταίο δεκαήμερο με θύμα μια νέα κοπέλα 21 ετών με σοκάρει για πολλούς λόγους: Πίστευα ότι η ελληνική κοινωνία έχει αποκοιμίσει τέτοιες συμπεριφορές. Δεν έχει. Το τέρας κοιμάται. Μας το θύμισε ο βρυχηθμός του. Μαζί με αυτές πίστευα ότι έχει βελτιωθεί η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία. Ούτε αυτή έχει. Κάθε φορά που θα θρηνούμε «Ελένες», θα το θυμόμαστε. Και υποψήφιες Ελένες είμαστε όλες: οι μανάδες, οι αγαπημένες, οι κόρες όσων ξεσπούν τη βία τους ασυλλόγιστα πάνω σε αδύναμα θύματα. Είναι καλό να το θυμούνται αυτό όλοι εκείνοι που διαπράττουν ή που συγκαλύπτουν τέτοια περιστατικά.

Δουλεύοντας είκοσι χρόνια με εφήβους, έμαθα να τους εμπιστεύομαι. Να πιστεύω στη νέα γενιά. Και έχω αρκετά επιχειρήματα γι’ αυτό. Η νεαρή ηλικία των δραστών, ο ένας μάλιστα δεν ήταν καν είκοσι χρονών, με άφησε άφωνη. Βρήκα την εξήγηση στο περιβάλλον τους: «Γόνος ευκατάστατης καλής οικογένειας» ο πρώτος δράστης. Μεταφράζω: παιδί μιας νεόπλουτης οικογένειας που συνήθισε στο εύκολο κέρδος από τον τουρισμό, χωρίς να ασχοληθεί ποτέ με το παιδί της. Αλλοδαπός ο δεύτερος, πρωταθλητής πολεμικών τεχνών, προφανώς εργαζόταν στις επιχειρήσεις του πρώτου. «Αφεντικά και δούλοι σκατά γινήκαμε ούλοι». Μετά συγχωρήσεως είναι όπως ακριβώς το λέει ο θυμόσοφος λαός. Όταν η κοινωνική υποκρισία περισσεύει, όταν το κυνήγι του εύκολου πλουτισμού πρωταγωνιστεί, όταν το κέρδος είναι ο πρώτος και μοναδικός σκοπός στη ζωή, τέτοια βλέπουμε, τέτοια θα ζήσουμε ακόμη πολλά.

Τελειώνω το σημερινό κείμενο, με τη διαπίστωση ότι η ελληνική κοινωνία είναι ακόμα ιδιαίτερα εχθρική και επικίνδυνη για την ανυπεράσπιστη γυναίκα. Ασκεί πάνω της απίστευτη βία. Μέχρι πότε; Κάθε γυναίκα που βιάζεται, στραγγαλίζεται και ρίχνεται γυμνή και ζωντανή ακόμη από έναν γκρεμό στη θάλασσα -στη Μικρασιατική Καταστροφή νομίζω ότι υπάρχουν ανάλογες σκηνές αγριότητας- η τραυματισμένη ελληνική Δικαιοσύνη καλείται να την αποκαταστήσει. Μπορεί;