«Στις νεότερες γενιές κληροδοτούμε το θεόρατο χρέος, το χρεοκοπημένο ασφαλιστικό σύστημα, τις διχόνοιές μας και το κολοσσιαίο κόστος της κλιματικής αλλαγής. Στην ιστορία της χώρας είναι τα πιο μεγάλα βάρη που κληροδοτούμε οι παλιές γενιές στις νεότερες», γράφει ο καθηγητής Τάσος Γιαννίτσης.

Στην παραπάνω «κληρονομιά» που αφήνουμε στις νεότερες γενιές θα πρόσθετα ένα, σχεδόν, τριτοκοσμικό κράτος, την «μπαχαλοποίηση» και την διάλυση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, καθώς και την απώλεια μιας ολόκληρης γενιάς από νέους ανθρώπους, όπου άλλοι οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο και άλλοι, λόγω ανεργίας, μεταναστεύουν σε ξένες χώρες. Και, ακόμα, την ορατή, πλέον, συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού της χώρας μας, λόγω της αυξανόμενης υπογεννητικότητας, η οποία κατά τις δυσοίωνες προβλέψεις των επιστημόνων μέχρι το 2050 θα μειωθεί κατά 2 εκατομμύρια.

Μπροστά σ’ αυτό το ζοφερό μέλλον που έρχεται για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, βλέπετε να «ιδρώνει το αυτί» κανενός απ΄ αυτούς που μας κυβερνάν και από αυτούς που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν;

Η μόνη έγνοια των κυβερνώντων είναι πώς θα ξεγελάσουν, για άλλη μια φορά, τους ιθαγενείς με ψεύτικες υποσχέσεις και πως θα υφαρπάξουν ξανά την ψήφο τους πουλώντας τους… «χρωματιστά γυαλάκια».

Το μόνο που σκέπτονται, μέρα και νύχτα, είναι πώς θα διαβάλουν και θα εκθέσουν, και πώς θα διχάσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, πότε με την απλή αναλογική, πότε με τα σκάνδαλα α λα Πολάκη και τις « δίκες» για τα …περίπτερα και τα καφενεία, πότε με τα Σκοπιανά «κοντραμπάντα», πότε με την αναθεώρηση - επί το ιδεοληπτικότερον - του συντάγματος.

Και, ακόμα, σκηνοθετούν την παράσταση «το μαρτύριο της σταγόνας», όπου θα μοιράζουν, λέει, ένα-ένα τα επιδόματα, ψηφίζοντάς τα με ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή, προκειμένου να αναγκάσουν την Αντιπολίτευση να τα ψηφίζει - για να μην κατηγορηθεί σαν ανάλγητη απέναντι στη δυστυχία του λαού - και έτσι να δηλώνει, σε κάθε ψηφοφορία, την μετάνοιά της, γιατί αμφισβήτησε την… «Καθαρή Έξοδο» από τα μνημόνια και ότι παραδέχεται τον… θρίαμβο της οικονομικής πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, όπου αιμοδοτούνται οι ημιθανείς από την αφαίμαξη αυτών που περπατούν, ακόμη, …όρθιοι!

Τέτοιο το «σκηνοθετικό δαιμόνιο» και τόση η… «μαγκιά» του πρωθυπουργεύοντος Τσίπρα!

Μέσα στην παραζάλη που τους προκαλούν τα μεγαλεία της εξουσίας και τον φόβο να τα χάσουν, πώς να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες που έχουν ως κυβερνώντες και να σκεφτούν, πέρα από τις επόμενες εκλογές, το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της;

Και οι αντιπολιτευόμενοι, οι επίδοξοι διεκδικητές της εξουσίας, μετά το κλείσιμο της «αριστερής παρένθεσης» τι θα κάνουν; Κατά πόσον έχουν συνειδητοποιήσει την οικτρή κατάσταση που θα αναλάβουν να διαχειρισθούν; Πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν τα υπαρξιακά προβλήματα της χώρας και ποια κληρονομιά σχεδιάζουν να αφήσουν στις νέες γενιές;

Ομιλούν για μεταρρυθμίσεις και βαθιές τομές στον οργανισμό της Δημόσιας Διοίκησης, στο Εκπαιδευτικό Σύστημα, στο Ασφαλιστικό και φορολογικό Σύστημα. Για τον εκσυγχρονισμό του παραγωγικού μοντέλου, για την ανάπτυξη φιλοεπενδυτικού περιβάλλοντος, την προσέλκυση επενδύσεων και την ανάπτυξη.

Έχουν, όμως, αντιληφθεί το μέγεθος και την κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα; Έχουν αντιληφθεί ότι η καταρράκωση που έχει υποστεί το ηθικό φρόνημα του λαού, εξαιτίας της κρίσης και της χρεοκοπίας της χώρας, καθώς και οι αλλοιώσεις στην δημοκρατική και ηθική συνείδηση ευρέων κοινωνικών ομάδων - εξαιτίας της απαξίωσης των θεσμών και της παρατεταμένης ανομίας - ότι καθιστούν ατελέσφορη -έως και αδύνατη- κάθε μονοκομματική προσπάθεια για την ανόρθωση της χώρας και την αποκατάσταση της κανονικότητας;

Εάν κρίνω με πόσο… πάθος αγωνίζονται κατά της ενότητας όλων των εθνικών δημοκρατικών δυνάμεων και υπέρ της μικρομέγαλης αυτοτέλειας και της αυτόνομης καθόδου τους στις επερχόμενες εκλογές, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κανείς δεν έχει τη διάθεση και την ευψυχία να υπερβεί τον κομματικό του πατριωτισμό και να αρθεί πάνω από τις μικρόνοες μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Και φοβούμαι ότι θα ξαναζήσουμε τις μέρες του 2009 και για άλλη μια φορά θα υποστούμε το μαρτύριο του Σισύφου.

Για να σταματήσουμε ως έθνος να τρώμε τις σάρκες μας. Για να μην πάνε «στράφι», για άλλη μια φορά, οι θυσίες του ελληνικού λαού. Για να μην χρειαστεί να καταφύγουμε ξανά στην επαιτεία και σε ένα νέο Μνημόνιο ή -το πιθανότερο- σε αναγκαστική έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, η μόνη επιλογή που έχουμε είναι ένα Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας όλων των πατριωτικών, των δημοκρατικών και υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων - προεκλογικά ή μετεκλογικά·αυτών, έστω - που έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να «παίζουμε» με το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας, με την ύπαρξή μας ως χώρα και λαός.