Μας αρέσει να υιοθετούμε καινοτομίες που έχουν σχέση με την παραβίαση της φυσικής τάξης. Κοκορευόμαστε έτσι ότι απογαλακτιστήκαμε από τη μάνα φύση.

Τα κράτη όλα σήμερα, και δη τα κοινοβούλιά τους, έχουν επιδοθεί σε έναν ανελέητο ανταγωνισμό του ποιο θα θεσμοθετήσει πρώτο τον πιο ακραίο δικαιωματισμό και τον πιο «προοδευτικό» εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Σε όλο αυτό το εγχείρημα ευτυχώς δεν μπορούμε να επικαλεστούμε την ιστορία, που ήταν πάντα συντηρητικότερη και σοφότερη από σήμερα.

Οι αρχαίοι (Έλληνες) ήταν επινοητικότεροι και -κατά τη νέα πολιτική «τσίχλα»- προοδευτικότεροι από εμάς ως κοινωνία και ως συντεταγμένη πολιτεία.

Πολύ πριν από μας ανακάλυψαν και περιέγραψαν την ανθρώπινη φύση και τα όρια της γνώσης, τον εκφυλισμό των σχέσεων και των θεωριών, τα όρια της ύβρης και της νέμεσης, τις παραδοξότητες και τα τέρατα, το ενδιαίτημα της ανθρώπινης ψυχής, τα προαπαιτούμενα της ευτυχίας και τόσα άλλα σπουδαία και εσαεί ερευνώμενα.

Αυτή όμως η γνησίως ρηξικέλευθη κοινωνία, που ήταν έτοιμη να αμφισβητήσει κάθε θεό και κάθε δόγμα προς χάριν της επιστήμης και της αληθινής γνώσης, δεν τόλμησε ποτέ να αμφισβητήσει την ανάγκη και τη λειτουργία των παραδοσιακών θεσμών και δη του ιερού θεσμού του γάμου, ενός θεσμού που αποτυπώθηκε σε χρυσές και πολύτιμες εικαστικές, μουσικές και εθνογραφικές σελίδες της παράδοσης μέχρι σήμερα.

Από παραστάσεις αγγείων της ευωχής και του πότου και από μαρτυρίες όψιμων λογογράφων, όπως επί παραδείγματι του Πλουτάρχου, μαθαίνουμε τις νομοθετημένες, ήδη από τον γενάρχη και κτίστη των Αθηνών Κέκροπα, ιεροτελεστίες και τα αυστηρά έθιμα του γάμου, του γάμου που σε αντίθεση με τα σημερινά ισχύοντα αποσκοπούσε στην καλή τεκνοποιία και τη δημιουργία οικογένειας.

Τις λεπτές έννοιες των λέξεων και την καταγωγή τους μας τις αποκαλύπτει ευτυχώς η ετυμολογία τους.

Ο «γάμος» και το «γαμέω-ώ» σήμαιναν πρωτίστως σαρκική επαφή του ετερόφυλου ζεύγους, έννοια η οποία διασώθηκε μέχρι σήμερα και περιορίστηκε κυρίως στο ρήμα.

Δεν μπορούσε να νοηθεί γάμος χάριν διασκέδασης και παιδιάς, γάμος δηλαδή χωρίς την ετερόφυλη συνύπαρξη και την τεκνοποιία.

Ο Πλούταρχος μάλιστα αναφέρει ότι στους νεόνυμφους προσφερόταν παστέλι από σουσάμι «διά το πολύγονον» (για να κάνουν πολλά παιδιά).

Ο γάμος ήταν και τότε, πριν τον νομοθετήσει η χριστιανική θρησκεία, και συγκεκριμένα ο Ιουστινιανός με τις «Νεαρές» του, ύψιστος θεσμός και μυστήριο.

Το τυπικόν του γάμου ήταν πάντα συνυφασμένο με την ιερότητα του θεσμού.

Να θυμηθούμε ότι «τύπος» σημαίνει μεταξύ πολλών άλλων και ίχνος, στίγμα, μορφή, υπόδειγμα και μαζί και «απόδειξη».

Η εκκλησία και η πολιτεία μάλιστα έφτασαν στο σημείο να θεωρούν τον άτυπο γάμο ως ανυπόστατο!

Από τα αρχαία χρόνια η Ήρα, που κρατούσε το ρόδι (της ευτυχίας και της πολυτεκνίας) στο χέρι της, εθεωρείτο και ήταν η προστάτις και η πρύτανις των γάμων.

Ο εκπάγλου καλλονής και αμφίφυλος Γανυμήδης, που είχε νταραβέρια με τους αθανάτους και που στην κυριολεξία του σημαίνει «αυτόν που έχει χαρά στα σκέλια του», δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι σύμβουλος και προστάτης του γάμου, όπως επιχειρείται προκλητικά και αναίσχυντα σήμερα.

Και εάν το θέμα είναι σοβαρό ως εκφυλιστικός και αχρείαστος νεωτερισμός, γίνεται ωστόσο σοβαρότατο επειδή συμπληρώνει και «καθαγιάζει» την ατζέντα κάθε σύγχρονης και «προοδευτικής» πολιτικής ψηφοθηρίας !...

Αθεράπευτοι «Επιμηθείς», πασαλείβουμε τα αποτελέσματα χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε τις αιτίες, κι ο γάμος είναι μια τέτοια σπουδαία αιτία.

Δεν γνωρίζω αν στο πρόσφατο διεθνές συνέδριο «Δημογραφικό: η μεγάλη πρόκληση» που έγινε σε ξενοδοχείο της Αθήνας, συζητήθηκαν σοβαρά οι αιτίες της επικίνδυνης δημογραφικής γήρανσης αντί των αποτελεσμάτων, πάντως υπολογίστηκε ότι το 2050 η Ελλάδα θα αριθμεί 8,3 εκατομμύρια ψυχών, και χωρίς την ... ευεργετική παρουσία των (λαθρο)μεταναστών, το 2100 θα έχουμε πληθυσμό 5,7 εκατομμυρίων γερασμένων και ανυποψίαστων κατοίκων.

Αυτό θα είναι και το σκληρότερο επιτίμιο των θεσμικών μας επιλογών ...