Θα γίν’;

07/02/2019 - 11:10 Ενημερώθηκε 05/02/2019 - 13:23

Πίναμε τσίπουρα μεσημεράκι Αλκυονίδων με μια καλή φίλη από την Πέτρα, κάπου σε έναν παράδρομο στην Αμφιθέας. Εγώ γιόρταζα τον ήλιο, έναν ήλιο σπάνιο και δυσεύρετο τους δυο τελευταίους μήνες στον Αττικό ουρανό, δροσερό και αεράτο, ύστερα από μια ολονυχτία δυνατής μπόρας που παρέσυρε όσα οι μνήμες και τα συνεργεία του Δήμου αφήνουν πίσω τους. Εκείνη θριάμβευε για τη Συμφωνία των Πρεσπών αλλά επειδή είχαμε πολύν καιρό να τα πούμε είπαμε να αποφύγουμε τα πολιτικά και να χαρούμε την παρέα και τα ασήμαντα: Μια μαθητική αργία, άφθονο κουτσομπολιό, λόγια του αέρα και αναδρομή στα ιστορικά ανάλεκτα της ιδιαίτερης πατρίδας με ιστορίες του βουνού και του παραγωνιού και φυσικά με πλούσιο ρεπορτάζ για ψίθυρους καρδιάς.

Η αναφορά στα ερωτικά ξεκίνησε από το συστατικό «πρώην» της «Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Ήταν όταν έκανα τη δήλωση ότι «κάθε φορά που μιλά κάποιος για πρώην, διαπράττει ολίσθημα, οπότε η συζήτηση είναι άστοχη και πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό». Προσωπικώς ήθελα να αποφύγω αναφορές σε νοτιομακεδονικό χαλβά και λοιπές πολιτικές αφηγήσεις, η ημερήσια διάταξη ξαφνικά πάντως απέκτησε περίεργο περιεχόμενο: «Οι πρώην πρέπει πάντα να επιστρέφουν» αποφάνθηκε η φίλη. Σκέφτηκα ότι στην Κουμουνδοούρου μετανιώσανε ήδη που τα σπάσανε με τον Καμμένο, δεν είχε όμως η φίλη μου αυτό στο μυαλό της. Εννοούσε ότι όποια εξέλιξη και να είχε μία σχέση, μία επιστροφή θα είχε οπωσδήποτε τις εξής συνέπειες: ένας τουλάχιστον από τους ερωτευμένους έχει ξεπεράσει τη σχέση, άρα παίρνει εκδίκηση κατά το πάριον ρητόν «τώρα που κατάφερα επιτέλους να σ’ αρνούμαι, τώρα σ’ εκδικούμαι». Εναλλακτικά κανένα από τα δύο πρώην έτερα ημίσεα δεν έχει ξεπεράσει τη σχέση, οπότε επέρχεται το μοιραίο και γίνεται ό,τι και στα παραμύθια: ύστερα από πολλές περιπέτειες, οι ερωτευμένοι ενώνονται ξανά. Και ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Υπάρχει βέβαια και μια ακόμη εκδοχή: οι άνθρωποι αυτοί να έχουν ξεπεράσει ο ένας τον άλλον, οπότε… οπότε «τότε γεννιέται η τέχνη», που λέει και ένας παλιός μου καθηγητής στο πανεπιστήμιο. «Αν δεν επιθυμείτε να συνευρεθείτε ή να τον δολοφονήσετε, αν πάψατε να καρδιοχτυπάτε πριν τον συναντήσετε, ζωγραφίστε τον ή κάντε τον τραγούδι». Όταν η σκόνη του χρόνου κατακαθίσει, όταν η μορφή ξεθωριάσει, τότε δεν υπάρχει κίνδυνος να γίνονται οι αφηγήσεις προσωποπαγείς. Τότε όποιος έχει ταλέντο, γίνεται δημιουργός. Πρόκειται για μία άποψη που δε συμμερίζομαι. Ή έστω όχι κατά λέξη. Μεγαλώνοντας, όσο πιο σοβαρά ασχολείσαι με την τέχνη, τόσο πιο δύσκολα μπορείς να χτίσεις ρόλους που να μην εκθέτουν αλλά να εμπνέουν, καταγράφοντας αυτό που έζησες. Αφαιρετικά και διακριτικά. Ώστε να έχεις κάτι να πεις, που να αφορά και τους τρίτους. Για κάποιον λόγο, μεγαλώνοντας, πιστεύω ότι όσο περισσότερο σημαντικό ήταν κάτι κάποτε για σένα, τόσο πιο δύσκολο είναι να εκφράζεσαι γι’ αυτό. Και εν κατακλείδι γιατί πρέπει να πεις ή να έχεις να πεις κάτι, για όσα έζησες. Αυτοί που μιλούν ή φαφλατάδες και παραμυθάδες είναι ή στερημένοι από εμπειρίες. Όσοι έχουν ζήσει, σωπαίνουν. Ή μιλούν συμβολικά. Αυτό κάνει τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στη γνήσια δημιουργία.

Η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια, κάπου μισή ώρα μετά τη συζήτηση χτύπησε το τηλέφωνο της μίας και στην άλλη γραμμή ήταν ένας παλιός μεγάλος έρωτας. Το συμβάν οδήγησε μοιραία σε έναν ακόμη γύρο από τσίπουρα. Διότι υπήρχαν αποφάσεις να ληφθούν και στοιχήματα να τεθούν. Υπήρχαν εικασίες να γίνουν. Ίσως τέτοιες προσδοκίες να είναι σημαντικότερες και από το reunion αυτό καθαυτό. Στην παρέα παίζουμε ένα παιχνίδι με σφηνάκια: ανάλογα με το πόσους γύρους θα διαγράψει το ποτήρι αφού αδειάσει στην κυκλική του περιστροφή πάνω στο τραπέζι προδικάζεται το αποτέλεσμα. Κάποτε οι μανάδες μας όταν πληροφορούνταν κάποιο φλερτ αναρωτιούνταν: «Θα γιν’;» Εμείς τζογάραμε με ένα σφηνάκι μονά ζυγά.

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey