Διαβάζοντας τη Μυθολογία και την ιστορία, από την αρχαία μέχρι την πρόσφατη Μικρασιατική καταστροφή, βλέπουμε ότι οι Έλληνες δεν είναι μόνο οι διαμορφωτές της παγκόσμιας ιστορίας και του πολιτισμού αλλά και οι οικήτορες των παραλίων ολόκληρης της Μεσογείου, του Ευξείνου και της Ευρώπης γενικότερα.

Ο Άγγλος αιγυπτιολόγος Φλάιντερς Πίτρι (1853-1942) απέδειξε λ.χ. ότι το Δέλτα του Νείλου κατοικούνταν από πολύ νωρίς από Έλληνες οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τους παλαιοαιγυπτίους που επέδραμαν από τη Νουβία (χώρα μεταξύ Σουδάν και Αιθιοπίας) μέχρι που να ξανακατοικηθεί από τους επιγόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Έρευνες DNA σε τάφους της Ασκελόν της Παλαιστίνης έδειξαν ότι οι Φιλισταίοι, μόνιμοι εχθροί των Εβραίων, είχαν μεταναστεύσει από το Αιγαίο περί το 1400 π.Χ.

Ακόμα και οι περίφημοι Χετταίοι ήταν λαός ελληνικός αναμεμιγμένος με ντόπιους Μικρασιάτες, όπως απέδειξε η ανάγνωση σχετικών επιγραφών το 1926.

Η Ιταλία, η Νότια Γαλλία, η Πορτογαλία, ο Ατλαντικός, η Κύπρος, η Λιβύη, η μακρινή Θούλη, ο Δούναβης, ο Εύξεινος Πόντος όλα έχουν ελληνικό χρώμα και ιστορίες ελληνικές να διηγηθούν.

Και πρωτίστως η Μικρασία.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Κατά την ελληνική Μυθολογία ο Έλλην, γιος του Δευκαλίωνα (του Κατακλυσμού) είχε τρεις γιους, τον Ξούθο, τον Αίολο και τον Δώρο.

Ο Ξούθος είχε δύο γιους τον Ίωνα και τον Αχαιό, και έτσι αρχίζουν τα τέσσερα ελληνικά φύλα τη δράση και τους εποικισμούς των: Αιολείς, Δωριείς, Αχαιοί και Ίωνες.

Από πολύ ενωρίς και σχεδόν ταυτόχρονα ξεκινούν τα τρία φύλα εποικισμούς στη Μικρά Ασία: πρώτοι οι Αιολείς από τη Θεσσαλία προς τα βόρεια παράλια από τον Ελλήσποντο μέχρι τον ποταμό Έρμο, στη συνέχεια οι Ίωνες από την Αττική προς τα κεντρικά παράλια από τον Έρμο μέχρι τον Μαίανδρο και αργότερα οι Δωριείς από την Πελοπόννησο προς τα νότια παράλια.

Κάθε φυλετική ομάδα δημιούργησε έναν συνασπισμό των πόλεων για εμπορικές και πολιτικές επικοινωνίες και θρησκευτικούς εορτασμούς.

Οι Ίωνες συγκρότησαν την Ιωνική δωδεκάπολη, το λεγόμενο «Πανιώνιον». Μίλητος, Μυούς, Πριήνη, Έφεσος, Κολοφών, Λέβεδος, Τέως, Ερυθραί, Κλαζομεναί, Φώκαια και τα νησιά Σάμος και Χίος.

Η ετήσια πανήγυρις λάμβανε χώρα στον ναό του Ελικωνίου Απόλλωνα στην Πριήνη της Μυκάλης.

Αργότερα αποσχίσθηκε η Σμύρνη από τον Αιολικό συνασπισμό και προστέθηκε στο Πανιώνιο.

Η αρχαιότερη Αιολική δωδεκάπολις περιελάμβανε την Κύμη ως πρωτεύουσα, τας Ληρίσας, το Νέο Τείχος, την Τήμνο, την Κίλλα, το Νότιον, την Αιγιρόεσσα, την Πιτάνη, τας Αιγαίας, τας Γρυνείας και τη Μύρινα, η δε

Δωρική εξάπολις απαρτιζόταν από την Κνίδο, την Αλικαρνασσό, την Ιαλυσό, τη Λίνδο, την Κάμειρο και την Κω, και η πανήγυρις γινόταν στο ιερό του Απόλλωνα στην Κνίδο.

Όπως βλέπουμε οι περισσότερες πόλεις και οι πλέον ακμαίες βρισκόταν στην χέρσο της Μικρασίας. Τα νησιά απλώς διευκόλυναν την επικοινωνία.

Η περιοχή δέχτηκε όπως ήταν αναμενόμενο αλλεπάλληλες επιθέσεις από Λυδούς και Πέρσες, ωστόσο όλος αυτός ο χώρος ήταν ανέκαθεν ελληνικός και ουδείς τόλμησε ποτέ, ακόμα και στις περιόδους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, να διαταράξει τις σχέσεις της χώρας με το ακραιφνές και επικυρίαρχο ελληνικό στοιχείο.

Και εάν σήμερα οι βάρβαροι γείτονες ονειρεύονται νησιά, εμείς θα’ πρεπε να τους διαβεβαιώνουμε ότι ονειρευόμαστε ξηρά(!)

Οι απειλές είναι πάντα ψυχοφθόρες και δημιουργούν στην ευρεία κοινή γνώμη απαράδεκτες εντυπώσεις.

Το γι’ αυτούς υποτιθέμενο marenostrum, για μας λοιπόν είναι terranostra.

Αυτό επιτάσσει το δίκαιον της ιστορίας.