«Όλα αυτά συνέβαιναν….. Πώς είναι δυνατόν εκείνη η μάνα να μην πήρε είδηση το παραμικρό; Πώς γίνεται να κατάλαβε… η θεία τι συνέβαινε και η μητέρα να είχε πλήρη άγνοια;» Ήταν μία από τις πρώτες σκέψεις, όταν η απίστευτη υπόθεση με τη δωδεκάχρονη έφηβη άρχισε να ξετυλίγεται στις τηλεοπτικές οθόνες…. Κάτι επίσης μέσα μου επέμενε: «Τι στο καλό ήθελε ένα παιδάκι δώδεκα, μόλις δώδεκα χρονών στο κατάστημα του κτήνους; Πώς γίνεται να εργάζεται περιστασιακά σε κατάστημα ένα δωδεκάχρονο παιδί; Τι δουλειά έκανε; Πού ήταν οι γονείς του, όταν αυτό εργαζόταν; Είμαστε σοβαροί;» Δεν είμαστε. Το πράγμα ακουγόταν περίεργο… Πολύ περίεργο…. Εντωμεταξύ στην αστραφτερή κοινωνία του δυτικού πολιτισμού μας, οι γυναίκες επιμένουν να έχουν την τιμητική τους: «Σύζυγος μαχαίρωσε σύζυγο έξω από το σπίτι τους!!». «Σύζυγος σε διάσταση έριξε βιτριόλι στην πρώην σύζυγό του, επειδή επέμενε να προχωρήσουν στο διαζύγιο!!» «Ποιμήν δολοφόνησε με καραμπίνα το ενός χρόνου βρέφος του, πυροβόλησε στη συνέχεια την εν διαστάσει σύζυγό του και στο τέλος αυτοκτόνησε»!!! «Πατέρας βίαζε την έφηβη κόρη του για χρόνια !!!» «Μητέρα εξέδιδε τα παιδιά της!!!»

Δεν περνάμε άσχημα! Καθόλου άσχημα! Φίλη οδοντίατρος συνηθίζει την ώρα που σε ψαχουλεύει με τα εργαλεία της να επιχειρεί συνοπτικό αναστοχασμό της προσωπικής σου κατάστασης: «Τον χώρισες, σε απειλεί, δε σου δίνει λεφτά, για να γυρίσεις κοντά του, φοβάσαι, με ωραίο τύπο πήγες και μπλέχτηκες. Λίγη υπομονή τελειώνουμε. Φτύσε»!

Μερικές φορές τρομάζω με όσα ακούω. Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό. Είχα την ευτυχία να μην συμβαίνουν γύρω μου, όσο μεγάλωνα ούτε τα ελάχιστα από όσα καθημερινά μας επιφυλάσσει η πολιτισμένη κοινωνία μας. Η γυναίκα και το σώμα της παραμένει ταμπού. Το σεξ μπερδεύεται με τη βία. Ο έρωτας αυτοκτονεί. Κοινωνία ζούγκλας! Η βία πάνω στη βία και το άλλοθι του ισχυρού.

Το γνωρίζω το τέρας που εξέδιδε το κοριτσάκι. Όχι προσωπικά ή κοινωνικά. Ως κοινωνικό τύπο! Ως χαρακτήρα στο θέατρο του κόσμου που διαδραματίζεται καθημερινά γύρω μας. Σε μια κοινωνία που ο φαρισαϊσμός περισσεύει, η καλύτερη κρυψώνα είναι πάντα αυτή που μοιάζει απίθανη να κρύβει τέτοια κτήνη. Το είδα το ίδιο κτήνος το καλοκαίρι και στο νησί. Δήλωνε οικογενειάρχης (ε, αλίμονο!), καλός επαγγελματίας (αυτό πια!), άνθρωπος με ευρείες πολιτικές και κοινωνικές γνωριμίες (ούτε λόγος!), πατέρας, σύζυγος και θρησκευόμενος (τι μαρτύρια υπομένουν και οι ιερείς!) Ένας καλός Φαρισαίος είναι συνήθως ένας συμβιβασμένος υποκριτής. Όποιος επιδεικνύεται στα κοινωνικά μέσα, διψά για κοινωνική αναγνώριση, ώστε να καλύψει τα προσωπικά του αδιέξοδα. Δεν έπεται όμως πως έχει τόσο μαύρο μέσα του.

Μου άρεσε που η Δίωξη κινείται εναντίον όλων των «πελατών», όλων των υποψήφιων και των δυνητικών πελατών ανήλικων παιδιών. Θα χαρώ πολύ περισσότερο, όταν τους τσουβαλιάσει όλους. Όταν αναγκαστούν να πληρώσουν για τα γούστα τους. Ο άνθρωπος χρειάζεται κάποτε και να επιβάλλεται στον εαυτό του. Να έχει όρια! Κάτι τέτοιους θέλω πολύ να μαθαίνω ότι πληρώνουν για τα όρια που δεν έχουν, για τα τραύματα που προκαλούν, για την αθλιότητα που κρύβουν μέσα τους! Το χαίρομαι ιδιαίτερα. Σκέφτομαι ότι ίσως θα έπρεπε να παθαίνουν πολύ χειρότερα και εκεί ανησυχώ πόσο μπορεί να διαστρέψει τη συνείδηση ένα ειδεχθές έγκλημα: Μπορεί να σε κάνει να μπερδέψεις την εκδίκηση με την απονομή δικαιοσύνης. Να καταστρέψει μια ανθρώπινη, μια ανθρωπιστική πλευρά του χαρακτήρα σου. Να σε μεταβάλλει σε τηλεοπτικό απόβρασμα, με ακρότητες, υπερβολές, χωρίς όρια και χωρίς φραγμούς.

Κάπου εκεί αρχίζω να παίρνω τις αποστάσεις μου. Δε συνεχίζω…. την ενημέρωση, φροντίζω μόνον να προβληματίζομαι και να λυπάμαι. Αρκετά. Φροντίζω να καθαρίζω την κόπρο που εισβάλλει στη ζωή μου με αναζωογονητικές ενέσεις ανθρωπισμού και ηρεμίας. Επιδιώκω να μην ενημερώνομαι για ένα ορισμένο διάστημα. Να χαλαρώνω. Να ηρεμώ. Να διαβάζω. Να βλέπω θέατρο. Να αναρωτιέμαι ποια είμαι, πώς αισθάνομαι, να βρίσκω τις απαντήσεις. Να αγαπώ.