Τις τελευταίες μέρες στα κοινωνικά δίκτυα παρατηρώ έναν απίστευτο διασυρμό του νησιού. Ο πανηγυρικός εορτασμός του Ταξιάρχη στον Μανταμάδο, έγινε αφορμή να εμφανιστούν μερικά κατάπτυστα από εμένα τουλάχιστον άρθρα σε δημοσιογραφικές, κατά δήλωσή τους, ιστοσελίδες, οι οποίες έκαναν λόγο για δημόσια σφαγή του ταύρου, εντός μάλιστα του ιερού χώρου της περιβόλου του προσκυνήματος. Το άρθρο συνοδευόταν από βίντεο, το οποίο βέβαια δεν περιείχε καμία θυσία, παρά μόνον την περιφορά του ζώου στα σοκάκια του χωριού, όπου κάποια στιγμή αυτό δυστροπεί και αφηνιάζει. Ακούγονται υβριστικοί προπηλακισμοί και προκαλείται μια περιστασιακή ανησυχία. Τα σχόλια που συνοδεύουν το άρθρο αποδίδουν τον βασανισμό του ζώου στους ίδιους «φασίστες» που πετούσαν πριν μερικές μέρες πέτρες στην πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη.

Κάπου εδώ αισθάνομαι ότι έχουμε πλέον ξεφύγει. Ιδιαίτερα θρήσκα δε θα έλεγα ότι είμαι, ωστόσο πήγα στο σχολείο, όπου έμαθα ότι η ορθοδοξία δεν απαιτεί αιματηρές θυσίες. Το πατρικό μου βρίσκεται απέναντι από τον αύλειο χώρο ναού, όπου μαγειρεύεται το φαγητό στο πανηγύρι της Παναγίας. Ποτέ δεν σφαγιάστηκε κανένα ζώο δημόσια ή παράνομα. Συνήθως μάλιστα παρατήρησα ότι το κρέας που χρησιμοποιείται για το κισκέκ προέρχεται από αιγοπρόβατα, ενώ το ζώο περιφέρεται απλώς το μεσημέρι. Φαντάζομαι ανάλογο είναι το τυπικό σε όλα τα προσκυνήματα. Υπογραμμίζω πάντως, ότι το μαγείρεμα του φαγητού είναι ένα όχι θρησκευτικό, αλλά λαϊκό έθιμο συλλογικότητας, που συνοδεύει τον εορτασμό μιας μεγάλης θρησκευτικής γιορτής, τα παλιά χρόνια, όταν το κρέας εύρισκε τη θέση του στο τραπέζι, ήταν μόνον σε εξαιρετικές περιστάσεις, για καθαρά οικονομικούς λόγους.

Και ενώ πολύ θα ήθελα να είχα τις φιλοζωικές οργανώσεις στις ταβέρνες μεταμεσονύχτια, όταν κάποιοι θερμόαιμοι πανηγυριστές ποτίζουν ούζο τα άλογα, στην προκειμένη περίπτωση κρίνω ότι οφείλω και μάλιστα σε ιδιαίτερα αυστηρό τόνο να υπογραμμίσω ότι καθένας δικαιούται να μην πιστεύει, υποχρεούται όμως να καταγράφει πραγματικά περιστατικά, ειδικά αν δηλώνει δημοσιογράφος.

Και ως εδώ καλά, είναι σχεδόν αυταπόδεικτο τι συμβαίνει, αν και ίσως θα πρέπει να υπογραμμιστεί από όσους αναλαμβάνουν να οργανώσουν την πανήγυρη, ότι όσοι δημόσια αναλαμβάνουν τη διαχείριση του ζώου πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεχτικοί, λόγω της ιερότητας της περίστασης. Δε βγάζουμε βόλτα τον σκύλο μας, τον Ταξιάρχη επιτέλους τιμούμε. Τον προστάτη άγιο του νησιού. Χρειάζεται σοβαρότητα, ευθύνη και κοσμιότητα. Γιατί βλέπετε εμφανίστηκαν πολλοί αυτόκλητοι τιμητές μας που μας παρουσιάζουν ούτε λίγο ούτε πολύ ως ελεεινά φασιστοειδή που καταφερόμαστε εναντίον απροστάτευτων ζώων και ανθρώπων.

Και ως προς το τελευταίο αυτό θα μου επιτρέψετε για μία τελευταία από εμένα τουλάχιστον φορά να πω σύντομα τα εξής: Ουδείς δικαιούται να κρίνει τη Λέσβο, γιατί σήκωσε και σηκώνει και με προσωπικό κόστος των πολιτών της το βάρος του ανθρωπισμού της Ευρώπης. Καλά είναι να μιλάμε από μακριά. Ζήσε μέσα στην καρδιά των γεγονότων με όλες τις δυσκολίες που αυτά περικλείουν και ύστερα μιλάμε ξανά. Ποτέ στη ζωή μου δεν επικρότησα τη βία. Ούτε και τώρα θα το κάνω. Θα ρωτήσω όμως ποιός έχει την ευθύνη για όλα αυτά; Ποιός πρέπει να τιμωρηθεί για όλα αυτά; Έχω την ανάγκη να ρωτήσω τους υπεύθυνους αν είναι ικανοποιημένοι από τη διαχείριση του ζητήματος στο νησί, από τον τρόπο που διαβιούν οι πρόσφυγες. Θέλω να ρωτήσω τι πιστεύουν ότι πιστεύει για τα θέματα αυτά ο λεσβιακός λαός. Τους ενδιαφέρει; Τι σκοπεύουν να κάνουν;

Η δική μου Λέσβος φασίστες δεν είχε. Αν κατά ορισμένους απέκτησε πού το αποδίδουν; Πώς θα κατευνάσουν την ένταση; Ποιό σχέδιο έχουν για τον προσφυγικό πληθυσμό; Θα ενταχτούν οι άνθρωποι αυτοί στον κοινωνικό ιστό, θα αρχίσουν να εργάζονται και τα παιδιά τους να πηγαίνουν σχολείο ή θα παραμένουν μόνιμα περιορισμένοι σε καταυλισμό και μάλιστα σε συνθήκες διαβίωσης αλγεινές και όπως ακούω προβληματικές και σκληρές; Γιατί είμαι σχεδόν βέβαιη ότι απαντήσεις δε θα πάρω;

Καλυψώ Ν. Λάζου - Μπαλτά,

Φιλόλογος