Η πολιτεία, ακόμα κι αν δεν είναι «κακή μητριά», έχει και άλλα μωρά να βυζάξει∙ κι όταν το γάλα είναι λιγοστό, το δίνει στο μωρό που κλαίει πιο δυνατά (ή, στο μωρό που το βάφτισε… πλούσιος κομματάρχης- «νονός»)!

Το νησί της Λέσβου, για να βγει από το περιθώριο της υπανάπτυξης, του οικονομικού μαρασμού και της συνεχιζόμενης πληθυσμιακής συρρίκνωσης, χρειάζεταινα αποβάλει την κατεστημένη νοοτροπία αρχόντων και αρχομένων, την μιζέρια του μικροσυμφέροντος και της μικροπολιτικής∙ χρειάζεται όραμα, σχέδιο συνολικής ανάπτυξης, ενότητα δυνάμεων, επιστράτευση όλων των άξιων ανθρώπων και του διαθέσιμου επιστημονικού δυναμικού.

Χρειάζεται, πρωτίστως, Λέσβιους ηγέτες που να εμπνέονται από το όνειρο και την διάθεση δημιουργίας και προσφοράς του αείμνηστου Μιχάλη Γούτου και των συνεργατών του Δημάρχων, τότε, του Μόλυβου, Ανδρ. Κυριακού και Κων. Δούκα, που υπήρξαν οι πρωτεργάτες για την ανάδειξη των φυσικών και πολιτισμικών πλεονεκτημάτων του παραδοσιακού οικισμού και οι οποίοι κατέστησαν τον Μόλυβο πανελλήνιο και- για μια περίοδο- διεθνή τουριστικό προορισμό∙ χρειάζεται να εμπνέονται από τον επίμονο, ακούραστο, σεμνό και αθόρυβο διαπρεπή επιστήμονα Νίκο Ζούρο, που με έμπνευση και συστηματική προσπάθεια πρόβαλε διεθνώς το θαυμαστό φυσικό μνημείο του απολιθωμένου δάσους Σιγρίου ( ένταξη στο Παγκόσμιο Δίκτυο Γεωπάρκων της UNESCO) και κατέστησε το Μουσείο Σιγρίου «δυναμικό μοχλό πολιτιστικής και οικονομικής ανάπτυξης» που προσελκύει 100.000 επισκέπτες, κάθε χρόνο.

Εάν είχαμε δυο τρεις, ακόμα, σαν τον Μ. Γούτο και τον Ν. Ζούρο, με το πάθος και την ευγενή φιλοδοξία της δημιουργίας και της προσφοράς, η Λέσβος θα αποκτούσε ξανά την θέση που είχε στο Πανελλήνιο την εποχή του Πιττακού, της Σαπφούς και του Αλκαίου, του Τέρπανδρου και του Αρίωνα∙ θα ξαναζούσε τα μεγαλεία και τον πλούτο του 19^ου αιώνα και των αρχών του 20ου αιώνα, με την ατμοπλοΐα των Κουρτζήδων, την λουτρόπολη της Θερμής και με το Σάρλιτζα Παλλάς ιαματικό κέντρο πανευρωπαϊκής εμβέλειας…

Το νησί μας αξίζει μια καλύτερη τύχη. Έχει όλα τα φυσικά, γεωπολιτικά και πολιτισμικά πλεονεκτήματα, τα οποία περιμένουν να γίνουν πηγές πλούτου και ευημερίας, όταν οι πολίτες της Λέσβου επιλέξουν εκείνους τους ηγέτες που θα έχουν όραμα και σχέδιο, τους «επαναστάτες της προόδου», που φιλοδοξούν να γράψουν Ιστορία.

Φτάνει να κοιτάξουμε τον χάρτη της Λέσβου με τα μάτια της σύγχρονης εποχής και με φαντασία και τόλμη, να βαδίσουμε έξω από τα μονοπάτια της Τουρκοκρατίας: Να χαράξουμε τον Νότιο Οδικό Άξονα που θα συνδέει- παραλιακά- την Πύλη Πλωμαρίου- Σμύρνης με τα τουριστικά κέντρα του Νότου που φυτοζωούν, παρά το ό,τι, εκεί βρίσκονται αναξιοποίητες ή άναρχα αναπτυσσόμενες οι πλέον θαυμάσιες παραλίες!

Φτάνει να αναλάβει ο Ν.Ζούρος ή κάποιος άλλος- με το ίδιο πάθος, με την θέληση και την επιμονή του- να αξιοποιήσει τον παλαιοντολογικό θησαυρό των Βατερών ( Ας σκεφτούμε τι θα σημάνει για την Λέσβο η ύπαρξη δυο δίδυμων Μουσείων, απολιθωμένης Χλωρίδας και απολιθωμένης Πανίδας)!

Φτάνει να βρεθούν Δήμαρχοι ή επιχειρηματίες «Κουρτζήδες», για να αξιοποιήσουν τις θαυματουργές ιαματικές θερμοπηγές Πολιχνίτου και Λισβορίου!

Θα αλλάξει η φορά των πραγμάτων και θα ανακοπεί ο οικονομικός μαρασμός και η πληθυσμιακή συρρίκνωση, όταν η Λέσβος συνδεθεί με την ηπειρωτική Ελλάδα και την απέναντι Μικρασιατική ακτή με περισσότερα, σύγχρονα, ταχύτερα και οικονομικότερα θαλάσσια και εναέρια συγκοινωνιακά μέσα∙ όταν καταστεί αυτοδύναμη ενεργειακά με τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (Α.Π.Ε) (εκμετάλλευση ανέμου, ήλιου, γεωθερμίας)∙ όταν πολλαπλασιαστούν τα φράγματα και οι λιμνοδεξαμενές (π.χ. φράγμα Λαγκάδας Βρίσας- Πολιχνίτου) και ενόψει της επιδείνωσης των ακραίων φαινομένων της κλιματικής αλλαγής.

Και φτάνει να μην κουραστούν να πολεμάν την γραφειοκρατία και να μην απογοητευτούν από την αβελτηρία των τοπικών και κεντρικών αρχόντων ο Έφορος Αρχαιοτήτων Λέσβου Παύλος Τριανταφυλλίδης και η καθηγήτρια Προϊστορικής Αρχαιολογίας Νένα Γαλανίδου και να συνεχίσουν με το ίδιο πάθος να φέρνουν στο φως και να αναδεικνύουν θαμμένους πολιτισμούς του τόπου μας, ώστε, κάποτε, να περισωθούν και να αναδειχθούν και τα απομεινάρια του αρχαιότερου ιερού του «Διονύσου του Βρισαγενούς», στον Άγιο Φωκά «εν άκρα Βρίσα», όπου « το ιερόν του θεού εν Βρίση φησίν ιδρύσθαι υπό Μάκαρος (Ανδροτίων).

Και, επιτέλους, προτού καταρρεύσει, ολοσχερώς, να αποκατασταθεί και να γίνει επισκέψιμος ο μοναδικός σωζόμενος Γατελούζικος πύργος, ο «Παλιόπυργος» της Βρίσας.

Και ας πάψουμε να ρωτάμε «πού είναι η Πολιτεία» και «τι κάνει η Πολιτεία για εμάς».

Ας αναρωτηθούμε- πρωτίστως- τι κάνουμε εμείς για τον τόπο μας.

Γιατί μια πιθανότητα υπάρχει να νοιαστεί η Πολιτεία για τον τόπο μας, εάν άρχοντες και αρχόμενοι ενστερνιστούμε το όραμα και εμπνευστούμε από το παράδειγμα του Μιχάλη Γούτου και Νίκου Ζούρου∙ και όταν οι επίδοξοι ηγέτες του τόπου μας ασπαστούν το…Ευαγγέλιο που έγραψαν ΑΥΤΟΙ με το έργο τους!