Με το ξεκίνημα του χρόνου, στο μυαλό μου γυρίζουν όσα μου φαίνονται αδιανόητα να λέγονται. Μοιάζει, ας πούμε, παιδική η τάση του Εθνικού Αστεροσκοπείου να δίνει ονόματα στα ακραία καιρικά φαινόμενα που μας επισκέπτονται. Και μπορεί η συνήθεια αυτή να ευδοκιμεί χρόνια τώρα στη Βρετανία και στην Αμερική, σε μένα πάντως φαίνεται πως κάποιος δίνει σάρκα και οστά στο ανυπόστατο. Καλόμαθαν λοιπόν ο Ξενοφών ή Ζορμπάς, ο Ραφαήλ, η Σοφία και τα άλλα παιδιά και μας έστειλαν τον Τηλέμαχο να μας ρίξει λίγο χιονάκι, ίσα για να δούμε μια δυο λευκές νύχτες, ενώ καταπόδι τον ακολουθεί η Υπατία, σα δαιμονική Σειρήνα που το στόμα της ξερνάει καταιγίδες. Ένα όνειρο!

Με νευριάζουν επίσης οι δηλώσεις κάποιων πολιτικών μας προσώπων: Σταχυολογώ: «Οι Βουλευτές και οι Υπουργοί δεν είναι βαλίτσες να τους αποσύρει όποτε θέλει ο αρχηγός του κόμματος» δηλώνει η υφυπουργός Εσωτερικών, Μαρίνα Χρυσοβελώνη. «Το εθνικό συμφέρον είναι ανώτερο από το κομματικό. Δεν τίθεται ζήτημα κομματικής πειθαρχίας» κραυγάζει σε όλα τα κανάλια ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος, βουλευτής των ΑΝΕΛ. Ο Γιώργος Παπαδάκης είχε ρεπορτάζ ότι προτάθηκε στην Έλενα Κουντουρά θέση στο ευρωφηφοδέλτιο των κυβερνητικών εταίρων. Η άρνηση των βουλευτών να εφαρμόσουν κομματική πειθαρχία εξηγείται διττώς: αφενός σχετίζεται με το φαινόμενο των μετεγγραφών στον πολιτικό στίβο, το οποίο εκκολάφθηκε στη Μεταπολίτευση… Η θλιβερή επέτειος της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα μου θυμίζει ότι ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, Υπουργός Παιδείας της Νέας Δημοκρατίας στις αρχές του ενενήντα, κατέληξε υποψήφιος βουλευτής του Πασόκ στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του εικοστού πρώτου αιώνα. Η κομματική μετεγγραφή γνώρισε πάντως έξαρση την τελευταία δεκαετία, από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και έπειτα.

Η μετακίνηση ενός πολιτικού προσώπου από το ένα κόμμα στο άλλο αποδεικνύει ότι η ιδεολογία των πολιτικών παρατάξεων, εφόσον υπάρχει, κάθε άλλο παρά αρραγής μπορεί να χαρακτηριστεί. Εδώ αναδύεται η δεύτερη αιτία του φαινομένου: η απουσία της συνείδησης και της πολιτικής συνέπειας, που είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα σοβαρότερα γνωρίσματα της γενικότερης κρίσης που βιώνουμε ως χώρα: Στελέχη του ΛΑΟΣ βρέθηκαν εν μια νυκτί σε θέσεις κλειδιά της Νέας Δημοκρατίας, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες αυτονομήθηκαν από αυτήν, ένα μεγάλο ποσοστό στελεχών του ΠΑΣΟΚ εντάχθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, αποκτώντας ταυτόχρονα πολιτικούς θώκους. Τώρα στελέχη των ΑΝΕΛ φλερτάρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα φαίνεται να μην απαγορεύεται σε ένα παιχνίδι εξουσίας, τις μεγαλύτερες ευθύνες για το οποίο έχουμε όλοι εμείς που ψηφίζουμε. Αν υποτεθεί ασφαλώς ότι διατηρούμε πολιτική ταυτότητα, χωρίς να την παζαρεύουμε στο χρηματιστήριο αξιών της πολιτικής που μάλλον άστατο αποδεικνύεται.

Και μπορεί όλα αυτά να συμβαίνουν, μπορεί ο Τσίπρας να αποδεικνύεται σκληρό καρύδι, ακόμη και όταν νομίζουν ότι θα τον στριμώξουν, δεν αντέχω να ακούω όμως την καλοχτενισμένη κυρία υφυπουργό να αισθάνεται ότι τη μεταχειρίζονται ως βαλίτσα, γιατί της ζητούν να αφήσει τον θώκο που κατέλαβε ως υποψήφια βουλευτής, μη εκλεγμένη μάλιστα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Στην εποχή της κρίσης οι «αποστασίες» μου θυμίζουν ηθικά γραμμάτια που εξαργυρώνει η ιστορία πιο σύντομα από ό, τι στο πρόσφατο πολιτικό παρελθόν.

Κλείνω τον κατάλογο των αδιανόητων που ακούω τις τελευταίες μέρες με την αφήγηση παίκτριας σε τηλεπαιχνίδι μόδας, που επιχειρεί να δικαιολογήσει αμφίεση όμοια με αυτήν της κακιάς μάγισσας στο παραμύθι της Χιονάτης, που… στο ρεπό της τραγουδά σε λαϊκή πίστα β’ διαλογής: «Εγώ» λέει «έχω δεσμό με έναν καρδιολόγο και μαθαίνω ότι με απατά και αυτός έχει φύγει ταξίδι. Διοργανώνω λοιπόν στη βίλα μας, ένα πάρτι, όπου εμφανίζομαι έτσι ως οικοδέσποινα, για να ανακοινώσω, ότι τον χωρίζω». Απαντώ με στίχους Νίκου Καρβέλα: «Όταν σ’ έπλασ’ ο Θεός πρέπει να είχε προφανώς… Έμπνευση, μεγάλη Έμπνευση».

Ένα είναι βέβαιο: Τον τελευταίο καιρό ακούω πολύ περισσότερα από όσα μπορώ να αντέξω.