Παρουσιάστηκα πρόσφατα σε συνέντευξη για υπηρεσιακή εξέλιξη και ένα από τα πλεονεκτήματα που θεωρούσα ότι διαθέτω είναι η εικοσαετής εκπαιδευτική εμπειρία. Λίγες μέρες αργότερα, κάτω από την Πανσέληνο του Ιουλίου, απολαμβάνοντας τσιπουράκι με πεπόνι παγωμένο (δεν είχε τίποτα το ψυγείο), παρέα με έναν εικοσάχρονο, αναθεώρησα αυτήν την περίφημη εμπειρία…

Τον γνωρίζω από βρέφος. Τώρα είναι φοιτητής και κάνει διακοπές. Και φυσικά έχει την αφέλεια ότι τα ξέρει όλα και πολύ καλά μάλιστα. «Είστε ανώριμες η μάνα μου και εσύ» είναι η επωδός και ο πρόλογος κάθε συζήτησης. «Για λέγε, με ενδιαφέρει» του απάντησα. «Στην ηλικία σας…» «Να φας σκατά» τον διέκοψε η μάνα του. «Στην ηλικία σας συνεχίζω έπρεπε να διατηρείτε σταθερή σχέση χρόνων». «Πόσων χρόνων, ας πούμε;» «Τουλάχιστον δύο δεκαετιών» απάντησε και τσίμπησε το κομμάτι από την πιατέλα που αλφάδιαζα. «Και εννοώ σχέση σοβαρή». Η μάνα του νευρίασε. Τον έχει μοναχογιό. Η αφεντιά μου έχει μια εκατοστή τέτοιους κάθε χρόνο. Μπορώ να τους διαχειριστώ. «Για λέγε, ρε καλλιτέχνη, εσύ στην ηλικία μας πόσων ετών σχέση θα απολαμβάνεις, με το καλό;» «Εγώ τον μεγάλο έρωτα, τον έρωτα της ζωής μου τον γνώρισα στην Γ’ Λυκείου. Δοκιμάστηκε στις Πανελλήνιες και σταθεροποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο». «Είχες πολλούς μικρούς, βρήκες τώρα και τον μεγάλο!» ειρωνεύτηκε η μάνα του. «Δεν είχα πολλούς αλλά τον Έρωτα τον αναγνωρίζεις με την πρώτη ματιά» «Γράψ’ το αυτό να το έχουμε εξεταστέα ύλη» σχολίασα. «Τώρα εσύ πώς κοροϊδεύεις;» νευρίασε. «Έχεις τις δικές μου εμπειρίες;» «Άμα πάω Γ’ Λυκείου θα σου πω» τον έκανα Τούρκο! «Η Μαργαρίτα και εγώ, κυρίες μου, έχουμε ζυμωθεί μέσα από αυτή τη σχέση: Ζούμε μαζί, μεγαλώνουμε μαζί, σπουδάζουμε, ταξιδεύουμε και σε δύο-τρία χρόνια σκεπτόμαστε να επισημοποιήσουμε τη σχέση μας» «Ποια σχέση να επισημοποιήσεις, ρε, που άμα σου πω να σιδερώσεις ένα πουκάμισο, δεν μου μιλάς όλη τη βδομάδα». «Ψυχραιμία, τσιμπάς και σε δουλεύει, λεφτά θέλει σίγουρα, όχι πάντως για παντρειές, άσε να δούμε πώς θα εξελιχθεί». «Για βγάλε φύλλο πορείας, ρε ετοιμοθάνατε» βοήθησα τη συζήτηση «Ανόητη! Όποιος ετοιμάζεται να παντρευτεί, είναι υπεύθυνος. Ώριμος, σοβαρός! Αντιμετωπίζει τη ζωή ολιστικά» «Τι κάνει λέει;» «Έχει αυτοπεποίθηση από τη σταθερότητα της προσωπικής του ζωής και εκφέρει άποψη για τα προβλήματα της ζωής». «Αυτό είναι από το πέμπτο κεφάλαιο της Έκθεσης Α’ Λυκείου». «Πλησιάζοντας τα τριάντα…» «Ναι πριν τα τριάντα να εύχεσαι να ερωτευτείς να ζήσεις καμιά ανατροπή μπας και ξελαμπικάρεις». «Τι εννοείς;» ρώτησε «Να ξεφύγεις από τα στερεότυπα του κόσμου, που μέσα τους βιάστηκες να τρυπώσεις και να καταλάβεις πως ζεις μονάχα, όταν τολμάς να χάσεις τη νοικοκυρεμένη σου ρουτίνα». Είχε σοβαρέψει. «Και γιατί να το κάνεις αυτό;» «Γιατί ακούς τον εαυτό σου!» «Δεν τον ακούω, λες;» «Δύσκολο. Στην ηλικία σου, δεν τον γνωρίζεις καν». «Και συ πώς το ξέρεις;» «Από τη σιγουριά που βγάζουν τα λόγια σου. Ουρλιάζει η απειρία αλλά δεν την ακούς».

«Δηλαδή να πούμε εσείς κάνατε στη ζωή σας ανατροπές;» «Εγώ κύριε έκανα δυο γάμους και μία σοβαρή σχέση». «Εγώ όσο ζω ελπίζω» είπα. «Ναι για πες μου εκείνη την ιστορία» «Είναι του περασμένου αιώνος». «Τι ήταν αυτός;» επέμενε. Πήρα ύφος πονεμένο «Είχε μαγαζί με πόμολα στην οδό Αθηνάς». Με κοίταξε με πονηρό ύφος. «Και γιατί δεν τα βρήκατε;» «Διότι ανακάλυψε ότι είναι γκέι» απάντησα. «Μάλιστα, μάλιστα! Και τι κάνει τώρα αυτός ο κύριος;» «Διατηρεί κομμωτήριο στο κέντρο της Αθήνας!» «Να σου πω δεν κόβεις την πλάκα; Την ιστορία αυτή που την έλεγε ο πατέρας μου για να κοιμηθώ!» «Πολύ καλά έκανε η μάνα σου και τον χώρισε» απάντησα. Σηκώθηκε. «Για σενάριο είναι καλή. Η αληθινή ιστορία!» αποφάνθηκε. Ύστερα γύρισε στη μάνα του: «Θέλω αυτοκίνητο. Βρήκαμε με τη Μαργαρίτα ένα μεταχειρισμένο. Κρίμα να πληρώνουμε ταξί» είπε. Της έκλεισα το μάτι πονηρά. «Θα δούμε» απάντησε αόριστα.