«Δεν υπάρχουν ιδέες· υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλάν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν  το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει».

Ν. Καζαντζάκης.

«Χάμα λήμμα» οι ιδεολογίες και οι απόψεις «επί παντός επιστητού» στην ελληνική Λαϊκή Αγορά!

Έχει μείνει στην Ιστορία, ως ευτράπελο ανέκδοτο, η φράση « δεξιότερα Κουροπάτκιν» που εξεφώνησαν  καφενόβιοι της Παλιάς Αθήνας. Ήταν, λέει, η εποχή που διεξαγόταν ο ρωσοϊαπωνικός πόλεμος στην περιοχή του Μουκντέν της Κίνας. Ο Ρώσος στρατηγός Κουροπάτκιν είχε αναπτύξει τα στρατεύματά του, κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής, και από την άλλη πλευρά είχαν παραταχθεί τα ιαπωνικά στρατεύματα. Και ενώ οι δύο αντίπαλοι προσπαθούσαν ο ένας να υπερφαλαγγίσει τα στρατεύματα του άλλου, στο καφενείο του ΖΑΧΑΡΑΤΟΥ, στο Σύνταγμα, οι θαμώνες-πολλοί απόστρατοι στρατιωτικοί-που παρακολουθούσαν από τις εφημερίδες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις με έντονο ενδιαφέρον, συμβούλευαν,… από την Αθήνα, τον Ρώσο στρατηγό πώς να αναπτύξει τα ρωσικά στρατεύματα φωνάζοντας «δεξιότερα Κουροπάτκιν»!

Η δοκησισοφία και η επιπόλαια απόφανση περί των πάντων, καθώς και  η εύκολη κριτική και επίκριση αποτελούν  ιδιάζον χαρακτηριστικό του λαού.

Αρνούνται και απορρίπτουν, με καφενειακή υπεραπλουστευτική λογική,  κάθε άποψη, η οποία, λόγω άγνοιας ή κατά την μικροσυμφεροντολογική εκτίμησή τους αντίκειται στο ατομικό τους συμφέρον. Και «κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν» του λαού τα πολιτικά κόμματα. Έξι κόμματα στην Βουλή,  έξι διαφορετικές ιδεολογίες. Και, έξω από την Βουλή, να συνωθείται ένα … σμήνος κομματιδίων και «γκρουπούσκουλων!

Σε αφθονία ο « πλουραλισμός», πολλή η «βαβούρα» και ελάχιστη η συνεισφορά τους στην  οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο! Και, όπως λένε ο Ιταλοί “tutto fumo, e niente arrosto”( πολύς καπνός και καθόλου ψητό)!

Φοβεροί « ειδήμονες» παντός επιστητού,  και ανηλεείς  στην άσκηση της κριτικής  και της επίκρισης, τόσο για τα στραβά, όσο και για τα ίσια της κυβερνητικής πολιτικής, και στυγεροί… εκτελεστές όποιου τολμά να διορθώσει τα  «κακώς κείμενα» • ευκοίλιοι στην άρνηση και δυσκοίλιοι στην διατύπωση  εποικοδομητικής  πρότασης! Και αυτά, ενόσω βρίσκονται στην Αντιπολίτευση· και, όταν, κάποτε, τους ευνοήσει η τύχη  και καταλάβουν την εξουσία, αρχίζουν τις colotumpes  και τα mea culpa! Και, συνήθως, η «ιδεολογική»  σκευή του κάθε αντιπολιτευόμενου κόμματος περιλαμβάνει άφθονα στερεότυπα εκφραστικά σχήματα («κλισέ»): οι εκάστοτε κυβερνώντες « υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό» και «πλήττουν τους εργαζόμενους» •  τα νομοσχέδια που εισάγονται για ψήφιση στην Βουλή είναι, συνήθως, «αντιλαϊκά, αντισυνταγματικά και αντιδημοκρατικά» • οι εκάστοτε κυβερνώντες είναι, συνήθως, «ανάλγητοι, απέναντι στους πολίτες, ανίκανοι και επικίνδυνοι για την χώρα»!

Και, συχνά, η ιδεολογία γίνεται… «λάστιχο», «πασπαρτού»(passé-partout:ανοίγει όλες τις κλειδαριές, ταιριάζει παντού ), φενάκη, πρόφαση ή προκάλυμμα:  «πιστεύουμε και στην Δημοκρατία και στην …Λαοκρατία» •

 είμαστε «υπέρ της Δημόσιας Εκπαίδευσης», αλλά τα δικά μας τα παιδιά τα στέλνουμε στα καλύτερα ιδιωτικά Σχολεία •

 θρηνούμε για την «φτωχοποίηση του λαού», αλλά… ξεκοκαλίζουμε, ορεξάτοι, την παχυλή και αμείωτη « κομματική επιχορήγηση» • είμαστε «κατά της βίας», αλλά «δεν θεωρούμε κακούργημα την ρίψη μολότοφ» που καίει αστυνομικούς •  είμαστε «κατά της αστυνομοκρατίας», αλλά διαμαρτυρόμαστε για την « απουσία της αστυνομίας», όταν ληστεύουν το δικό μας σπίτι ή καταστρέφουν το δικό μας κομματικό Γραφείο •  κατηγορούν την κυβέρνηση ως ανίκανη να ελέγξει την εγκληματικότητα, αλλά θεωρούν ορθή την δική τους πολιτική της αθρόας  αποφυλάκισης βαρυποινιτών • κατηγορούν την κυβέρνηση ως  «ενδοτική έναντι των τουρκικών προκλήσεων», αλλά καταψηφίζουν τον προϋπολογισμό γι α την Άμυνα, στην Βουλή •  κατηγορούν την «διαπλοκή», ως Αντιπολίτευση, αλλά την εναγκαλίζονται, περιπαθώς, ως Συμπολίτευση• κόπτονται, δήθεν, υπέρ της αξιοκρατίας, αλλά μάχονται, μετά βδελυγμίας, την αξιολόγηση.

Και για να συντηρούν- ακμαία- την « ταξική συνείδηση» και να κρατούν σε « επαναστατική» εγρήγορση τους « πιστούς» τους, επινοούν και κατασκευάζουν επίβουλους εχθρούς και ελλοχεύοντες κινδύνους: νέα « Μνημόνια», «αντεργατικές  και νεοφιλελεύθερες πολιτικές» που επέρχονται, «αντεργατικούς» νόμους και  «οχτάωρα» που, δήθεν, «καταργούνται»!

Και ενώ- και αυτοί όταν κυβερνούσαν, έπρατταν τα ίδια και αν ήταν, σήμερα, στην κυβέρνηση, πάλι, τα ίδια θα έπρατταν- τοποθετούν μια …«μύγα στο πιάτο τους», για να κατηγορήσουν τον …«μάγειρα» και να δικαιολογήσουν τον αντιπολιτευτικό παραλογισμό τους ή προτιμούν να γελοιοποιούνται κρατώντας « ίσες αποστάσεις», από την Αξιωματική Αντιπολίτευση και το κυβερνών κόμμα!

Η ιδεολογία είναι χρήσιμη, όταν διαμορφώνεται βασιζόμενη στα δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας και όταν παρακολουθεί την εξέλιξη  των πραγμάτων και  είναι ανοιχτή στην αναθεώρηση και την προσαρμογή στην νέα πραγματικότητα.

Αντίθετα, η ιδεολογία που παραμένει προσκολλημένη σε αναχρονιστικές θεωρίες και απόψεις του παρελθόντος, καταντά  δόγμα θρησκευτικής αίρεσης, που αδυνατεί να συμμετάσχει σε ένα δημοκρατικό διάλογο και να συμβάλει στην αναζήτηση  της αλήθειας και στην βέλτιστη λύση των προβλημάτων.

Γι΄ αυτό, τέτοιες ιδεολογίες και κόμματα που εμφορούνται από αυτές, είναι καταδικασμένα- στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα- να καταντούν μουσειακά εκθέματα μιας εποχής που έληξε , προ πολλού,  ή, στην καλύτερη περίπτωση,  λατρευτικά είδωλα, στη Συναγωγή, «γεγηρακότων» πιστών!

Όπως, λοιπόν, οι άνθρωποι είναι αυτοί που τιμάν ή ατιμάζουν τις « καρέκλες» ή τους «θρόνους» που κάθονται, έτσι συμβαίνει και με τις «ιδέες» · κι αυτές αποκτούν αξία από την αξιοσύνη του ανθρώπου, του πολιτικού, του πολίτη, του πνευματικού ανθρώπου, ο οποίος  τις επικαλείται, εμπνέεται από αυτές, πολιτεύεται και δημιουργεί!

Υ.Γ.  Οργή και αγανάκτηση και πολεμικά θούρια κατά του… «αντεργατικού» νομοσχεδίου που φέρνει η Κυβέρνηση για ψήφιση στην Βουλή! Και η βουή από την κλαγγή των όπλων φτάνει στ΄ αυτιά μου σαν ηχώ, από το 2001, όταν συνδικάτα και κόμματα πολεμούσαν… γενναία για να μην περάσει ο Νόμος του Τάσου Γιαννίτση!

Κ ι ύστερα, σαν ήρθαν τα δίσεχτα τα χρόνια, ήταν οι ίδιοι, πάλι, που στηθοδέρνονταν κι έχυναν δάκρυα μετάνοιας