Ένα κύριο χαρακτηριστικό της αρχαίας φυλής μας ήταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος και οι πρωτιές μας σε όλα τα πεδία της επιστήμης, της τέχνης και του αθλητισμού.

Σήμερα δεν ξέρω ποιοι μας ματιάσανε ή τι βαρύ άγος κουβαλάμε και έχουμε τόσες αρνητικές επιδόσεις και τόσα παγκόσμια ρεκόρ.

Ας θυμηθούμε κάποια από αυτά.

Έχει, φαίνεται για τα μάτια, ψηφισθεί εδώ και χρόνια ο αντικαπνιστικός νόμος και συνεχίζει μια συνομωτική και ενορχηστρωμένη καταστρατήγησή του, με πρώτη και μεγαλύτερη συνέπεια να γίνεται η ιερή ώρα της συνεύρεσης και της μέθεξης των ανθρώπων σωστό μαρτύριο.

Συνεχίζουμε να έχουμε πρωτιές στα θανατηφόρα τροχαία. Το θέμα δεν εξαντλείται στο αν επαρκούν οι ΜΕΘ ή τα μνήματα, αλλά πάει πολύ πιο πίσω, στην οδική παιδεία και στην ασφαλή οδοποιία σε όλη την επικράτεια.

Έχουμε τα τελευταία χρόνια έξαρση και τεχνολογική αναβάθμιση του κοινού εγκλήματος που μόνο σε υπανάπτυκτες, θεσμικά ανοχύρωτες και σεσημασμένες χώρες έχει παρατηρηθεί, και οι λόγοι είναι προφανείς.

Έχουμε έκρηξη του παράνομου τζόγου που σημαίνει ότι έχει απαξιωθεί ο όρος «εργασία», αλλά και του νόμιμου τζόγου που σημαίνει ότι η κυβέρνηση ενδιαφέρεται μόνο για την φοροείσπραξη ακόμα και παράνομων εισοδημάτων.

Και φυσικά, συνεχίζουμε να είμαστε πρωταθλητές στους φόρους παντός είδους και στην εξ αυτών απότοκο μαύρη οικονομία σε ποσοστά επί ενός ισχνού ΑΕΠ.

Βέβαια υπάρχουν και ελάσσονα θέματα που προσδιορίζουν κι αυτά την κατατομή μας.

Πίνουμε περισσότερο εμφιαλωμένο νερό, σε μια χώρα που φημίζεται για τα φυσικά της νερά και καταναλώνουμε κατά κεφαλήν τις περισσότερες πλαστικές σακούλες στην Ευρώπη.

Εάν αληθεύει το ότι εδώ και πενήντα χρόνια ο άνθρωπος έχει εισέλθει στη γεωλογική εποχή του «οικοφάγου» (HOMO OECOPHAGUS), τότε, ο Έλληνας θα πρέπει να είναι το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του.

Το θέμα της NOVARTIS (ευφυές σύνθετο από το nova και ars-artis που σημαίνει, κατά το λατινικό λεξικό του Ουλερίχου, τρία τινά: τέχνη, ευεργεσία και ....απάτη) που ταλανίζει αυτό τον καιρό την επικαιρότητα ανέδειξε και μία ακόμα εθνική νόσο. Πετύχαμε τα τελευταία χρόνια τη μεγαλύτερη ποσοστιαία φαρμακευτική δαπάνη από όλες τις χώρες του κόσμου και που μεγάλο τμήμα της αφορά τα αντιβιοτικά, τα εμβόλια και τα τεστ μοριακού ελέγχου του αίματος.

Σκέφτηκε άραγε κανείς «αρμόδιος» γιατί παρατηρείται αυτό το φαινόμενο σε μια υποτίθεται πολιτισμένη κοινωνία που ζει σε μια ευλογημένη χώρα της εύκρατης ζώνης;

Η απάντηση έχει δύο σκέλη, που αφορούν μεταρρυθμίσεις και όχι καταστολή, απάντηση που είναι κόλαφος για τις επιδόσεις της κρατικής μηχανής.

Το ένα σκέλος αφορά τη δόλια διόγκωση της δαπάνης με αμοιβές και υπερτιμολογήσεις εις βάρος των Ταμείων, θέματα που ελπίζουμε να απασχολήσουν τη δικαιοσύνη.

Το άλλο είναι η διάρθρωση της δημόσιας υγείας. Πού είναι οι γιατροί και τα εξοπλισμένα δημόσια ιατρεία πρωτοβάθμιας περίθαλψης; Μόνο ο γιατρός μπορεί να ελέγξει και να αποτρέψει την αυτοσχέδια φαρμακευτική δαπάνη.

 Ο πολίτης αισθάνεται ανυπεράσπιστος και ακαθοδήγητος στο θέμα της νόσου. Πάει από γιατρό σε γιατρό ψάχνοντας. Κάνει πειράματα, αγοράζει με ευχέρεια μόνος του ασυνταγογράφητα φάρμακα, και στο θέμα της διάγνωσης πολλές φορές χρησιμοποιεί τη μέθοδο των αρχαίων Αιγυπτίων, οι οποίοι (όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος) κάθονταν άρρωστοι στην αγορά και έπαιρναν συμβουλές από διερχόμενους ομοιοπαθείς.

Σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε και ένα παρελκόμενο πρόβλημα που προσβάλλει και το βαλάντιο και τη νοημοσύνη του πολίτη, αυτό της σαγήνης των παραϊατρικών σκευασμάτων και μαντζουνιών. Για πάσα νόσο ...για τις κλειδώσεις, για την αμνησία, για τον τέλειο έρωτα, για τις τρίχες, για τη σκληρή μοναξιά, για την απαισιοδοξία, για την πολυπόθητη αθανασία...

Είμαστε φτωχοποιημένοι (υπάρχουν συντάξεις που δεν καλύπτουν ούτε τα φάρμακα) αλλά και εντελώς ανυπεράσπιστοι μπροστά στις σειρήνες της κερδοσκοπίας και της απάτης. Καθόλου απίθανο να ξαναδούμε να περιφέρεται μεταξύ μας ο Νοστράδαμος με τις συνταγές του και ο Απολλώνιος ο Τυανέας με τα χαϊμαλιά του.

Το κράτος έχει πρωταρχική ευθύνη να προστατεύσει και να καθοδηγεί τον πολίτη, κι αυτό θα το πετύχει μόνο με προσεκτικές μεταρρυθμίσεις.

Γι’ αυτές μάλλον ωρύονται οι δανειστές μας (όρα και πρόσφατες δηλώσεις Μοσχοβισί), ενώ εμείς συνεχίζουμε να σφυράμε «κλέφτικα» ....