Στιγμιότυπο πρώτο: Ένας άντρας υβριδικός: ένα παραμύθι μέσα στην καθημερινή ζωή. Στο όριο του παραλόγου και της καθημερινής ζωής. Καλλιτέχνης, με πάθη: πότης και καπνιστής αρειμάνιος. Ζωγράφος, αρχαιολόγος και αρχιτέκτονας. Τρώει πάντα μπάμιες από κεραμικό πιάτο γλάστρας. Αχρησιμοποίητο εννοείται. Το θεωρεί ως το ιδανικό σκεύος με την κατάλληλη χωρητικότητα και αισθητική. Το διαλέγει σε φυτώρια με βάση το πάχος του εξωτερικού χείλους. Ψιθυρίζει βρισιές. Μιλά στα ερείπια. Προσπαθεί να τα αναπαραστήσει ψηφιακά σε προγράμματα. Αγαπά τις γάτες και όσα είναι απαλά στην αφή. Ακροβατεί ανάμεσα στον παραλογισμό, στην παραίσθηση και στην τετράγωνη ακαδημαϊκή λογική. Ως άνθρωπος είναι σκληρός, με γωνίες στο πρόσωπο και στον χαρακτήρα. Ακραίος και απόλυτος. Ειδήμων στα τραύματα. Χαμαιλεοντικός. Παράφορος. Κυνηγός πουλιών. Έζησε δέκα χρόνια στην έρημο στην καρδιά του Ιορδάνη, μελετώντας την ελληνιστική τέχνη. Φορούσε μαντήλα και είχε γένια. Στον ύπνο του, παραμιλά στα αραβικά. Μετά από αυτόν δύσκολα καταφέρνεις να συμβιβαστείς με καθημερινά πρόσωπα, συγκροτημένα αλλά προβλέψιμα. Με στόχους εφικτούς και εμπειρίες καθημερινές, καθωσπρέπει, που σχηματοποιούν τα συμβατικά όνειρα μιας μέσης ελληνικής οικογένειας για τον γιο της. Παρόλ’ αυτά ο ίδιος τυγχάνει παιδί μικροαστών. Γέννημα - θρέμμα Κυψελιώτης. Περνούσε τα καλοκαίρια του στο οικογενειακό αγρόκτημα, τρώγοντας ορφανά γεμιστά, από τον λαχανόκηπο που φύτευε ο πατέρας του. Από τότε μίσησε τα γεμιστά. Κι αγάπησε τα έντομα που ξυπνούν και κυκλοφορούν τη νύχτα. Οι μονόλογοί του θα μπορούσαν να γίνουν θεατρικό μονόπρακτο στο θέατρο του παραλόγου. Η αγάπη του για τις αντίκες, παροιμιώδης. Ο φόβος του για τον χρόνο που περνά, ακραίος. Οι τσακωμοί του με τους πωλητές των αντικών, μυθικοί, όταν κάποιος από αυτούς περιγράφει ως «παλιό» ή ως «αντίκα» ένα αντικείμενο συνομήλικό του. Ο μεγάλος έρωτας της ζωής του, μια γυναίκα στον αντίποδά του, κόρη μικροεφοπλιστή, απόφοιτος ακριβού ιδιωτικού κολλεγίου, με σπουδές στη Μεγάλη Βρετανία και εξοχικό στη Μικρά Αγγλία. Με χαμηλά παπούτσια, άψογη αλογοουρά και πάντα χτενισμένη κόμη έκτοτε. Με χαμηλόφωνο τόνο και συγκαταβατική διάθεση. Με αγάπη στη ζωγραφική και λατρεία στον ίδιον. Ώσπου, ύστερα από δύο δεκαετίες, τρία βιβλία, ένα έφηβο παιδί και τρία αυτοκίνητα, δεν άντεξε άλλο. Άφησε απαλά πάντα το χέρι του αιώνιου έφηβου και τον εγκλώβισε οριστικά στο δικό της ημι-αυτόνομο σύμπαν.

Στιγμιότυπο δεύτερο: Ένας άντρας αθώος. Συμβατικός. Καθημερινός. Που αγαπούσε τη Φυσική, το ποδήλατο, το ουζάκι και το χωριό του. Ιδεολόγος αριστερός. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον θυμούνται σκαρφαλωμένο σε ένα δέντρο να φωνάζει συνθήματα, κατά της Χούντας. Διορίστηκε καθηγητής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και έκτοτε έτσι πορεύτηκε. Με αστεία με τους μαθητές του, με ουζάκι, καφενέ, τάβλι, ύμνους στην Αριστερά, καλαμπούρι, αθωότητα, γνησιότητα, αγάπη και καλή καρδιά. Με δυσκολίες άνισες σε σύγκριση με τους συνομηλίκους του, τις οποίες πάντα αντιμετώπιζε με ανοχή, συγκατάβαση, καλοπροαίρετη διάθεση και πάντοτε με χιούμορ. Η ζωή στάθηκε μάλλον άδικη μαζί του από την αρχή. Αδικαιολόγητα και ασυνήθιστα δύσκολη και σκληρή. Ως το τέλος. Όταν ξαφνικά τον χτύπησε ύπουλα και τον έβγαλε εκτός πορείας, μέσα σε δύο μόλις μήνες. Υποθέτω ότι κάπου στον Παράδεισο υπάρχει ένα καφενείο, όπου όλοι οι συγχωριανοί του, συναντιούνται, παίζουν πρέφα, πίνουν ούζο, συζητούν για την Αριστερά.

Στιγμιότυπο τρίτο: Ένα περιφερειακό νεκροταφείο κάπου στην καρδιά της Αθήνας, όπου ο πρώτος άντρας αποχαιρετά τον δεύτερο. Είναι γι’ αυτόν μια πρωτόγνωρη εμπειρία να κηδεύεις τον πρώτο καθηγητή σου που φεύγει από τη ζωή και να τον συνοδεύεις στην τελευταία του κατοικία, μαζί με μια χούφτα συγγενείς, παλιούς γνωστούς και λίγους συντοπίτες του, που ξέκλεψαν λίγο χρόνο από τη δουλειά τους, για να παραστούν στην κηδεία. Ο πρώτος άντρας σκέφτεται τον θάνατο. Καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί ούτε να τον ζωγραφίσει, ούτε να τον φανταστεί. Ούτε ξέρει πότε μπορεί να τον περιμένει. Περνά με βήματα αργά την πόρτα του κοιμητηρίου. Μπαίνει στην πρώτη κάβα που συναντά και αγοράζει ένα καλό γαλλικό κρασί. Τα χαράματα τον βρίσκουν αγκαλιά με το άδειο μπουκάλι.