Πότε μια χώρα κι ένας λαός βρίσκονται «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας»; 

Μια χώρα και ένας λαός βρίσκονται στην «σωστή πλευρά της Ιστορίας», όταν, σε κρίσιμα ιστορικά ζητήματα, συντάσσονται με την πλευρά εκείνων που μάχονται για να κατισχύσουν οι αρχές του Διεθνούς Δικαίου, οι αξίες του ανθρωπισμού και της Δημοκρατίας∙ όταν αντιμάχονται αυτούς που τις παραβιάζουν∙ και, ειδικότερα, όταν υπερασπίζονται και συνδράμουν τους αδύναμους που υφίστανται την βία, εκ μέρους των ισχυρότερων, οι οποίοι καταπατούν τα εθνικά τους δίκαια και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. 

Κατά πόσον, σύμφωνα με τους παραπάνω όρους, η τοποθέτηση μιας χώρας και ενός λαού στην «σωστή πλευρά της Ιστορίας» εξυπηρετεί και τα ειδικότερα συμφέροντα της χώρας και του λαού, όπως είναι η άμυνα και η ασφάλεια, η πολιτική και οικονομική ισχύς και η ανεξαρτησία; 

Σε κάθε περίπτωση, η ένταξη της χώρας και του λαού στην πλευρά εκείνη των κρατών, που υπερασπίζονται τις αρχές του Δικαίου, της Δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, εξυπηρετεί, συγχρόνως, και τα ειδικότερα εθνικά συμφέροντα- εφόσον αυτά τα συμφέροντα δεν βρίσκονται σε δυσαρμονία με τις παραπάνω αρχές- διότι η χώρα, μέσα σε ένα περιβάλλον, όπου κατισχύει το διεθνές Δίκαιο, ενισχυμένη από συμμαχικές δυνάμεις και από ισχυρότερη θέση, μπορεί να διεκδικεί- και για τον εαυτό της- τον σεβασμό των εθνικών της δικαίων, να αποκρούει απειλές και κινδύνους και σε καθεστώς ασφάλειας, να απολαμβάνει, σταθερά, τα αγαθά της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης. 

Ακόμα και εάν, με την ένταξη στην «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και με την υπεράσπιση των αρχών του Δικαίου, φαίνεται, ενίοτε, από πρώτη άποψη, να μην προκύπτει άμεσο όφελος στα εθνικά συμφέροντα ή, ακόμα,και να προκύπτει κάποια ζημία, δεν αμφισβητείται η ορθότητα της εθνικής επιλογής, διότι το ισοζύγιο θα είναι, τελικά, θετικό∙ μακροπρόθεσμα, αν όχι βραχυπρόθεσμα, θα προκύψουν επωφελή αποτελέσματα, που θα εξυπηρετούν τα «καλώς εννοούμενα» συμφέροντα της χώρας και του λαού. 

Έχει, όμως, υποστηριχθεί και ότι για την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων, την προστασία και την ασφάλεια της χώρας, η ορθότερη θέση, σε κρίσιμες περιστάσεις είναι η «ουδέτερη στάση» ή η στάση των «ίσων αποστάσεων», ακόμα και ο συμβιβασμός και η υποχωρητικότητα απέναντι σε ισχυρότερες δυνάμεις. 

Στην περίπτωση που παραβιάζεται το διεθνές Δίκαιο, εις βάρος της δικής σου χώρας, η απάντηση έχει δοθεί- διαχρονικά- από την Ιστορία: όταν αμφισβητείται η εθνική κυριαρχία κι η ανεξαρτησία ή τίθεται σε κίνδυνο το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας σου, δεν δικαιολογείται καμιά «ουδετερότητα» και καμιά «αποστασιοποίηση»∙ τότε υπάρχει μόνο μια επιλογή: ως πολιτική ηγεσία και ως πολίτης τοποθετείσαι στην «σωστή πλευρά της Ιστορίας», που είναι αγώνας «μέχρις εσχάτων» (αυτό που ιστορικά έπρατταν, διαχρονικά, οι Έλληνες και αυτό που πράττει, σήμερα, και ο ουκρανικός λαός και η ηγεσία του). Οποιαδήποτε άλλη επιλογή έχει καταδικαστεί από την Ιστορία ως «προδοσία»! 

Η επιλογή της «σωστής τοποθέτησης» καθίσταται δυσκολότερη, όταν η παραβίαση του διεθνούς Δικαίου και της εθνικής κυριαρχίας, καθώς και η προσβολή των ανθρώπινων δικαιωμάτων αφορά κάποια άλλη χώρα, εις βάρος της οποίας άλλη, ισχυρότερη χώρα επιβάλλει « το δίκαιον του ισχυροτέρου»∙ σε αυτήν την περίπτωση, απαιτείται περίσκεψη, ενδελεχής έλεγχος και αμερόληπτη εκτίμηση των δεδομένων της συγκυρίας. 

Και, εφόσον, αποδεδειγμένα, παραβιάζεται το διεθνές Δίκαιο και προσβάλλεται, βάναυσα,η κυριαρχία και η ανεξαρτησία μιας αδύναμης χώρας, η εντιμότητα, η πολιτική συνέπεια και η αξιοπρέπεια κάθε πολιτισμένου λαού και της πολιτικής ηγεσίας του επιβάλλουν την ευθεία καταδίκη του ιταμού «βιαστή» και την γενναία συμπαράσταση στον αμυνόμενο λαό της βιαζόμενης χώρας, με κάθε νόμιμο και πρόσφορο τρόπο. 

Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός, στην ιστορική τους διαδρομή, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, βρέθηκαν, διαχρονικά,και σταθερά, στην «σωστή πλευρά της Ιστορίας»: οι εθνικοί πόλεμοι που διεξήγαγαν ήταν, κατά κανόνα, απελευθερωτικοί ή αμυντικοί∙ ακόμα και οι μεγάλες εσωτερικές συγκρούσεις και οι διχασμοί- στις περισσότερες περιπτώσεις- αποσκοπούσαν στην προστασία ή στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας. 

Και όσον αφορά στην συμμετοχή της Ελλάδας στις διεθνείς συμμαχίες και τους συνασπισμούς, καθώς και στις διεθνείς συγκρούσεις- στρατιωτικές ή πολιτικές- στις περισσότερες περιπτώσεις, η στάση της υπαγορεύτηκε από τον σεβασμό της στο διεθνές Δίκαιο, την πίστη της στις αρχές της Δημοκρατίας, στα ιδεώδη της ελευθερίας, του ανθρωπισμού και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. 

Στην συμμαχία των Βαλκανικών κρατών προσχώρησε η Ελλάδα, με πρωθυπουργό τον Ελ. Βενιζέλο, προκειμένου να απελευθερώσει τους υπόδουλους Έλληνες της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας, της Ηπείρου και των νησιών του Αιγαίου. 

Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ελ. Βενιζέλος θέλησε εξαρχής να ενταχθεί στον συνασπισμό της Αντάντ, προκειμένου να προστατεύσει τους Έλληνες, που παρέμεναν ως υπήκοοι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, από τις διώξεις των Νεότουρκων, και για να αποκρούσει τον κίνδυνο η Μακεδονία και τα νησιά του Αιγαίου, που είχαν απελευθερωθεί, κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, να επανέλθουν στην κυριαρχία των Βουλγάρων και των Τούρκων, οι οποίοι είχαν ενταχθεί στην συμμαχία των Κεντρικών Δυνάμεων. (Διαχρονικά, θα εκφράζει τον Ελληνισμό η απάντηση που έδωσε ο Ελ. Βενιζέλος το 1915, στον Γερμανό πρέσβη, που του ζήτησε να διαρρήξει την Συνθήκη Φιλίας που είχε συνάψει η Ελλάδα με την Σερβία, από το 1913: « η Ελλάς είναι πολύ μικρή χώρα, για να διαπράξει μια τόσο μεγάλην ατιμίαν»). 

Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα εντάχθηκε στην Συμμαχία των Δυνάμεων που μάχονταν τις δυνάμεις του «Άξονα», τον Ναζισμό του Χίτλερ και τον Φασισμό του Μουσολίνι, αφού και η ίδια η Ελλάδα γνώρισε από τους πρώτους, το 1940-41, το φρικαλέο πρόσωπο του Φασισμού και του Ναζισμού. 

Είναι σημαντικό, επίσης, να γνωρίζουμε ότι από την Επανάσταση του 21, οι Έλληνες, ήταν, σταθερά, προσανατολισμένοι στον φιλελευθερισμό και την δημοκρατική διακυβέρνηση. Και όταν οι λεγόμενες «Προστάτιδες Δυνάμεις» (ας… «όψονται» οι αίτιοι των εμφύλιων πολέμων!) «εμφύτευσαν» στην Ελλάδα την ξενόφερτη μοναρχία -η οποία δεν «έδεσε», ποτέ, με την ψυχή του ελληνικού λαού- είχε ως συνέπεια να ακολουθήσουν καταστροφικοί διχασμοί και συμφορές, ώσπου να ξεριζωθεί, τελεσίδικα, το «παρά φύσει» για τους Έλληνες παλατιανό καθεστώς και να επανέλθει στον αρχαίο, γενέθλιο τόπο της η Δημοκρατία. 

Συμπέρασμα: διαχρονικά και σταθερά, ο ελληνικός λαός και η πολιτική ηγεσία της χώρας- εκτός από κάποιες εξαιρέσεις- ήταν, πάντοτε, με το μέρος του «αρνιού» και απέναντι στον « λύκο». Συναγωνιστές, διαχρονικά και σταθερά, με τους λαούς που μάχονταν, ενάντια στην τυραννία και τον ολοκληρωτισμό, για την ελευθερία και την Δημοκρατία.  

Και συνεχίζει, και σήμερα, ο ελληνικός λαός και η πολιτική ηγεσία του να βρίσκεται, αταλάντευτα, στο πλευρό των αδυνάτων, στην «καλή πλευρά της Ιστορίας».