Κανονικά δεν θα’ θελα, και απαξιώ να απαριθμήσω και γω κρίσεις και επικρίσεις για τον πρόσφατο θάνατο του γνωστού τράπερ.

Ο κύριος λόγος είναι ότι εκτέθηκαν ήδη τα πάντα λεπτομερώς στα μέσα κοινωνικής (και ... αντικοινωνικής) δικτύωσης, δηλαδή για το ποιος ήταν στην πραγματικότητα, για το πόση λαγνεία και απερισκεψία είχε με την ταχύτητα, για το τι μουσικά σκουπίδια προσέφερε στο ευρύ κοινό που αδημονούσε και ποδοπατιώνταν να τον απολαύσει και γενικά για το τι κοινωνικό (και πολιτικό) πρότυπο έχτιζε πάνω στο βάθρο μιας αντι-ηθικής μεταβαρβαρότητας.

Από τους λυγμούς του κόσμου όλων των ηλικιών, από τις ομολογίες πίστης και ευχαριστίας για την ... κοινωνική προσφορά του, από τους παροξυσμούς της ευχόμενης και θρηνούσας κοσμοσυρροής, και γενικά από την καθολική αναγνώριση πάει το μυαλό κάποιου ότι απεδήμησε ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας «άνθρωπος του θεού».

Πάντως οι ενστάσεις μου και η σκέψη μου να γράψω αυτό το άρθρο αφορούν κυρίως ένα άλλο μεγάλο και παράπλευρο θέμα, αυτό της κοινωνικής προβολής του γεγονότος.

Για ένα γεγονός και ένα άτομο που θα όφειλαν όλα τα μέσα της ενημέρωσης ηχηρά να σιωπήσουν και σοφά να το αντιπαρέλθουν, αυτά αναλώθηκαν σε μακροσκελέστατα και λεπτομερέστατα ρεπορτάζ, απεκδυόμενα τον ύψιστο κοινωνικό και παιδαγωγικό τους ρόλο.

Μάλιστα εντελώς αντιδιαλεκτικά και προφανώς αντιδεοντολογικά εξιστόρησαν γεγονότα, μαρτυρίες και κρίσεις της μιας πλευράς και απέκρυψαν επιμελώς την άλλη.

Ό, τι αληθές μάθαμε περί του αντιθέτου, το μάθαμε από το ηλεκτρονικό λεύκωμα (facebook).

Εγώ θέλω να απευθύνω προς κάθε υψηλό υπεύθυνο το απλό ερώτημα:

Υπάρχουν ανεξάρτητες αρχές της δεοντολογίας των μέσων επικοινωνίας, και εάν ναι, πότε σκέφτονται ότι πρέπει να επεμβαίνουν;

Όταν υβρίζεται ο προορισμός του ανθρώπου, όταν διαπομπεύεται η σχέση του με το έτερο φύλο και η διαδρομή της ψυχής του, όταν εκτοξεύονται δημόσια βωμολοχίες (χωρίς πλέον βωμούς ...), όταν δίνονται οδηγίες  και ασκήσεις μισογυνισμού και όταν όλα αυτά κοινοποιούνται επενδεδυμένα με μια «δήθεν» μουσική που θα τρόμαζε και τα άγρια θηρία, πώς θα πρέπει να αντιδράσει μια ανώτατη παιδαγωγική αρχή, όπως είναι τα διευθυντήρια των καναλιών και το ΕΣΡ;

Και τι ειρωνεία πράγματι! Τις ίδιες μέρες που ακούστηκε πάλι η μεγαλειώδης μουσική του Μίκη Θεοδωράκη να εξυμνεί τα σπουδαία ανθρώπινα και κοινωνικά πάθη, τις ίδιες μέρες τα κανάλια όλα ανεξαιρέτως βεβήλωσαν τα προγράμματά τους με ρεπορτάζ και ποιητικά και μουσικά σκουπίδια.

Εάν όμως αυτά τα σκουπίδια τυγχάνουν τέτοιας καθολικής αποδοχής, ιδιαίτερα από τις τάξεις της νεολαίας, καταλαβαίνουμε όλοι προς τα πού δυστυχώς βαδίζει ο σύγχρονος κόσμος ...

Και το πού βαδίζει ήρθε να το αποδείξει την τελευταία στιγμή μια αποτρόπαια είδηση:

Νεαροί στην κηδεία του εν λόγω βεβήλωσαν και διέλυσαν παρακείμενα μνήματα στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου.

Και όμως! Η λατρεία των ηρώων και η ίδια η θρησκεία γεννήθηκαν στα αρχέγονα χρόνια από την ιερή τιμή και μνήμη των νεκρών της οικογένειας, εξ ου και η ιερή και απαράβατη υποχρέωση της ταφής και της φροντίδας («κηδείας») του νεκρού.

Πράγματα που ίσως δεν τα μάθει ποτέ η σημερινή ά-τιμη νεολαία, γιατί έτσι απλά αυτό θέλει το σύστημα ένος άτιμου και ανίερου νέου κόσμου.

*Το παραφθαρέν BRAVE NEW WORLD είναι τίτλος νουβέλας του A. Huxley του 1932.