Η αμφίρροπη, αναποφάσιστη και σε κάποιες περιπτώσεις παρελκυστική «πολιτική» της επίσημης Εκκλησίας στο θέμα της αντιμετώπισης της πανδημίας μάς δίνει την σκυτάλη των σκέψεων που αφορούν γενικά τη συγκρότησή της και τον ρόλο της.

Εάν θα’ πρεπε να συνοψίσουμε την επικρατούσα κατάσταση σε λίγες επιγραμματικά λέξεις, θα λέγαμε: ανοργανωσιά, αναποφασιστικότητα και πίστη στις προκαταλήψεις και την εξεζητημένη παράδοση.

Επηρεασμένοι (κακώς) αρκετοί ιθύνοντες από την ιστορία των αλιέων-αποστόλων, πιστεύουν ότι μπορεί η σημερινή εκκλησία, χωρίς καινοτομίες και οργανογράμματα, να στελεχωθεί και από σημερινούς «ψαράδες» και λοιπούς ανεπάγγελτους, αρκεί να έχουν την επιφοίτηση του πνεύματος και την εύνοια του επισκόπου.

Κάθε εποχή έχει τις δικές της απαιτήσεις και τη δικιά της κατατομή. Είναι απίθανο σήμερα να κάθεται κάποιος «κάτω από τη συκιά» και να γίνει αυτομάτως απόστολος μιας οποιασδήποτε ιδέας...

Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και στον νευραλγικό ιεροψαλτικό χώρο, όπως τα κατέδειξε μια πρόσφατη καταγγελία του σχετικού σωματείου, και προς τιμήν του.

Αδαείς και αστοιχείωτοι (βέβαια κατ’ ανάγκην) και στο θέμα της υπερουράνιας εκκλησιαστικής γλώσσας (ελληνικής), αλλά και στο καθαυτό θέμα της θείας βυζαντινής μουσικής, μιας μουσικής που ωχριούν μπροστά της όλες οι μουσικές και οι τελετουργίες του κόσμου.

Αδήλωτοι, απρόσληπτοι, ανασφάλιστοι οι περισσότεροι, καλούνται να διεκπεραιώσουν έργον υψηλής επιτηδειότητας και τεράστιας εξειδίκευσης με μόνα προσόντα την πρακτική ενασχόληση και την αγαθή τους προαίρεση, ζητιανεύοντας τη δόξα του αναλογίου και κάποια φιλοδωρήματα.

Τίποτα δεν είναι μες στην εκκλησία νομοθετημένο και καλώς οργανωμένο.

Όποιος θέλει μπορεί μες στο χωράφι του να χτίσει εκκλησάκι χωρίς άδειες και να τραβολογάει τον παπά στη γιορτή τού αγίου, πολλές φορές και εξ ανάγκης, ετεροχρονίζοντάς την.

Όποιος θέλει μπορεί να βλέπει θαύματα και ενοράσεις για θαμμένες εικόνες, και να υποχρεώνει την επίσημη εκκλησία για τα περαιτέρω.

Όποιος θέλει μπορεί να γίνεται αυτόκλητος «γέροντας-πνευματικός», και να συρρέουν ενώπιόν του τυφλοί, χωλοί, ξηροί, αλλά και αρτιμελείς το σώμα αλλ’ ου το πνεύμα, με την βεβαιότητα ότι προσέρχονται σε επίσημα αναγνωρισμένο άγιο άνθρωπο. Κάποιοι ίσως παίζουν με την ευπιστία και τα βάσανα των ανθρώπων.

Η εκκλησία λειτουργεί ανομοθέτητα και ιεροκρυφίως, όπως λέει και το αντίφωνο του τετάρτου ήχου.

Συνεχίζει την σχολαστική, μοναστικού τύπου παράδοση σχοινοτενών ακολουθιών και αλλεπαλλήλων εορτών εορταζόντων αγίων και νεοαγίων χωρίς απλοποιήσεις και τις απαραίτητες συντμήσεις, ικανοποιώντας το θρησκευτικό αίσθημα του 10% του φιλοχρίστου λαού, αλλά αδιαφορώντας για το ενδιαφέρον του υπολοίπου 90%.

Πολλά θα πρέπει να γίνουν, όπως λ.χ. να ορισθούν εισφορές, τιμές, μισθοί και τιμολόγια. Η χαλαρότητα που επικρατεί έχει ίσως αποξενώσει το λαό από τα μυστήρια της εκκλησίας.

Ενδιαφέρον προξενεί το ότι μέχρι σήμερα, και τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, δεν βγήκε η επίσημη Εκκλησία από του άμβωνος να ευλογήσει χωρίς αστερίσκους τους εμβολιασμούς και να καταδικάσει τη συνωμοσιολογία.

Η εκκλησία μας πρέπει να στελεχωθεί με επιχειρησιακό πνεύμα και να οργανωθεί καταστατικά και εκ βάθρων, διδασκόμενη (γιατί όχι;) και από το (αγαθό) πνεύμα της Λουθηριανής μεταρρύθμισης αλλά και από το αντίστοιχο της Καθολικής αντιμεταρρύθμισης, χωρίς βέβαια να διακινδυνεύσει η αυθεντία και το δεδομένο γόητρο της Ορθόδοξης παράδοσης.

Μια εκκλησία περισσότερο επαγγελματική, με φανερά οικονομικά και λογοδοσία, αλλά και λιγότερο ειδωλολατρικοποιημένη θα μπορέσει, αντί να συρρικνούται, να αμυνθεί και να επιβιώσει στον σημερινό άνισο διαθρησκευτικό παγκόσμιο πόλεμο.