Στέρεα γνώση, υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα, σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και πίστη στις αξίες του ανθρωπισμού, ειλικρίνεια και σεμνότητα, ύφος και ήθος που αντανακλά την πνευματική ανωτερότητα του ανθρώπου είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του επιστήμονα-λοιμωξιολόγου που ανέλαβε επικεφαλής της ομάδας των επιστημόνων, οι οποίοι σχεδίασαν, εισηγήθηκαν στην κυβέρνηση, οργάνωσαν και εφάρμοσαν την άμυνα της χώρας κατά της πανδημίας του κορονοϊού.

Αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος δεν είναι προικισμένος με εξαιρετικά σωματικά προσόντα, δεν διακρίνεται για την ρητορική του δεινότητα, δεν λέγει και δεν υπόσχεται ευχάριστα πράγματα, δεν παριστάνει τον γενναίο και τον παντογνώστη, δεν «πουλάει» «επαναστατιλίκια», «αριστελίκια» και «προοδευτιλίκια» και δεν μονοπωλεί τον πατριωτισμό, την ευαισθησία και τον ανθρωπισμό, κέρδισε την συμπάθεια, και θα έλεγα τον θαυμασμό και την αγάπη ολόκληρου του ελληνικού λαού… « πλην Λακεδαιμονίων»!

Και είναι αυτός ο λαός, ο οποίος, πριν από μερικά χρόνια -πάλι σε περίοδο κρίσης- αγνόησε την πραγματικότητα και πίστεψε σε συνωμοσίες σκοτεινών κύκλων που «επιδίωκαν την εξαφάνιση του ένδοξου ελληνικού έθνους», που πίστεψε πως τα «Μνημόνια» τα επέβαλαν οι Ευρωπαίοι «τοκογλύφοι», για να «μετατρέψουν την Ελλάδα σε αποικία χρέους», που ανέθεσε την ηγεσία της χώρας σε ένα επηρμένο μειράκιο της πολιτικής, που φαντασιωνόταν τον Τσε Γκεβάρα της Ελλάδας και κομπορρημονούσε πως θα ανατρέψει το ευρωπαϊκό κατεστημένο και θα απαλλάξει από τα μνημονιακά δεσμά την χώρα· είναι ο ίδιος λαός , ο οποίος, αφού, τελικά, πλήρωσε με ένα ακόμα μνημόνιο και με την παραμονή του στην «Εντατική» για άλλα τέσσερα χρόνια, φαίνεται ότι έμαθε, πλέον, να βλέπει χωρίς παραμορφωτικούς φακούς την πραγματικότητα και να ξεχωρίζει το ασήμι από τον… τενεκέ!

Αυτός ο λαός αναγνώρισε την λογική και την αναγκαιότητα των μέτρων που πρότεινε ο επιστήμονας Τσιόρδας και τα εφάρμοσε με θαυμαστή πειθαρχία.

Και δικαίως απέσπασε τα διεθνή εγκώμια!

Θα μπορούσε το πρότυπο ΤΣΙΟΡΔΑ, στο εξής, να βρει μιμητές, τόσο στον κόσμο της επιστήμης, όσο και στον κόσμο της πολιτικής; Θα μπορούσαμε να δούμε τους επιστήμονες σε κάθε κλάδο και από οποιαδήποτε θέση να επιδεικνύουν την ίδια υπευθυνότητα, την ίδια κοινωνική ευαισθησία, το ίδιο ήθος και ύφος και να εφαρμόζουν με την ίδια συνέπεια την ιπποκράτεια εντολή «ωφελέειν και μη βλάπτειν»;

Η συμμόρφωση όλων των επιστημόνων με το ανωτέρω πρότυπο δεν έπρεπε, κανονικά, να επαφίεται στην αγαθή προαίρεση του καθενός, αλλά να αποτελεί τον κανόνα, διότι ο επιστήμονας είναι «οφειλέτης» και υπόλογος απέναντι στην κοινωνία για την «προίκα» που του δόθηκε, την γνώση και τις ικανότητες που απέκτησε, μέσα από το σύστημα παιδείας που έχει στελεχώσει και χρηματοδοτεί η οργανωμένη κοινωνία· γι’ αυτό αποτελεί καθήκον του και επιβάλλεται να εργάζεται και να δρα προς όφελος της κοινωνίας, για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, για την βελτίωση των συνθηκών της κοινωνικής ζωής και την προαγωγή του πολιτισμού.

Ο επιστήμονας που υποτάσσεται και υπηρετεί οικονομικές ή πολιτικές σκοπιμότητες, οι οποίες παραβιάζουν τις αρχές που διέπουν την κοινωνική ζωή, που προσβάλλουν τις αξίες της ανθρώπινης ζωής και συντελούν στην ποιοτική υποβάθμισή της είναι ανάξιος να φέρει το τίτλο του επιστήμονα!

Και το ίδιο πρότυπο ανθρώπου, επιστήμονα και πολίτη έπρεπε να ακολουθείται από όλους σε μια δημοκρατική, ευνομούμενη και πολιτισμένη κοινωνία και Πολιτεία· πρωτίστως, όμως, αυτό έπρεπε να είναι το πρότυπο του « καλού καγαθού» πολιτικού που φιλοδοξεί να «άρχει ανθρώπων».

Η άσκηση της πολιτικής που αποβλέπει στο «βελτίους ποιείν τους πολίτας» και στην ποιοτική βελτίωση της κοινωνικής ζωής αποτελεί την ύπατη επιστήμη, η οποία συνθέτει και αξιοποιεί τα δεδομένα όλων των επί μέρους επιστημών. Και γι’ αυτό ο πολιτικός, και ιδιαίτερα ο άρχων-πολιτικός, πρέπει να συγκεντρώνει όλες τις αρετές του επιστήμονα, τις οποίες αναφέραμε παραπάνω.

Και «συνελόντι ειπείν», η μεταφορά του προτύπου ΤΣΙΟΡΔΑ στην πολιτική σημαίνει: τον απόλυτο σεβασμό στην λογική και στην αλήθεια, την χάραξη της πολιτικής με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια, την συνέπεια λόγων και έργων, την αξιοκρατική επιλογή συνεργατών και την στελέχωση των δημόσιων υπηρεσιών, την αδιάπτωτη προσήλωση στον στόχο εξυπηρέτησης του κοινού συμφέροντος, χωρίς υπολογισμό του πολιτικού κόστους.

Έτσι υπάρχει η πιθανότητα η Πολιτική, από «τσαρλατανιά» να μετεξελιχθεί σε πολιτική επιστήμη, η οποία θα επαγγέλλεται και θα πράττει τα «βέλτιστα» για τους πολίτες, «είτε ηδίω είτε αηδέστερα έσται τοις ακούουσιν» (είτε αυτά είναι τα πιο ευχάριστα είτε τα πιο δυσάρεστα σ’ αυτούς που τα ακούνε)! (Πλάτωνος Γοργίας).