Πρωτοσέλιδα και πάλι

10/10/2019 - 16:06

Αρχίσαμε (επιτέλους) να παραδεχόμαστε ότι υπάρχει πρόβλημα. Ότι είναι σοβαρό. Εδώ και τρεις μήνες παραδεχτήκαμε, καθένας με τον τρόπο του, ότι ζούμε, επί τέσσερα χρόνια περίπου, τα δυσμενή αποτελέσματα μιας πιθανότατα διεθνούς πολιτικής, στο πλαίσιο της οποίας οι εθνικές μας πολιτικές, μέχρι σήμερα αποδεικνύονται αμήχανες ή αδύναμες να αντιδράσουν. Και αυτή η κωλυσιεργία είναι από μόνη της εναντίον του στοιχειώδους ανθρωπισμού. Τα λαϊκίστικα αφηγήματα περί εθνικισμού, φασισμού, ρατσισμού και πολλών συναφών παραγομένων, έδωσαν τη θέση τους στην ομόφωνη διαπίστωση ότι δίπλα μας, στον τόπο μας, λειτουργεί ένα κολαστήριο, το οποίο δεν δημιουργήσαμε, για το οποίο δεν ευθυνόμαστε και το οποίο φυλακίζει και περιορίζει, δεν σώζει ζωές.

Χρειάστηκε αναμφίβολα η πολιτική αλλαγή, για να αναγνωριστεί καθολικά το πρόβλημα, από πολλούς έστω ως ολιγωρία των νυν κυβερνώντων. Οι οποίοι, για να μη ξεχνιόμαστε, το μέμφονταν εντονότατα τριάμισι χρόνια. Τώρα πρέπει να το διαχειριστούν. Για να μη γράψω να το λύσουν. Διαβάζω συζητήσεις στα κοινωνικά δίκτυα. Ατέρμονες. «Να βουλιάζαμε τις βάρκες;» Μου ακούγεται πια τόσο ανόητο, όσο αφελής φαντάζει η εκδοχή ότι το προσφυγικό και τη δριμύτητά του θα την αντιμετωπίσουμε επιτυχώς στο διαδίκτυο τρεις εκπαιδευτικοί, εφτά νοσοκόμοι, ένας τυροκόμος και τέσσερις συμβολαιογράφοι. Ζούμε στην εποχή των τεχνοκρατών. Αφού δοκιμάσαμε επί καιρό την πρακτική ιατρική, για να μιλήσω μεταφορικά. Θα μου πείτε: «Τι γίνεται, όταν η επιστήμη σηκώσει τα χέρια ψηλά;» Θα σας απαντήσω: «Θα πρέπει να επιτύχει η πολιτική». «Τα σύνορα που πέρασα δεν είχανε φρουρό» σχολιάζει ο Άλκης Αλκαίος, είκοσι χρόνια πριν. Τραγική ειρωνεία: Τότε είχανε!

Το προσφυγικό έχει δύο σκέλη: Το δεύτερο αφορά τη διαχείριση του πληθυσμού στα κέντρα φιλοξενίας. Τι κάνουμε πραγματικά για τους ανθρώπους αυτούς; Τι τους προσφέρουμε; Πόσο διάστημα μένουν στα περίφημα κέντρα; Μπορούν να ενσωματωθούν στην εθνική κοινωνία; Μπορούν να εργαστούν; Μπορούν να μορφωθούν; Μπορούν να έχουν περίθαλψη, κοινωνική μέριμνα, αυτονομία.

Έχει τέλος η ιστορία αυτή; Διακινήθηκε τον περασμένο χρόνο μία κυβερνητική οδηγία ότι είναι έως και διοικητικά παράνομο να γίνεται λόγος για «λαθρομετανάστες». Φέτος η επίσημη Κυβέρνηση ομολογεί το αντίθετο. Ελπίζω να συμφωνούμε ότι πρόκειται για ανθρώπους. Η Διεθνής Αμνηστία αναγνωρίζει εστίες πολέμου διαρκώς. Τι να περιμένουμε; Θα συνηθίσουμε να ζουν στις συνθήκες που καθημερινά γίνονται πρωτοσέλιδο άνθρωποι δίπλα μας και εμείς κάθε βράδυ θα σταυροκοπιόμαστε και θα πέφτουμε για ύπνο σαν Πόντιοι Πιλάτοι; Θα συνταξιοδοτηθούν άνθρωποι ως απασχολούμενοι στις ΜΚΟ; Θα γίνει, αν δεν έγινε ήδη, το ρουσφέτι της εποχής; Κάποτε σε διόριζαν στο Δημόσιο, τώρα αν είσαι μάγκας, εργάζεσαι σε ΜΚΟ; Θα μου πείτε: «Γιατί όχι»; Παροχή υπηρεσιών στους ξένους κάναμε τόσες δεκαετίες με τον τουρισμό, παροχή υπηρεσιών στους αλλοεθνείς και τώρα. Και τι ακριβώς προσφέρουμε στις ζωές των άλλων;

Είναι καιρός που αισθάνομαι πιόνι σε μια διεθνή σκακιέρα και ασφυκτιώ, γιατί μεγάλωσα με την ψευδαίσθηση ότι θα παίρνω αποφάσεις για τη μοίρα μου. Από το καλοκαίρι του 2015, καταλαβαίνω τι σημαίνουν οι στίχοι του Σεφέρη για τον Ευριπίδη: «Είδε τις φλέβες των ανθρώπων σαν ένα δίχτυ των θεών, που μας πιάνουν σαν αγρίμια· προσπάθησε να το τρυπήσει». Αλλά δεν τα κατάφερε συμπληρώνω, κάθε φορά που σκέφτομαι τη Μόρια.

Δεν είναι ψέμα ότι το προσφυγικό ανέδειξε αρκετά μελανά στοιχεία της νοοτροπίας ανθρώπων ή συλλογικοτήτων. Όπως και ότι έδωσε την ευκαιρία σε άλλους να ζήσουν ουσιαστικότερα, μέσα από την προσφορά στον συνάνθρωπο. Η ιστορία αυτή μοιάζει να μην έχει τέλος. Δεν έγινε για να τελειώσει. Δηλαδή είχε (προ)σχεδιαστεί. Όταν η ένταση καλπάζει, συνειδητοποιούμε όλοι ότι οι ζωές μας και οι ζωές «των άλλων» είναι ακυβέρνητα πλοία στο έλεος μιας καταιγίδας. Ο «από μηχανής θεός» δηλώνει ασθένεια, πήρε την αναρρωτική του άδεια, για να κάνει ιαματικά λουτρά στην Αιδηψό.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey