Οι κακές ειδήσεις δίνουν πάντα μεγάλα και ηχηρά μαθήματα. Παράδειγμα το πρόσφατο φρικτό αυτοκινητιστικό ατύχημα που ξανάβαλε στο τραπέζι τους νόμους της κυκλοφοριακής αγωγής και τις οδηγιστικές μας ευαισθησίες ανακατεμένες με κάποια ταξικά (και τοξικά) απωθημένα.

151-αν θυμάμαι καλά- κρούσματα ντοπαρίσματος απεκάλυψε τις προάλλες η παγκόσμια ερευνητική αρχή, από το Πεκίνο (2008) μέχρι σήμερα, και άρχισαν να αφαιρούνται μετάλλια.

Αυτό είναι η μια κακή είδηση.

Η άλλη, σοβαρότερη, δείχνει τον αθλητισμό να βρίσκεται συχνά-πυκνά στην υπηρεσία της εθνικιστικής προπαγάνδας και των πολεμικών προκλήσεων, όπως οι δικέφαλοι «αετοί» των Αλβανών (κι αυτοί κλεμμένοι...), και οι απαράδεκτες δηλώσεις και εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια αλλά και ενόψει ποδοσφαιρικών αγώνων, συγκεκριμένα μεταξύ του Ολυμπιακού και δύο τουρκικών ποδοσφαιρικών ομάδων.

Η πρώτη είδηση δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν σέβονται πλέον ούτε το μόχθο αλλά ούτε και τους κανόνες και θεσμούς, προσπαθώντας να κερδίσουν δόξα και χρήμα παραχρήμα και με αθέμιτα μέσα.

Η δεύτερη δείχνει ότι είμαστε όλοι έτοιμοι να εκμεταλλευτούμε μια πανανθρώπινη και υπερεθνική ιδέα, όπως τον αθλητισμό, μια ιδέα που φκιάχθηκε για να ενώνει, και το κάνουμε με σκοπό να προωθήσουμε μίση και άρρωστους εγωισμούς.

Αγνοούμε σήμερα πολλά βασικά και θεμελιώδη πράγματα και μαζί μ’ αυτά αγνοούμε και ξεχνάμε τους πρωτοπόρους και τους εισηγητές των, που είναι ως γνωστόν οι αρχαίοι Έλληνες.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν μια ευγενής ιδέα άμιλλας και συναγωνισμού. Ήταν μια εξιδανικευμένη προσομοίωση των εθνικών αγώνων, κι αυτό συνάγεται και από τον τύπο των αγωνισμάτων και των αθλητικών οργάνων (πάλη, οπλίτης δρόμος, λιθοβολία, ακόντιο, αρματοδρομία κλπ.) που ήταν όλα προσομοιώσεις της πολεμικής πραγματικότητας.

Ήταν όμως τόσο υψηλή και θεσμικά εξιδανικευμένη αυτή η αθλητική ιδέα, ώστε σταματούσαν για χάρη της οι πραγματικοί πόλεμοι (εκεχειρία). Οποίο μεγαλείο!

Μια άλλη σπουδαία προσομοίωση είναι το θέατρο και ως τέτοια θα πρέπει να ερευνηθεί. Το λέει άλλωστε και ο Αριστοτέλης με άλλα λόγια στην «Ποιητική»: «μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας».

Το θέατρο αναπαριστά και προσομοιώνει την πραγματική ζωή με τα μεγάλα ηθικά της διλήμματα και τα βάσανά της. Ο θεατής μετουσιώνει νοητικά την πραγματική εμπειρία, ενθουσιάζεται (βασικό στοιχείο της παράστασης) και εν τέλει διδάσκεται την αμείλικτη τέχνη της ζωής, πριν τη ζήσει!

Εκπληκτικό το εύρημα: Να διδάσκεις το λαό υψηλά πράγματα σε κοινή (=κοινωνική) θέα, όπως ακριβώς γίνεται και στα γήπεδα των αθλητικών αγώνων, όπου θεοποιείται η αριστεία αλλά εξορκίζεται ο πόλεμος.

Η αρχαία Ελλάδα βρίσκεται ακόμα έτη φωτός μπροστά μας επί παντός επιστητού, και δεν ξέρω αν ποτέ θα τη φτάσουμε…