Τα πράγματα των ανθρώπων που χάθηκαν. Πράγματα δικά τους καθημερινά. Τα τηλέφωνα, τα αυτοκίνητα, τα κλειδιά, τα παιχνίδια, οι καρέκλες και τα τραπέζια του καλοκαιριού που «σκοτώθηκε» μέσα σε λίγες ώρες. Ένα καλοκαίρι που δεν το σκότωσε μια σταγόνα της βροχής, ένα καλοκαίρι που σκοτώθηκε από έναν άνισο εχθρό.

Μα πως έγινε και γλίτωσαν κάποια πράγματα; Και τι είναι αυτό που θέλουν να μας πουν; Ο άδικος θάνατος και η αδυναμία του νου να τον καταλάβει. Ψάχνουν οι άνθρωποι μέσα στα συντρίμμια να βρουν κάτι να πιαστούν, ένα ίχνος των ανθρώπων που έχασαν. Ένας άντρας κράταγε τα γυαλιά της ηλικιωμένης μητέρας του και μια γιαγιά έκλαιγε κρατώντας ένα παπουτσάκι μικρού παιδιού.

Η δυνατή φωνή των πραγμάτων μάς σημάδεψε όλους με τους παλμούς του πιο ευαίσθητου μικροφώνου. Αντικείμενα δίχως σημασία, αλλά με τέλεια ευαισθησία. Αντικείμενα, αλλά με τεράστια σημασία τώρα. Η αταξία των πραγμάτων που έμειναν πίσω τυφλώνει και ξεκουφαίνει. Στα πράγματα πια είναι τα αποτυπώματα των ανθρώπων που χάθηκαν.

Κρύβονται εκεί μέσα οι απελπισμένες φωνές τους. Μυστηριακά αντικείμενα, ιερά κειμήλια της ζωής. «Θέλω να σας εξυψώσω σε μια θέση πιο ευγενική από τη μοίρα των απλών πραγμάτων», αν είναι να δώσετε παρηγοριά σε όσους έμειναν πίσω. Τα πολύτιμα καθημερινά πράγματα. Μόνο και μόνο γιατί τα άγγιξαν τα χέρια των ανθρώπων που χάθηκαν άδικα.

Κυριακή Μπεϊόγλου