Είναι γνωστό το μαρτύριο του Σισύφου, ο οποίος, κατά την ελληνική Μυθολογία, είχε τιμωρηθεί από τους θεούς να κουβαλάει έναν βράχο ως την κορυφή ενός βουνού και όταν έφτανε στην κορυφή, ο βράχος, που σήκωνε, ξανακυλούσε, με συνέπεια ο Σίσυφος να είναι καταδικασμένος να κουβαλάει, ξανά και αιωνίως, τον βράχο, ως την κορυφή!  

Σαν τον Σίσυφο και η Ελλάδα! Μόλις συνέρχεται από μια κρίση και λέγει « επιτέλους, βγήκα στο ξέφωτο», μόλις βγαίνει από έναν καταστροφικό διχασμό και λέει « ελάτε, τώρα, δώσετε τα χέρια και στρωθείτε στην δουλειά να σηκώσουμε τα ερείπια», όταν της τυχαίνει ένας πολιτικός ηγέτης με όραμα, ικανότητα και θέληση να πραγματοποιήσει μερικά βήματα προς τα εμπρός, ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια, από τα σκοτεινά τους υπόγεια, οι βρικόλακες του παρελθόντος, οι φανατικοί όλων των αποχρώσεων, οι δημαγωγοί και λαοπλάνοι όλων των φυλών, οι τσαρλατάνοι, με γραβάτα ή χωρίς γραβάτα, οι μάγοι και οι κομπογιανίτες με τα ματζούνια και τα γιατροσόφια τους «διά πάσαν νόσον»∙ αυτοί που « όλα τα ξέρουν και είναι ικανοί για… όλα», αυτοί που μοναδική τους έγνοια είναι να… σώσουν τον λαό υβρίζοντας τους αντιπάλους τους ως την «χειρότερη κυβέρνηση» που τους κυβερνά, με πρωθυπουργό τον πιο «κακό», «νεοφιλελεύθερο, ανάλγητο, ανίκανο και εγκληματικά ανεύθυνο, πολιτικό απατεώνα», που τους πήρε την «καρέκλα» της εξουσίας, εκθρονίζοντας τον… «καλύτερο» πρωθυπουργό της… «καλύτερης κυβέρνησης, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους»! 

Με τέτοιους και με τέτοια μυαλά, με την τεράστια αναντιστοιχία της πολιτικής εκπροσώπησης και της ηγεσίας των κομμάτων με τα κρίσιμα και πελώρια προβλήματα της συγκυρίας και ένα λαό που γοητεύεται από τα «όμορφα τα λόγια, τα μεγάλα», η Ελλάδα, θα κατρακυλά, ξανά και ξανά, πίσω, για να βρεθεί σε κάποιο σκοτεινό λαγούμι της Ιστορίας της: στο «δυστυχώς, επτωχεύσαμεν»,του 1893, στην «Εθνική Καταισχύνη» της ήττας του 1897, στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (Δ.Ο.Ε), του 1898, στον Εθνικό Διχασμό Βασιλικών- Βενιζελικών, το 1915-18, στην Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και στην «εκτέλεση των έξι στο Γουδί»( πρωταίτιων της Μικρασιατικής καταστροφής), στην Δικτατορία του Πάγκαλου, το 1925-26, στην απόπειρα δολοφονίας κατά του Ελ. Βενιζέλου, το 1933, και το Κίνημα των βενιζελικών αξιωματικών, το 1935, την παλινόρθωση των «Γλίξμπουργκ», του Γεώργιου Β΄, μετά από ένα, ακόμα, νόθο Δημοψήφισμα, το 1935, την Δικτατορία του Μεταξά, το 1936, τα Δεκεμβριανά του 1944, το τρίτο, νόθο Δημοψήφισμα του 1946 και την επανενθρόνιση του βασιλιά ΓεωργίουΒ΄, τον Εμφύλιο 1946-49, το βασιλικό πραξικόπημα κατά της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου και την αποστασία του 1965, που άνοιξε την Κερκόπορτα στον ΙΔΕΑ, για το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών, το 1967, και προκάλεσε μια, ακόμη, εθνική τραγωδία, την εισβολή και την κατάληψη της βόρειας Κύπρου από τον τουρκικό Αττίλα. 

Και από την πρόσφατη ιστορία μας: στην εκρηκτική αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος και την χρεοκοπία της χώρας, το 2009, στο «κίνημα» των «Αγανακτισμένων» και την δημαγωγία των πρωταγωνιστών της «Αντιμνημονιακής Αντίστασης», στον εκλογικό θρίαμβο του λαϊκισμού, το 2015, και την επιβολή ενός, ακόμη, αυστηρότερου Μνημονίου! 

Αφού εκτίσαμε την δεκαετή ειρκτή των μνημονίων, πιστέψαμε σε ένα νέο ξεκίνημα, το 2019, για την εξυγίανση της οικονομίας και την ανάπτυξη, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της Ελλάδας∙ όμως, καινούριοι εφιάλτες έτρεψαν σε φυγή, και πάλι, τα ωραία όνειρα: από την αρχή του 2020, η χώρα δέχτηκε την επίθεση της θανατηφόρας πανδημίας του κορονοϊού! 

Και ο αγώνας ξαναρχίζει από την αρχή: να προστατεύσουμε, πρωτίστως, την υγεία των ανθρώπων, να επουλώσουμε τις πληγές που άνοιξε η πανδημία, να κρατήσουμε ζωντανή την οικονομία που κλείστηκε κι αυτή σε καραντίνα, μαζί με τους ανθρώπους, να συμμαζέψουμε ό,τι έμεινε ζωντανό, να ξαναενώσουμε την κοινωνία που την δίχασε η αφροσύνη και η μωρία των αρνητών της πραγματικότητας και της Λογικής. 

Αναγκαστικά, άλλαξαν και οι προτεραιότητες της κυβερνητικής πολιτικής: αναβλήθηκαν ή περικόπηκαν οι αναγκαίες και σημαντικές μεταρρυθμίσεις, διότι η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 κλήθηκε, εκτός από την σοβαρή απειλή κατά της εθνικής κυριαρχίας και της εργαλειοποίησηςτου μεταναστευτικού από την Τουρκία, να αντιμετωπίσει και την πανδημική κρίση και, ακόμα, την εισαγόμενη, παγκόσμια ενεργειακή κρίση. 

Και ενώ η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο μεταίχμιο, όπου πρέπει να πάρει ιστορικές αποφάσεις και να κάνει επιλογές που θα είναι καθοριστικές για την μελλοντική της πορεία∙ και ενώ παραμένει άγνωστη, ακόμη, η έκβαση της πανδημίας, καθώς και η εξέλιξη της παγκόσμιας ενεργειακής κρίσης, οι πολιτικές παρατάξεις της χώρας ζουν στην εποχή των «Πράσινων» και των «Βένετων», των «Πρασινοφρουρών», των «Κλαδικών», της «επάρατης Δεξιάς» και της«γαλάζιας αυτοδυναμίας» και κάποιοι ζουν, ακόμα, με την φαντασίωσητης επιστροφής στον «απολεσθέντα ερυθρό παράδεισο»! 

Και οι ηγέτες των παρατάξεων- θλιβερές καρικατούρες του Λένιν και του Τσε Γκεβάρα, του Ελευθέριου Βενιζέλου και του Ανδρέα Παπανδρέου- δεν έμαθαν ποτέ πως μόνο μεγαλώνοντας την «πίτα», μπορεί να μεγαλώσει και το μερίδιο που θα μοιράσει το κράτος στους πολίτες του. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ, πραγματικά, για την συστηματική και ολοκληρωμένη εκπαίδευση των πολιτών, ώστε να γίνουν χρήσιμοι για τον εαυτό τους και την κοινωνία. Και δεν κατάλαβαν, ποτέ, ότι «δίνοντας στον πεινασμένο ένα ψάρι, θα φάει μια φορά∙ εάν, όμως, του μάθεις να ψαρεύει, θα τρώει, κάθε μέρα». 

Καμιά μελετημένη λύση για τα κρίσιμα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, καμιά σοβαρή πρόταση για την ανάπτυξη και την αύξηση των θέσεων εργασίας. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να υβρίζουν και να καταγγέλλουν την σημερινή κυβέρνηση ότι αδυνατεί να λύσει, ως δια μαγείας, εδώ και τώρα, όλα τα θέματα που εκκρεμούν, εδώ και πολλές δεκαετίες, και όλα τα προβλήματα που προέκυψαν από τα Μνημόνια, την ενσκήψασα πανδημία και την πρόσφατη ενεργειακή κρίση! 

Ο μόνος προσφιλής και συνηθισμένος τρόπος που έχουν ανακαλύψει και τον θεωρούν… «πανάκειαν δια πάσαν νόσον» και για την έξοδο από…«πάσαν κρίσιν» είναι: περισσότεροι διορισμοί στο δημόσιο, περισσότερα λεφτά για την αύξηση μισθών, περισσότερα λεφτά για την κάλυψη του ενεργειακού κόστους, περισσότερες παροχές και επιδόματα, περισσότερες φοροαπαλλαγές, κατάργηση Φ.Π.Α., ΕΝΦΙΑ, χάρισμα των χρεών, επανακρατικοποίηση της Δ.Ε.Η. (και ας οδηγηθεί, μόλις εξυγιάνθηκε, και πάλι στην χρεοκοπία!) και να μην ιδιωτικοποιηθεί η προβληματική ΛΑΡΚΟ (κι ας πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες εκατομμύρια για την συντήρηση της ζημιογόνου κρατικής επιχείρησης!). 

Και ενώ κατηγορούν την κυβέρνηση ότι μειοδοτεί, σε σχέση με την δικιά τους χουβαρντάδικη πλειοδοσία παροχών και αυξήσεων (οι οποίες ανατρέπουν τον προϋπολογισμό και διογκώνουν τα ελλείμματα), ταυτόχρονα, κινδυνολογούν προφητεύοντας ότι έρχονται νέα Μνημόνια και καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι έχει αυξήσει υπερβολικά το δημόσιο χρέος και ότι οδηγεί την χώρα στον …Καιάδα της χρεοκοπίας και στην επιβολή νέων μνημονίων!  

Η σχιζοφρένεια της πολιτικής στην πιο βαριά μορφή της! 

Υ.Γ. Ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του, πρόσθεσε ακόμα έναν χαρακτηρισμό στον μακρύ κατάλογο του υβρεολογίου του αποκαλώντας τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη «Διαχειριστή της συμφοράς».  

Ναι, ο Κ.Μ. πράγματι, κλήθηκε να διαχειριστεί απρόσμενες συμφορές, όπως πανδημία και ενεργειακή κρίση- που έπληξαν όλον τον κόσμο και την χώρα μας- και τις «διαχειρίζεται»(συγχρόνως, με την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού και την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας από την Τουρκία) ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΛΑ (στον βαθμό που επιτρέπει η κρατική οργάνωση καιοι οικονομικές δυνατότητες της χώρας) και , σε κάποιες περιπτώσεις, πολύ καλύτερα από άλλες χώρες, καλύτερα οργανωμένες! 

Αποτελεί, λοιπόν, μάλλον, έπαινο για τον Κ. Μητσοτάκη ο ρόλος του «Διαχειριστή» των συμφορών που έπληξαν την χώρα∙ αντίθετα, κάποιοι άλλοι κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν, όχι «διαχειριστές», αλλά, «Πρόξενοι» συμφορών, για τις κυβερνητικές επιδόσεις τους, στο παρελθόν, και διότι, στην σημερινή συγκυρία «έβαλαν πλάτη», μάλλον, για να δυσκολέψουν, την «διαχείριση» των συμφορών!