Τις σχέσεις φιλίας να τις αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη σοβαρότητα, σας παρακαλώ. Φίλοι είναι οι άνθρωποι που μοιράζονται στιγμές, μυστικά, αξίες Το ερώτημα είναι : πώς γίνεται αυτή η μοιρασιά; Πόσο φίλοι είναι δυο άνθρωποι, όταν ο ένας πάντα μοιράζεται τα προβλήματά του με τον άλλον, όταν «προσφέρει» δηλαδή απλόχερα αλλά με το σταγονόμετρα «εισπράττει»; Όταν με λίγα λόγια ακούγεται, χωρίς να ακούει; Όταν, για να το θέσω πιο ωμά, κάθε φορά που συναντά τον «φίλο» του, αναλύει αποκλειστικά τα δικά του ζητήματα σε όλη τη διάρκεια της συνάντησης, χωρίς καν να ρωτήσει τον άλλον πώς είναι ή αν έχει κάτι αντίστοιχο να μοιραστεί;

Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές ασφαλώς. Λίγο η καραντίνα, λίγο ο εγωισμός, λίγο η φιλαρέσκεια και το ανικανοποίητο και πολύ το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν συνήθως να δεχτούν την ερωτική απόρριψη αλλά προσκολλώνται σε σχέσεις αδιέξοδες και αρνούνται πεισματικά να αποβάλλουν την ελπίδα ότι στο τέλος όλοι θα υποκλιθούν στον εγωισμό και στη γοητεία τους, όλα τα παραπάνω οδηγούν σε κρίση την ανθρώπινη επικοινωνία και στερούν από τους επιπόλαιους εγωιστές και τους φίλους τους.

Οι πραγματικοί φίλοι συμμετέχουν στα πραγματικά προβλήματα των άλλων : σε θέματα εργασίας, υγείας, συνεργασίας, σε ζητήματα οικογενειακά και κυρίως προβλήματα με τα παιδιά. Σ’ αυτά οι πραγματικοί φίλοι είναι πάντα εκεί. Εκείνα που είναι ιδιαίτερα ενοχλητικά είναι τα δήθεν «ερωτικά αδιέξοδα». Πρόκειται συνήθως όχι για σχέσεις αλλά για συνδυασμούς ανθρώπων που δεν ευδοκιμούν ο ένας από τους δύο αυτό δυσκολεύεται να το αποδεχτεί. Σε όλους έχει συμβεί και ίσως συμβεί στο μέλλον. Ανήκει κι αυτό στα ανθρώπινα. Είναι κατανοητό να πληγώνεται κάποιος και είναι αναμενόμενο ο δικός του άνθρωπος να του συμπαρασταθεί. Είναι όμως παραλυσία να θεωρεί αυτονόητο ότι ο τρίτος άνθρωπος, ο φίλος, πρέπει σε κάθε συνάντηση να μαθαίνει αυτολεξεί όλες τις συνομιλίες με το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, μήπως και ως άλλος ντετέκτιβ ανακαλύψει ψήγματα ενδιαφέροντος του ερωτικού αντικειμένου προς τον ερωτευμένο απελπισθέντα. Μπορεί να τα κάναμε αυτά πριν τα είκοσι, αν τα κάναμε δηλαδή σε τέτοια έκταση! Σε μια ηλικία που ήταν κατανοητό να μας φουρτουνιάζει ο έρωτας. Περιστασιακά! Μεγαλώνοντας δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη γνωρίζει ότι δεν είναι καθόλου απαραίτητο να ερμηνεύει κάποιος τα λόγια ενός άγνωστου ούτε να μαδάει ο ενδιαφερόμενος μαργαρίτες, για να γνωρίζει. Τίποτα δεν κρατά σε απόσταση δύο ανθρώπους που θέλουν να είναι μαζί και αυτό εντέλει δεν είναι και κακό. Ίσως ένας νόμος, στον οποίο ο άνθρωπος χρειάζεται να υπακούει, για να είναι ευτυχισμένος, είναι η φύση του και οι ανάγκες της.

Όλα αυτά οι ενήλικες, πόσο μάλλον οι ώριμοι άνθρωποι τα γνωρίζουν καλά. Ο μόνος λόγος που καταχρώνται την υπομονή των φίλων τους είναι ο εγωισμός τους και η φιλαυτία τους. Λες και ο άλλος που επικοινωνεί δεν έχει την ανάγκη να μιλήσει, να μοιραστεί εμπειρίες, επισκέψεις, να ανταλλάξει ιδέες, να θυμηθεί να σχολιάσει. Η φιλία είναι από τους πιο πολύτιμους θεσμούς, γιατί μέσα από αυτήν οι άνθρωποι εξελίσσονται προσωπικά και κοινωνικά, γίνονται καλύτεροι και ενδυναμώνονται. Οι έρωτες τελειώνουν, οι φιλίες συνήθως διαρκούν. Πλην των εξαιρέσεων που συζητάμε. Οι οποίες ασφαλώς δεν είναι ειλικρινείς φιλικές σχέσεις. Γιατί, όταν σε μια σχέση παγιώνονται οι ρόλοι, όταν πάντα ο ένας δίνει και ο άλλος παίρνει, είναι πολύ αμφίβολο ότι στην όποια ανάγκη του δεύτερου ο πρώτος θα τον συντρέξει. Είναι επίσης βέβαιο ότι για τον δεύτερο μένει πολύ λίγος χρόνος για να εκφραστεί, για να έχει προβλήματα και ζητούμενα που ζητά να επιλύσει με τη βοήθεια του φίλου του.

Τέτοιες σχέσεις εκμετάλλευσης τελειώνουν συνήθως απότομα, με πρωτοβουλία του καταχραστή, όταν συνειδητοποιεί ότι οι αντοχές του άλλου στη ματαιοδοξία του τελειώνουν.