Όταν ήμουν παιδί, πίστευα πως οι τρεις πρώτες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας είναι για να πηγαίνουν μόνον οι γιαγιάδες με τα εγγόνια τους στην εκκλησιά. Στο παιδικό μου μυαλό η συντριπτική πλειοψηφία της τρίτης ηλικίας στα στασίδια του Αϊ Γιωργή ήταν η απόδειξη. Ένα διάστημα σκεπτόμουν μήπως απαγορεύεται οι μάχιμοι ενήλικες να εκκλησιάζονται τις μέρες αυτές. Έτσι εξηγούσα την αθρόα προσέλευση αυτής της ηλικιακής κλάσης στην εκκλησιά της Παναγιάς, πάνω στον ψιλό βράχο του χωριού, τις τελευταίες και λαμπρότερες μέρες του εορτασμού του Πάσχα. Ότι ας πούμε συνέτρεχαν πρακτικοί λόγοι- ήταν δύσκολο για τους μεγαλύτερους σε ηλικία να ανέβουν στην εκκλησιά και μάλιστα σε πιο βραδινές ώρες δεν είχε περάσει από το μυαλό μου.  

Πάντως να συνοδεύω τη γιαγιά στην εκκλησιά το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας μου φαινόταν κάτι φυσιολογικό, σχεδόν ενδιαφέρον. Η γιαγιά φορούσε το μπλε της ταγιέρ και εγώ το παλτό μου- συνήθως η Μεγάλη Εβδομάδα είχε χαμηλές θερμοκρασίες, ειδικά το βράδυ και ας μοσχομύριζαν οι κήποι των σπιτιών από τους δρόμους που περνούσαμε. Ένα μεγάλο πλεονέκτημα, κάθε φορά που έβγαινα έξω με τη γιαγιά ήταν ότι δεν ήμουν υποχρεωμένη να φορέσω τα «καλά» μου, όπως επιβαλλόταν στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας. Από κάθε άποψη η έξοδος ήταν πλεονεκτική: Βγαίναμε από το σπίτι, συνήθεια όχι πολύ διαδεδομένη τότε ακόμα, πηγαίναμε κάπου που συναντούσα συνομήλικους, παρκαρισμένους στα στασίδια των γιαγιάδων, ώσπου να συμπληρωθεί ο αριθμός της γνωστής «συμμορίας» και να λάβει την άδεια στα μέσα της λειτουργίας να αρχίσει το κυνηγητό στον κήπο του Αϊ Γιωργή και στα σκαλιά, ώσπου οι μεγαλύτεροι να εκπληρώσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι φωνές μας σκέπαζαν τις ψαλμωδίες και τα λόγια του παπα, κι εκείνος απηυδισμένος έβγαινε στο προαύλιο και απειλούσε τις σκιές που κρύβονταν πίσω από τα δέντρα μέσα στην νύχτα που έπεφτε: «Πιο σιγά, παιδιά, θα σας ξαναμαζέψω μέσα».  

Ήταν σαν να υπήρχαν δυο ειδών εορτασμοί του Πάσχα: Στον επίσημο τα πράγματα ήταν σοβαρά: έπρεπε να μείνουμε μέσα στην εκκλησιά, δίπλα στους γονείς και να γνέφουμε ο ένας στον άλλον μεταξύ μας. Για κυνηγητό στον αυλόγυρο της Παναγιάς ούτε λογος. «Είναι αργά» «Ρίχνουν» «Αποκλείεται να βγείτε στα σκαλιά τέτοια ώρα». Ήταν και τα παπούτσια μας γυαλισμένα και ολιγοφορεμένα, μας έσφιγγαν τα πόδια, άντε τώρα να τρέξεις και να πηδήξεις τα σκαλιά. Αναγκαστικά ακινητοποιημένοι από τα βλοσυρά βλέμματα των μεγάλων ακούγαμε τις ψαλμωδίες και προσπαθούσαμε μάταια να καταλάβουμε το περιεχόμενο τους. «Ποιος είναι ο «εν υδασιν»; Ρωτούσα και απάντηση δεν έπαιρνα. Το μυαλό μου ταξίδευε στις λέξεις, προσπαθώντας να βγάλει άκρη και το βλέμμα μου καρφωνόταν στις τοιχογραφίες της οροφής.  

Παρόλ’ αυτά είχε και ο επίσημος εορτασμός τα πλεονεκτήματα του: πώς και πώς περιμέναμε να τρυπώσουμε κάτω από τον Επιτάφιο, να τον εξακολουθήσουμε με τα φαναράκια μας αναμμένα σε όλο το χωριό το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου ήταν το καλύτερο: αγωνιούσαμε να βγουν εγκαίρως οι δικοί μας στο μικρο προαύλιο της εκκλησιάς, για να πιάσουν μια καλή θέση και να απολαύουμε το θέαμα των βεγγαλικών. Για μας τα κορίτσια ήταν ξεκάθαρο ότι απαγορευόταν να βρεθούμε κοντά σ’ αυτούς που ρίχνουν κροτίδες από το καμπαναριό. Ο χώρος προοριζόταν αυστηρά για αγόρια και μάλιστα για όσους είχαν πρόσβαση, δηλαδή συνήθως μεγαλύτερα αδέρφια. Την Κυριακή του Πάσχα το απόγευμα όλοι οι συνομήλικοι μας καυχούνταν για το πλήθος των βεγγαλικών που έριξαν. Υποψιαζόμασταν ότι φούσκωναν λίγο τα κατορθώματα τους αλλά και πάλι τι να τους πεις, όταν κάθεσαι με μια λαμπάδα στο χέρι και απλώς παρακολουθείς! Προσπαθούσαμε να τους εντυπωσιάσουμε με τον ισχυρισμό ότι κερδίσαμε στο τσούγγρισα αλλά σπάνια έπιανε ο αντιπερισπασμός. Παραφαγωμένοι, ξενυχτισμένοι, απολαμβάναμε την τελευταία εβδομάδα διακοπών, χαζεύοντας τη θάλασσα.