Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου μου «ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΕΜΠΡΟΣ», που κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, τον Ιανουάριο του 2015, έχει τυπωθεί, μέσα σε πέντε σειρές, μια «ομολογία πίστης»: «Υπάρχει ένας κόσμος που ξεκινώντας από το κέντρο της λογικής ευελπιστεί πως θα συναντηθεί σύντομα -προτού πυκνώσει για καλά, πάνω από τη χώρα, η αντάρα του διχασμού- με πολλούς μαζί στο πολιτικό ΚΕΝΤΡΟ, που θα οδηγήσει τη χώρα, ούτε δεξιά ούτε αριστερά, αλλά κατευθείαν εμπρός και στο κέντρο της σύγχρονης εποχής».

Στις εκλογές που ακολούθησαν εκείνη η πίστη δεν επιβεβαιώθηκε· ένα μεγάλο μέρος του λαού, φορτισμένο με συναισθήματα οργής, σε κατάσταση σύγχυσης και ακρισίας, κατέστη εύκολο θύμα της προπαγάνδας των «αριστερών» «εθνοσωτήρων».

Τα τυχοδιωκτικά «παίγνια» που παίχτηκαν στη συνέχεια στο χείλος του βαράθρου, όπου κινδύνεψε να καταποντιστεί η χώρα, και στη συνέχεια η συνειδητοποίηση της αυταπάτης και τα πλέον οδυνηρά μέτρα του Γ’ Μνημονίου που ακολούθησαν είχαν ως αποτέλεσμα πολλοί πλανηθέντες και αποπλανηθέντες να αναστοχαστούν τις μέχρι τότε επιλογές τους και να αποκτήσουν κάποιο βαθμό αυτογνωσίας.

Στην τετραετία της «αριστερής» διακυβέρνησης, διαλύθηκαν πολλοί μύθοι με τους οποίους βαυκαλίζονταν οι Έλληνες:

1. Ότι η χρεοκοπία της χώρας και η επιβολή των Μνημονίων ήταν μια σατανική συνωμοσία κατά της Ελλάδας που οργάνωσαν και εκτέλεσαν κάποιοι «κακοί» ξένοι μαζί με τους ντόπιους «πράκτορές» τους.
2. Ότι υπήρχε ένας άλλος δρόμος εξόδου της χώρας από την κρίση και επανόδου στον «απολεσθέντα Παράδεισο» με ανώδυνους όρους.
3. Ότι σε αντίθεση με τους προηγούμενους, ο ΣΥΡΙΖΑ με το «ηθικό πλεονέκτημα» -που καυχιόταν ότι διέθετε σε αφθονία- και την «διαπραγματευτική γενναιότητα» του Τσίπρα θα ανάγκαζαν τους Ευρωπαίους εταίρους μας να αναθεωρήσουν την μέχρι τότε πολιτική των επαχθών μνημονιακών μέτρων που επέβαλαν στην Ελλάδα.
4. Ότι τα αναπτυγμένα και πολιτισμένα κράτη οφείλουν αιώνια ευγνωμοσύνη στους αρχαίους Έλληνες που τους «έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού» και γι’ αυτό είναι υποχρεωμένα να δανειοδοτούν, εσαεί και χωρίς όρους, τους Νεοέλληνες.

Με την διάλυση των μύθων και την προσγείωση από τον μαγικό κόσμο των «αριστερών» παραμυθιών στην υπαρκτή ελληνική και διεθνή πραγματικότητα, ένα σημαντικό ποσοστό σκεπτόμενων πολιτών συνειδητοποίησε:

1. Ότι τα έξοδά μας δεν μπορούν να υπερβαίνουν -ως άτομα και ως χώρα- τα έσοδά μας και ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να συντηρούμε ένα υπερτροφικό, πελατειακό και πολυδάπανο κράτος και για να καλύπτουμε το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας (εισάγουμε προϊόντα, χωρίς να παράγουμε σε αντιστάθμισμα τα δικά μας εξαγώγιμα προϊόντα, ώστε να επιτυγχάνεται το εμπορικό ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών).
2. Ότι για να βελτιωθούν οι ποιοτικές συνθήκες της ζωής μας πρέπει, προηγουμένως να επιτύχουμε την οικονομική ανάπτυξη, διότι, έτσι, όσο θα αυξάνεται η «πίτα», θα αυξάνεται και το μερίδιο της κοινωνικής μέριμνας για κάθε πολίτη.

3.Ότι οι βασικές προϋποθέσεις για να υπάρξει ανάπτυξη είναι: α. το σύγχρονο και καλά οργανωμένο κράτος που εξυπηρετεί με επάρκεια τις ανάγκες της κοινωνίας. β. ένα εκπαιδευτικό σύστημα σε διαρκή και αμφίπλευρη σχέση με την κοινωνία που «παράγει» ολόπλευρα καλλιεργημένους ανθρώπους.

γ. η απρόσκοπτη λειτουργία των θεσμών, ώστε να διασφαλίζεται η απόδοση της δικαιοσύνης, ο σεβασμός στους νόμους, η κοινωνική συνοχή και η κοινωνική ειρήνη.

δ. η λειτουργία κομμάτων και οργανώσεων που θα είναι εναρμονισμένη, απόλυτα, με το Σύνταγμα. Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, η κυβερνητική σταθερότητα και η ισχυροποίηση της εθνικής ενότητας.

Μετά τα όσα έπαθε και έμαθε ο Έλληνας πολίτης και μετά τις πνευματικές διεργασίες που προκάλεσαν τα δραματικά γεγονότα της περιόδου των Μνημονίων διαμορφώθηκε η ιδεολογική ταυτότητα αυτού του πολίτη, που ξεκινώντας από το κέντρο της λογικής συναντά την πραγματικότητα, για να την ανατάμει και να ερμηνεύσει τα γεγονότα. Είναι ο πολίτης που δεν πιστεύει, πλέον, τις ψευδεπίγραφες ταμπέλες με τις οποίες αυτοπροσδιορίζονται τα κόμματα ως δεξιά, σοσιαλιστικά ή αριστερά. Είναι αυτός που απορρίπτει την κομματική προπαγάνδα και την τυφλότητα των φανατισμών, την δήθεν προοδευτικότητα με «ταξικά πρόσημα», τις διχαστικές πολιτικές, όπως αυτές «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», τις προλήψεις και τις προκαταλήψεις, τις κάθε είδους δογματικές αγκυλώσεις που φαλκιδεύουν την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και το δικαίωμα του πολίτη να επιλέγει, όχι υπακούοντας σε άνωθεν κομματικές «γραμμές» αλλά στην δύναμη της δικής του λογικής και στην ευαισθησία της δικής του συνείδησης.

Και είναι αυτός ο πολίτης που αυτονομείται και τοποθετείται, τελικά, σε ένα πολιτικό Κέντρο που κρίνει και παίρνει τις αποφάσεις του με βάση τη λογική και τη γνώση που αποκτά, ύστερα από τον ενδελεχή έλεγχο των πραγματικών δεδομένων.

Κι αυτό το πολιτικό Κέντρο, άτυπο ακόμα, τείνει να γίνει πλειοψηφικό στην κοινωνία.

Και, βέβαια, αυτό το Κέντρο δεν έχει κανένα σημείο επαφής με τους λαϊκιστές, τους λαοπλάνους και τους «εθνοσωτήρες». Δεν επαγγέλλεται πως θα ανατρέψει τον… καπιταλισμό· εκείνο που υποστηρίζει είναι ότι με την εθνική ενότητα, τη συλλογική προσπάθεια, την αξιοκρατία και την αξιοποίηση όλων των πατριωτικών δυνάμεων μπορούμε να υπερβούμε την οικονομική κρίση, την ηθική και πολιτισμική παρακμή.

Μπορούμε με την δύναμη της γνώσης και της πίστης στις εθνικές δυνάμεις να «κάνουμε το άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά».