Όταν η κριτική υπηρετεί την μικροπολιτική...!

01/08/2022 - 11:30

Όπως έχω πει πολλές φορές, κάθε κυβερνητική απόφαση γίνεται αφορμή για σύγκρουση στη Βουλή μεταξύ των κομμάτων και στα ΜΜΕ μεταξύ εκπροσώπων των κομμάτων ή διαφόρων δημοσιογράφων που βέβαια εξυπηρετούν τα κόμματα. Έτσι, με αφορμή τις πυρκαγιές που δοκιμάζουν τη χώρα μας τώρα τελευταία ακούστηκαν διάφορες απόψεις για το αν οι κάτοικοι των περιοχών που επλήγησαν είχαν την απαραίτητη συμπαράσταση και βοήθεια, αν τα μέσα που διατέθηκαν ήταν αρκετά, αν έφτασαν έγκαιρα, αν πετούσαν στο ύψος που έπρεπε, αν οι ρίψεις νερού ήταν εύστοχες και αρκετές και άλλα παρόμοια κωμικοτραγικά! Όπως λέγεται, «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και το αντίθετο. Δεν υπάρχει τίποτε το καλό που να μην περικλείει και κάτι κακό για κάποιους. Αυτό το «κακό» ψάχνουν όλοι και αυτό προβάλλουν. Κι αν δεν υπάρχει, δεν διστάζουν να το φανταστούν και να το επινοήσουν!

Σε μια τέτοια, λοιπόν. συζήτηση κάποιος δημοσιογράφος που δεν κρύβει και την ιδεολογική του συμπάθεια τα «έβαλε» με τον κ. Χρ. Στυλιανίδη, τον Υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Προστασίας του Πολίτη. Είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως ο άνθρωπος είναι μεγάλος σε ηλικία και θα ήταν καλύτερο να μένει στο σπίτι του, αφού έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να επισκεφθεί τις περιοχές που πλήττονται! Το επιχείρημα ήταν πραγματικά πολύ πρωτότυπο και «αφοπλιστικό» και ολίγον τι ρατσιστικό και εμένα τουλάχιστον με έκανε να σκεφτώ σε τι ανθρώπους έχουμε εμπιστευθεί τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης! Αρκεί να διαβάσει κανείς το βιογραφικό του κ. Στυλιανίδη, για να διαπιστώσει πως διαθέτει εμπειρία στον τομέα του που αμφιβάλλω αν διαθέτει άλλος και πως είναι 64 ετών, δηλαδή αν υπηρετούσε κάπου, δεν θα είχε βγει σε σύνταξη. Εξάλλου, ο ρόλος του είναι συντονιστικός και δεν είναι ανάγκη, όπως κάνουν όλοι οι πολιτικοί, να επισκέπτεται τις περιοχές που καίγονται, για να σβήσει τις φωτιές.

Το πρόβλημα όμως το εντοπίζω αλλού. Πρώτα πρώτα το στερεότυπο που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι για τους ηλικιωμένους δεν είναι τόσο άκαμπτο, όσο φαίνεται. Η αρνητική εικόνα, ακόμη και αν ισχύει για μερικούς, δεν είναι δυνατό να γενικευτεί και να αποδοθεί σε όλους τους ηλικιωμένους. Μπορεί οι βιολογικές λειτουργίες από ένα σημείο και μετά να εμφανίζουν κάποια κάμψη, αλλά οι περισσότεροι τομείς του ψυχισμού παρουσιάζουν ποικίλες θετικές ποιοτικές αλλαγές παρά αδράνεια και παρακμή. Έτσι, μπορεί η μνήμη να εξασθενεί, αλλά κερδίζει σε ποιότητα, καθότι οι γεροντότεροι αποκτούν μεγαλύτερη δυνατότητα να θυμούνται τα ουσιώδη και τα χρήσιμα για την αξιολόγηση των καταστάσεων. Ανατρέποντας την γενικώς επικρατούσα θεωρία ότι ο εγκέφαλος ατονεί με την ηλικία, οι ηλικιωμένοι φαίνεται να αξιοποιούν καλύτερα τις δυνατότητες και επιτυγχάνουν καλύτερες επιδόσεις από ό, τι οι νεότεροι. Η γεροντική ηλικία είναι η εποχή που ο άνθρωπος έχοντας τη σοφία και εμπειρία της ζωής μπορεί να δει τον κόσμο με άλλα μάτια και να δώσει σημασία σε απλά πράγματα που οι νέοι παραβλέπουν και που δεν έχουν ακόμη την ωριμότητα που χρειάζεται να τα αξιολογήσουν και να τα εκτιμήσουν.

Ο Πλούταρχος σε ένα έργο του που τιτλοφορεί «Ει πρεσβυτέρωι πολιτευτέον» ασχολείται με το θέμα «Εάν πρέπει οι γέροντες να ασχολούνται με την Πολιτική». Το βασικό μήνυμα που διατυπώνεται είναι ξεκάθαρο: κανείς δεν πρέπει να αποσύρεται από την πολιτική λόγω της ηλικίας του, γιατί υπάρχουν πολλά χρήσιμα έργα τα οποία μπορεί και οφείλει να εκτελέσει. Το «γήρας» χαρίζει στον πολιτικό ιδιότητες όπως η λογική (ο λόγος), η κρίση ( η γνώμη), το θάρρος της γνώμης (η παρρησία), η σωφροσύνη και η φρόνηση, η ύπαρξη των οποίων όχι μόνο επιτρέπει, αλλά επιβάλλει στον ηλικιωμένο πολιτικό να συνεχίσει να υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο, να καθοδηγεί τους νεότερους , οι οποίοι πρέπει να ασχολούνται με τις πρακτικές δουλειές, έτσι ώστε να είναι έτοιμοι, όταν έρθει η ώρα να αναλάβουν τα πιο σοβαρά καθήκοντα που ανήκουν στη δικαιοδοσία των γηραιότερων πολιτικών.

Μία είναι η αλήθεια, πως στη ζωή είναι απαραίτητοι τόσο οι νέοι όσο και οι ηλικιωμένοι. Από τον συγκερασμό αυτών προέρχεται η αριστοτελική «μεσότητα» που είναι το «άριστον» Όταν το 415 π.Χ. οι Αθηναίοι ψήφισαν να γίνει η εκστρατεία στη Σικελία και όρισαν στρατηγό μαζί με τον Νικία και τον νεαρό Αλκιβιάδη, ο Νικίας σε μια δραματική συζήτηση που έγινε στην Εκκλησία του Δήμου αντέδρασε και είπε πως η επιχείρηση αυτή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν θα ήταν σωστό να την αναθέσουν σε ένα τόσο νεαρό άτομο, όπως ο Αλκιβιάδης. Απαντώντας σε αυτό το επιχείρημα ο Αλκιβιάδης επιστράτευσε το παράδειγμα της ίδιας της Αθήνας της οποίας το μεγαλείο υπήρξε αποτέλεσμα της συνεργασίας όλων των ηλικιών και λέει πως «η νεότητα και το γήρας το ένα χωρίς το άλλο τίποτε δεν μπορούν να κατορθώσουν. Αλλά, αν αναμειχθούν μαζί η ανώριμη ηλικία και η μεσαία και η άκρα σύνεση των γερόντων, θα έχουν τη μεγαλύτερη δύναμη» (Θουκ. Ιστορ. 6ο βιβλ. & 18). Με λίγα λόγια, ο Αλκιβιάδης φαίνεται να πιστεύει πως ένα κράμα λογικής, γνωρίσματος των μεγάλων, και συναισθήματος, γνωρίσματος των νέων, είναι ο καλύτερος συνδυασμός. Κανείς συνετός άνθρωπος δεν μπορεί να παραγνωρίσει την αξία των ηλικιωμένων και τον σημαντικό ρόλο που μπορούν να παίξουν στην κοινωνική ισορροπία. Ένα καταπληκτικό παράδειγμα μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής είναι ο Χάλεβ (Ιησ. Ναυή 14. 10) ο οποίος μας δείχνει ότι τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ο άνθρωπος μπορεί να τα κατορθώσει στην προχωρημένη ηλικία του.

Και ο Αθηναίος σοφός Σόλων επισκοπώντας σε μια ακέραια ελεγεία του (19 D) την πορεία της ανθρώπινης ζωής τη χωρίζει σε δέκα (10) εφτάχρονα τμήματα και απαριθμεί τα ιδιαίτερα σωματικά και πνευματικά γνωρίσματα του καθενός. Ο Σόλων και στην 9η επτάδα, δηλαδή σε μια ηλικία που ξεπερνά τα 60 χρόνια, βρίσκει στον εαυτό του χρήσιμες πνευματικές δυνάμεις και τονίζει το πλεονέκτημα της πλούσιας πείρας που κοσμεί τα γηρατειά.

Ότι ένας ηλικιωμένος δεν είναι άχρηστος, όπως πιστεύει ο εν λόγω δημοσιογράφος, φαίνεται από τον σεβασμό που έδειχναν οι Σπαρτιάτες προς τους γέροντες και από τη θέση που αυτοί κατείχαν στην πολιτική και τη διοίκηση. Η «Γερουσία» της Σπάρτης, αντίστοιχη με την «Βουλή των Πεντακοσίων» της αρχαίας Αθήνας, ήταν ένα σώμα 28 ανδρών, ηλικίας από 60 ετών και πάνω. Αυτοί εκλέγονταν «διά βίου», δηλαδή ισόβιοι, από την «Απέλλα» (Εκκλησία του Δήμου). Στη Σπάρτη και σε πολλές δωρικές πόλεις η «Γερουσία» ήταν ανώτερο πολιτικό σώμα, που ασκούσε καθήκοντα βουλευτικά και δικαστικά. Σε γενικές γραμμές η Γερουσία ήταν Σώμα υπεύθυνο για την εσωτερική πολιτική και δεν ελεγχόταν από κανέναν για τις αποφάσεις του. Ανάλογη με την «Γερουσία» της Σπάρτης ήταν και η «Γερουσία» ή «Γερωνία» των δωρικών πόλεων της Μινωικής εποχής που την αποτελούσαν 20-30 μέλη, θεσμό τον οποίο, μιμήθηκε η Σπάρτη. Ας μη πυροβολούμε, λοιπόν, για μικροκομματικούς σκοπούς αυτούς που δεν πρέπει…..

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey