Αφορμή ο βασιλικός γάμος! Και τι γάμος! Παραμυθένιος! Με την άμαξα, τα άλογα, το ακριβό νυφικό, την ηλιόλουστη μέρα, τον ωραίο Χάρρυ, το ακριβό αυτοκίνητο και την τυχερή αμερικάνα, μια ακόμη ηθοποιό πέρα από τον Ατλαντικό που βάζει υποψηφιότητα για ευρωπαία βασίλισσα. Μαζί με πέντε φίλες μου, καθισμένες στον ωραίο μου καναπέ, περνούσαμε από τα τσιτάτα του Κάστρο στην κόμμωση της Μέγκαν και στο περιεχόμενο των φρέσκων σούσι που μάς περίμεναν λαχταριστά στον δίσκο του καθιστικού. Είναι σπουδαίο πράγμα να γίνεσαι βασιλική σύζυγος! Γίνεσαι κάτι πολύ σοβαρό από το τίποτα. Από το πουθενά. Λύνεις όλα σου τα προβλήματα. Το μόνο σου πρόβλημα είναι ότι δεν έχεις προβλήματα. Αποκτάς εξουσία, τουπέ, ύφος, πόζα, είσαι πλέον αναγνωρίσιμη. Χωρίς απαραίτητα να έχεις κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Το σημαντικό. Χωρίς απαραίτητα ουσία και περιεχόμενο. Γίνεσαι βασιλική σύζυγος, χωρίς απαραίτητα να σου αναλογεί.

Λοιπόν η σκέψη μου γύρισε σε κάτι…  Σε κάποιους και κάποιες ! Σε κόσμο και λαό! «Ε, ρε πόσες και πόσοι βασιλικοί σύζυγοι βλέπω να κυκλοφορούν ανάμεσά μας», είπα και τσίμπησα ένα ξεγυρισμένο κομμάτι με λαχανικά. «Τι θες να πεις;» με κοίταξε μια φίλη μου με αινιγματικό χαμόγελο. Τι να της έλεγα… Στον νου μου ήρθαν όλα εκείνα τα ψώνια, όλα εκείνα τα καλόπαιδα που βρέθηκαν κοντά σε αξιόλογους ανθρώπους και ξαφνικά πίστεψαν ότι κάτι γίνανε. Και το χειρότερο είναι ότι θέλουν να μας κάνουν να το πιστέψουμε και εμείς. Τη βλέπεις. Ποζάτη, θρασύτατη, γλωσσού, κουτσομπόλα, τραγική: ανυπόφορη! Ατυχώς ήταν η αδυναμία ενός εξαιρετικά αξιόλογου ανθρώπου: nobody is perfect! Τον καβάλησε, τον ηγάπησε υποτίθεται και έγινε κυρία του κυρίου. Βασιλική! Βασιλικότερη του βασιλέως! Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Κουμανταδόρισα επί παντός του επιστητού. Ξερόλα. Πανταχού παρούσα. Γλώσσα ανεξέλεγκτη. Τη γνώμη σε όλα, για όλα. Δικαστής! Ούτε απέξω δεν πέρασε… τι να πεις όμως… Να πεις ότι οι βασιλικές σύζυγοι συνήθως έχουν τη γλώσσα του χρυσόψαρου… Πλην όσων κάθονται στην κορώνα του βασιλιά. Και αποφασίζουν να μας κυβερνήσουν. Γιατί μπορούν. Εδώ που τα λέμε, είναι να μην το φαντάζονται; Εδώ καβάλησαν τον ίδιο τον βασιλιά! Σε μας τους κοινούς θνητούς θα κωλώσουν;

Όταν τα διηγούμαι οι φίλες μου γελούν. Είναι τεράστιο το ζήτημα αν με την επιλογή συντρόφου και μόνον δικαιώνουμε την ύπαρξή μας. Δεν απαντάται. Δεν είναι δεδομένο τι δικαιώνει τους ανθρώπους και τον ρόλο τους στη ζωή! Αλλά αυτό είναι κάτι διαφορετικό από το να προσπαθείς να μετατρέψεις την αυτοεπιβεβαίωσή σου σε διάθεση επιβολής στους άλλους, τους οποίους επιδιώκεις με κάθε τρόπο να τους χειραγωγείς. Να τους λες τι να κάνουν. Πότε. Γιατί να το κάνουν. Να ζητάς να σου δίνουν αναφορά. Να το απαιτείς. Στο όνομα του βασιλέως. Και οι άλλοι να είναι σοβαρότεροι από εσένα. Μακράν. Αλλά να μην το εννοείς. Γιατί ποτέ στη ζωή αυτή κανένας σοβαρός δεν έμπλεξε με τη βασιλεία. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος στη ζωή αυτή έκανε το λάθος και έγινε δημοκράτης. Και την πάτησε. Γιατί και η δημοκρατία και η βασιλεία, η ζωή γενικότερα, δεν είναι για τους σοβαρούς, ούτε για τους έντιμους. Για τους καπάτσους είναι. Θα το κλείσω το κομμωτήριο!

«Τι να πω και εγώ που έκανα τον καλό μου βασιλικό σύζυγο;» με βγάζει από τη νιρβάνα των διαλογισμών μου μια φίλη που χτυπά το σούσι με τον σολομό. Οι βασιλείς τρέφονται και βασιλικά. «Γιατί;» ρωτάμε. «Γιατί η ζωή είναι δύσκολη και εγώ κάποτε υπήρξα πολύ ερωτευμένη» «Και τώρα που σου πέρασε ο νταλκάς ο πολύς, γιατί δεν τον εκθρονίζεις;» ερωτά η ομήγυρη. «Γιατί δε θέλω να μείνω μόνη μου, γιατί δεν αντέχω να ξεκινήσω πάλι από την αρχή» απαντά με την απίστευτη ειλικρίνεια που τη διακρίνει. Η ζωή δεν ήταν ποτέ ούτε για τους ειλικρινείς.