Πιστεύω πως όλα τα κόμματα έχουν ως στόχο της πολιτικής τους το καλό της χώρας μας. Έτσι συνέβαινε πάντα. Στην αρχαία Ελλάδα κυριαρχούσαν δύο τάσεις, η φιλελεύθερη και προοδευτική της Αθήνας και η συντηρητική της Σπάρτης. Έκτοτε τα «κανονικά» πολιτεύματα κινούνται ανάμεσα στις δύο αυτές πολιτικές αντιλήψεις και φιλοσοφίες, αλλά πολλές φορές αδυνατούν να πετύχουν το αριστοτελικό μέτρο. Τα πράγματα, βέβαια, αλλάζουν όσες φορές τα κόμματα, ιδιαίτερα αυτά που κατέχουν την εξουσία, «αναγκάζονται» να πάρουν αποφάσεις που θέτουν σε κίνδυνο το συμφέρον του κόμματος. Τότε τα κόμματα βρίσκονται μπροστά σε διλήμματα που κρίνουν και την ηθική τους ποιότητα. Πολλές φορές, πάλι, τα κόμματα πιστεύουν κάτι το οποίο μάλιστα και ομολογούν, αλλά διστάζουν να πάρουν σχετικές αποφάσεις, γιατί αυτές μπορεί να θίξουν το κομματικό ή το συντεχνιακό τους συμφέρον. Όλοι για παράδειγμα πιστεύουν στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, αλλά κανείς δεν αποφασίζει να την επιβάλλει. Όλοι πιστεύουν στην ανάγκη μείωσης του αριθμού των βουλευτών, αλλά κανείς δεν την αποφασίζει.

Ένα είναι βέβαιο, πως τα κόμματα οφείλουν με λόγο διαυγή και ξεκάθαρο να ξεδιπλώσουν μπροστά στον λαό, στους ψηφοφόρους, τα προγράμματά τους και να προσπαθήσουν να τον πείσουν για την ωφελιμότητά τους. Επειδή, όμως, οι δύο κύριοι διεκδικητές της εξουσίας δεν έχουν και πολλές ουσιαστικές διαφορές, αφού, παρά τα λεγόμενα, την πολιτική τους εξακολουθούν να διαμορφώνουν οι «δανειστές» μας, υιοθετούν άλλους τρόπους επικράτησης έναντι των αντιπάλων. Έτσι, βλέπουμε ότι, όσο πλησιάζουν οι εκλογές, τόσο η πολιτική αντιπαράθεση των κομμάτων οξύνεται και κορυφώνεται. Το κάθε κόμμα επιτίθεται χωρίς έλεος και χωρίς σεβασμό στο κόμμα εκείνο από το οποίο κυρίως μπορεί να υποστεί βλάβη και ζημία, να χάσει δηλαδή ψηφοφόρους. Κι επειδή φαίνεται πως η Νέα Δημοκρατία βαδίζει προς την εξουσία, παρόλα όσα αισιόδοξα υποστηρίζει ο κ. Τσίπρας, όλα σχεδόν τα κόμματα στρέφονται εναντίον της.

Στον «πόλεμο» που διεξάγεται σημαντικό ρόλο παίζει η γλώσσα. Στην ουσία η γλώσσα από την αρχαιότητα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην πολιτική. Στην αρχαία μάλιστα Αθήνα είχε γίνει τόσο μεγάλη κατάχρηση της γλώσσας που έκανε τον δημαγωγό Κλέωνα να πει στη Εκκλησία του δήμου για τους Αθηναίους της εποχής του πως έχουν γίνει «θεατές των λόγων και ακροατές των έργων» (Θουκ. Γ΄ 38.4: οίτινες ειώθατε θεαταί μεν των λόγων γίγνεσθαι, ακροαταί δε των έργων). Η τακτική που ο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως ακολουθεί σήμερα στον τομέα αυτό είναι να παρακολουθεί τι λέει ο αντίπαλος, εν προκειμένω ο κ. Μητσοτάκης, και να προσπαθούν διαστρεβλώνοντας τα λεγόμενά του να τον αποδομήσουν. Βέβαια, δεν έχουν εγκαταλείψει και την παλαιότερη τακτική, δηλαδή να δίνουν διαφορετικό περιεχόμενο στις λέξεις από αυτό που πραγματικά έχουν. Όπως, για παράδειγμα, οι Αμερικανοί είχαν ονομάσει την επίθεση στη Γιουγκοσλαβία και τη διάλυσή της, τον πόλεμο δηλαδή, «ανθρωπιστική» ενέργεια, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα ονομάζει ένα προεκλογικό επίδομα που δίνει «13^η σύνταξη»!

Είναι γνωστό το ανέκδοτο με εκείνο τον Νομάρχη που είχε επί δικτατορίας επισκεφτεί ένα χωριό και χαρακτήρισε τον δάσκαλο «γάιδαρο», όταν έμαθε πως αυτός είναι «αριστερός», και ο δάσκαλος που το πληροφορήθηκε θέλησε να τον εκδικηθεί και, όταν πήγε στο σχολείο και την τάξη του, «έπαιξε» με τα κόμματα σε μια φράση που εννοούσε ότι ο Νομάρχης, σύμφωνα με την άποψη του δασκάλου, είναι «γάιδαρος»! Βέβαια, ο κ. Νομάρχης εξανέστη και ο δάσκαλος είπε πως άλλα κόμματα (πολιτικά) κάνουν τον δάσκαλο «γάιδαρο» και άλλα κόμματα, (τα γραμματικά), τον Νομάρχη! Και σήμερα τα πολιτικά κόμματα ψάχνουν να βρουν τα άλλα κόμματα, για να πλήξουν τον αντίπαλο. Και δίνει αυτή τη δυνατότητα η ελληνική γλώσσα, γιατί είναι περίεργη, αφού «οι εν αρχή» ονομάζονται και «οι εν τέλει», δηλαδή αυτοί που έχουν την εξουσία δηλώνονται με δύο αντίθετες φαινομενικά λέξεις, την «αρχή» και το «τέλος».

Τόλμησε, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης να πει πως εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι η ποιότητα της παρεχόμενης υγείας στον πολίτη και πως θα προσπαθήσει να την αναβαθμίσει με τον συνδυασμό και τη συνεργασία της δημόσιας και ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Είπε, μάλιστα, πως θα δοκιμαστεί το σύστημα αυτό σε ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο στο οποίο θα τοποθετηθεί ιδιώτης ως μάνατζερ και μετά θα προχωρήσει, αν πετύχει τους στόχους. Δηλαδή ο κ. Μητσοτάκης ούτε λίγο ούτε πολύ είπε κάτι που σήμερα εφαρμόζεται σε όλα τα αναπτυγμένα κράτη, αλλά εφαρμόζεται και σε πολλούς τομείς της χώρας μας. Εγώ γνωρίζω ότι στον χώρο της εκπαίδευσης, όταν γραφεί ένα νέο βιβλίο, αυτό δοκιμάζεται σε κάποια σχολεία και, αν πετύχει, τότε γενικεύεται και εισάγεται στην εκπαίδευση. Ο κ. Μητσοτάκης, δηλαδή, είπε αυτό που γίνεται και πρέπει να γίνεται σε ένα κράτος που επιδιώκει την ανάπτυξη. Ο κ. Τσίπρας αλλοίωσε τελείως το νόημα αυτής της πρότασης και διακήρυξε πως ο κ. Μητσοτάκης επιθυμεί και σκοπεύει να παραδώσει τον τομέα της υγείας σε ιδιώτες!

Είπε ακόμη ο κ. Μητσοτάκης πως σκοπεύει με στόχο την ανάπτυξη να καθιερώσει την επταήμερη «λειτουργία» των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Ο κ. Τσίπρας κατευθείαν άρπαξε την ευκαιρία και μετατρέποντας τη λέξη «λειτουργία» σε «εργασία» διακήρυξε πως ο κ. Μητσοτάκης σκοπεύει να καταργήσει το πενθήμερο εργασίας και να καθιερώσει το επταήμερο, επαναφέροντας, αυτός ο ανάλγητος, τον εργασιακό Μεσαίωνα! Κι όμως η επταήμερη «λειτουργία» εφαρμόζεται και επί διακυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ σε πολλές επιχειρήσεις και τομείς, όπως τα νοσοκομεία, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα σουπερμάρκετ κ.λπ., χωρίς αυτό να συνεπάγεται υποχρεωτική επταήμερη εργασία.

Αλήθεια, αν κάποιος εργαζόμενος έχει υποχρεώσεις και απέναντι στο κράτος και θέλει να τις εκπληρώσει εργαζόμενος όσο και όταν αυτός θέλει, γιατί να εμποδιστεί; Εξάλλου, αυτή η πρακτική εφαρμόζεται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες από τη δεκαετία του ’80. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα τεχνάσματα και τα τερτίπια και ας ενημερώσουμε τον κόσμο για τα προγράμματα με τα οποία σκοπεύουμε να λύσουμε τα προβλήματα του. Όλα τα άλλα είναι φτηνός λαϊκισμός…