Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απόγευμα Σαββάτου, χωμένοι στα γούνινα ριχτάρια ενός καφέ στην πλατεία της Αράχοβας, στη σκιά μιας αναμμένης σόμπας, καταβροχθίζοντας τεράστιες μερίδες προφιτερόλ, προσπαθούσαμε με φίλους να βάλουμε σε μία τάξη όλη την πρόσφατη επικαιρότητα. Η διαπίστωση ήταν πως είτε στη θρησκευτική μυθοπλασία είτε στον στίβο της ευρωπαϊκής πολιτικής, πάντα θα βρεθεί μία Εύα να δαγκώσει το μήλο. Θα αρκεί μια Εύα, για να χαθεί ένας Παράδεισος! Λίγη σημασία έχει που στην τρέχουσα επικαιρότητα
ηθικός αυτουργός μοιάζει να ήταν ο …Αδάμ! Ήταν πάλι Σαββατόβραδο σε ένα ακριβό lounge café στο κέντρο της Αθήνας, όταν, πριν από κάποια χρόνια, είχαμε πέσει πάνω στην ωραία Εύα, που καθόταν στο διπλανό τραπέζι: Νέα, ωραία, με ισχυρές πλάτες, με γρήγορη εξέλιξη: Χρήμα (Ευρωβουλευτής από το 2014, ήδη Βουλευτής, Δημοσιογράφος), επωνυμία, πολιτική καριέρα στο απόγειο… Πώς της ήρθε και τα τίναξε όλα στον αέρα;
Μικρό το ενδιαφέρον μας για την ωραία Εύα! Και για το μέλλον της. Ούτε για ύβρεις κάναμε λόγο ούτε για τιμωρίες. Η αρχαία τραγωδία είχε ως κεντρικούς χαρακτήρες πρόσωπα με αξιοπρέπεια. Εξάλλου δε βρήκαμε πουθενά την ύβρη. Μια φιλόδοξη νέα κοπέλα, στις αρχές του αιώνα, ανέτειλε στην πολιτική σκηνή, εξελίχθηκε, ψηφίστηκε, είχε γρήγορη άνοδο στους πολιτικούς θώκους και σταδιοδρομούσε ως Ευρωβουλευτής. Γιατί να τιμωρηθεί; Πού υπάρχει η ύβρις; Αν κάποιοι βαφτίζουν «ύβριν» τη διαφθορά, πλανώνται. Συγγνώμη κιόλας, αλλιώς τα εννοούσαν οι αρχαίοι τα πράγματα.
Ο πόνος πάντα προκαλείται από την έκπτωση του ανθρώπου από τον Παράδεισο, που στην προκειμένη περίπτωση αφορά το καλό όνομα της ελληνικής πολιτικής σκηνής στην Ευρώπη και τη φήμη της πολυβασανισμένης μας χώρας που δεν πέρασε λίγους ευτελισμούς την τελευταία δεκαετία από τους ευρωπαίους αξιωματούχους.
Η απογοήτευση ερχόταν από πολλά: Για αρχή από την ηλικία της πρώην Ευρωβουλευτή: Λένε πως η ελπίδα πηγάζει από τη νέα γενιά των πολιτικών: Αυτοί είναι που περιμένουν όλοι να έχουν φρέσκιες ιδέες, αρχές, αξίες, ήθος, φιλοπατρία, κοινωνική αλληλεγγύη. Όταν μια νέα πολιτικός κατηγορείται για οικονομικό σκάνδαλο, πώς να πιστέψεις στην πολιτική; Τι να περιμένεις για το μέλλον της χώρας μας; Οι παλιοί πολιτικοί σιγά-σιγά αφυπηρετούν και αποσύρονται και το νέο αίμα είναι πάντα η γενιά των σαραντάρηδων. Η απογοήτευση εκφράστηκε για το φύλο της Εύας. «Η ποσόστωση μάρανε» ακούστηκε συχνά εκείνο το απόγευμα στην παρέα και οι κυρίες πικραθήκαμε. Το είπαν οι πρώτες φεμινίστριες, βαυκαλιζόμαστε να το πιστεύουμε και εμείς: Οι γυναίκες πρέπει να σταδιοδρομούν και σε υψηλά αξιώματα, ώστε να ανανεώνουν την κοινωνία, να προσφέρουν τη γυναικεία οπτική στη θέαση του κόσμου, να αξιοποιούν τα γνωρίσματα του φύλου τους, για να αλλάξουν τον κόσμο. Μη συνεχίσω….. Γελάμε στο σημείο αυτό! Πικρά! Γελάμε όμως.
Στο στόχαστρο της κριτικής βρέθηκε και η άμεση απόφαση της διαγραφής της Εύας από το κόμμα της. Θα μου πείτε τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Αλήθεια είναι, αλλά ο μέσος πολίτης αντιμετωπίζει ως υποκριτική μια τέτοια στάση: Όταν ένα πρόσωπο ανήκει σε μια παράταξη για δεκαετίες, δεν την εκπροσωπεί; Με τη διαγραφή του, διαγράφεται και η πρόσφατη πολιτική ιστορία; Γιατί ένα κόμμα διαγράφει κάποιο στέλεχός του, μόλις του απαγγελθούν κατηγορίες, χωρίς να περιμένει να τελεσιδικήσει η δικαιοσύνη; Με την κίνηση της διαγραφής τού αφαιρεί το τεκμήριο της αθωότητας, κάτι που η δικαιοσύνη όμως εξ ορισμού αποδέχεται για κάθε υπόδικο. Με άλλα λόγια του κηλιδώνει την υπόληψη του, πριν την καταδίκη του. Τον εκτελεί πολιτικά, όχι χωρίς απώτερο ωστόσο κίνητρο.
Λίγο πριν ξεκινήσει η νυχτερινή μας βόλτα στα μπαράκια είχαμε καταλήξει: Η Εύα, όπως κάθε Εύα, ήταν συμπαθής. Όταν ένα πρόσωπο της δημόσιας ζωής που εμπνέει συμπάθεια, τσαλακώνεται τόσο σκληρά, πληγώνεται συλλήβδην η πολιτική δράση. Χρειάζεται θαύμα, ώστε οι άνθρωποι να συνεχίζουν να εμπιστεύονται την πολιτική. Υπάρχει άραγε ο Θεός της πολιτικής; Αν υπάρχει, τι περιμένει;