Οι καημένοι «επαναστάτες»!

20/12/2017 - 13:06

Σκέφτομαι συχνά τα ιδεολογικά αδιέξοδα στα οποία έχει εγκλωβιστεί ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας μας. Νέα παιδιά, με εξαιρετικές, συνήθως, πνευματικές ικανότητες και ψυχικά προσόντα, που θα μπορούσαν με την κατάλληλη καλλιέργεια να αναδειχθούν σε σημαντικούς συντελεστές προόδου της χώρας μας, προσηλυτίζονται στην ιδέα μιας ιστορικά και νομοτελειακά χαμένης επανάστασης. Παιδιά τα οποία, προτού αποκτήσουν την επαρκή γνώση της Ιστορίας και της σύγχρονης πραγματικότητας, που είναι απαραίτητη, προκειμένου να σχηματίσουν και μια υπεύθυνη γνώμη για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας, υιοθετούν μια απόλυτα αρνητική στάση για την μέχρι σήμερα εξέλιξη και για ό, τι συμβάλλει, έστω σε κάποιο βαθμό, στη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής. Και με περισσή έπαρση, που πηγάζει από την άγνοια και τη νεανική τους ορμή, φαντασιώνονται πως μπορούν με τη βία να ανατρέψουν συθέμελα το υπάρχον οικονομικοκοινωνικό και πολιτικό σύστημα και μέσα από το χάος να δημιουργήσουν ένα νέο κόσμο «αγγελικά πλασμένο». Είναι οι νέοι που έχουν στρατευτεί στην υπηρεσία τρομοκρατικών, αντιεξουσιαστικών και άλλων « επαναστατικών» και ακραίων «κομματικών» οργανώσεων, οι οποίοι επιδίδονται σε πράξεις βίας, που πολλές φορές προκαλούν, όχι μόνον σοβαρές καταστροφές στην δημόσια και την ιδιωτική περιουσία, αλλά και την απώλεια της σωματικής ακεραιότητας, και, ακόμα, της ζωής συνανθρώπων μας.

Τι επιτυγχάνουν και ποια είναι η κατάληξη αυτών των παιδιών;

Το « κατεστημένο» που λιθοβολείται από τα «επαναστατημένα» νιάτα όχι μόνον δεν «πέφτει», αλλά ενδυναμώνεται και τα « σπασμένα» τα πληρώνουν πάντα οι φορολογούμενοι πολίτες και, κυρίως, οι αδύναμοι, οικονομικά και κοινωνικά.

Και όσον αφορά στους « επαναστάτες», οι περισσότεροι εγκαταλείπουν τις σπουδές τους και ως… «επαγγελματίες επαναστάτες» ζουν τα ωραιότερα και δημιουργικότερα χρόνια της ζωής τους στην παρανομία. Πολλοί συλλαμβάνονται και περνούν τα χρόνια της νιότης τους στη φυλακή και όσοι αποφύγουν τη σύλληψη, την καταδίκη και τη φυλάκισή τους ζουν στο κοινωνικό περιθώριο μέχρι την… ενηλικίωσή τους, η οποία επέρχεται, πολλές φορές, με τα πρώτα συμπτώματα της βιολογικής τους εξασθένισης.

Τότε, μοιραία, έρχεται και η ώρα του οδυνηρού απολογισμού με την πικρή γεύση της ήττας, μιας «χαμένης» ζωής, που ξοδεύτηκε σε ένα πόλεμο για την Ωραία Ελένη- η οποία, τελικά, δεν βρέθηκε στην Τροία- για ένα « αδειανό πουκάμισο», για μια άπιαστη χίμαιρα.

Και είναι τραγικό για τον άνθρωπο, που έτσι ξόδεψε τα καλύτερά του χρόνια, να συνειδητοποιήσει- κάποια στιγμή στη ζωή του ,όταν πια θα είναι πολύ αργά- ότι άδικα θυσίασε τη δικιά του ζωή και τις ζωές των συνανθρώπων του. Είναι η τραγωδία των παραπλανημένων αγωνιστών που περιγράφει ο συγγραφέας Άρης Αλεξάνδρου στο βιβλίο του το «Κιβώτιο» : « Οι αγωνιστές που με κόπους και θυσίες μετέφεραν το βαρύ κιβώτιο μέσα από ανέμους και θύελλες, είχαν πέσει θύματα παραπλάνησης και απάτης. Το κιβώτιο που κουβαλούσαν στα αιματηρά μονοπάτια ήταν άδειο, χωρίς προορισμό, χωρίς νόημα, χωρίς αξία. Ήταν μια παγίδα. Άλλοι το ξεπέρασαν αυτό. Άλλοι εγκλωβίστηκαν και χάθηκαν».

Την ίδια άγονη διαδρομή θα πει κανείς και με την ίδια θλιβερή κατάληξη-πολλές φορές- διάνυσαν και διανύουν και άλλοι πολλοί νέοι που πίστεψαν στις ιδέες των νόμιμων κομμάτων και οργανώσεων, που λειτουργούν μέσα στα πλαίσια του ισχύοντος δημοκρατικού Συντάγματος, και οι οποίοι στρατεύτηκαν και αγωνίστηκαν- μάταια- για την επίτευξη του στόχου της εφαρμογής στην πράξη των ιδεών που διακήρυσσε ο πολιτικός οργανισμός στον οποίον ανήκαν. Μήπως, λοιπόν, πρέπει και αυτούς τους νέους να τους συμβουλέψει κανείς να απέχουν από την πολιτική, όπως τους « συμβούλευε» κάποτε ο δικτάτορας Πατακός « να μην ασχολούνται με την πολιτική» και να « κοιτάν τα μαθήματά τους»;

Ασφαλώς και Όχι. Δεν πρέπει και ούτε μπορούμε να αλλάξουμε την « φύση» του ανθρώπου ως «πολιτικού όντος», όπως λέγει ο Αριστοτέλης. Άλλωστε, το πολιτικό ον- πολίτης που ενδιαφέρεται και μετέχει ενεργά στην πολιτική ζωή αποτελεί τον βασικό συντελεστή που εγγυάται την ομαλή λειτουργία της δημοκρατικής Πολιτείας. Αντίθετα, ο αδιάφορος, αυτός που απέχει από τα «κοινά», όπως λέγει ο Θουκυδίδης, είναι « αχρείος»( άχρηστος) και κατά τους Γάλλους είναι idiot,που σημαίνει ανόητος ( από την ελληνική λέξη « ιδιώτης»: αυτός που δεν ενδιαφέρεται για τα «κοινά»).

Υπάρχει, όμως, η « πολιτική» της βίας και η πολιτική της ελεύθερης διαπάλης των ιδεών και του διαλόγου. Η πολιτική που διεξάγεται σύμφωνα με το Σύνταγμα και τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος και η « πολιτική» της αυθαιρεσίας , της βίαιης επιβολής των απόψεων και της τρομοκρατίας που χρησιμοποιεί ακόμα και το έγκλημα ως τρόπο εκφοβισμού και χειραγώγησης των ανθρώπων και ως μέσο κατίσχυσης της «πολιτικής» που πρεσβεύουν οι θιασώτες της.

Αλλά και όσον αφορά στην πολιτική που ασκείται από τα κοινοβουλευτικά κόμματα μπορούμε να διακρίνουμε, επίσης, την πολιτική που σέβεται τον πολίτη ως ηθικοπνευματική οντότητα, που τον αναγνωρίζει ως έλλογο όν και επικοινωνεί μαζί του με τρόπους που προάγουν την πολιτική του σκέψη και ενθαρρύνουν την ενεργότερη και γονιμότερη συμμετοχή του στα κοινά. Την πολιτική της ελεύθερης και πολιτισμένης αντιπαράθεσης των ιδεών και των απόψεων και, αντίθετα, την « πολιτική» των ύβρεων, της μισαλλοδοξίας, των αναπόδεικτων και συκοφαντικών κατηγοριών. Την πολιτική που δογματίζει, συνθηματολογεί, διεγείρει τα κατώτερα ένστικτα των ανθρώπων, εξάπτει τα πάθη, παραπλανεί και φανατίζει τους πολίτες.

Με την πολιτική της ελεύθερης και ειρηνικής αντιπαράθεσης των ιδεών, ακόμα κι αν αποτύχει ο πολιτευόμενος να πραγματοποιήσει όσα πίστεψε και οραματίστηκε, θα έχει «σοδιάσει» στο μυαλό και στην ψυχή του τα πλούτη και την ομορφιά που συνάντησε στο «δρόμο του για την Ιθάκη». Και θα έχει- τουλάχιστον- την υπερηφάνεια ότι συνέβαλε- ή απλώς έριξε τον σπόρο- με την ευγένεια των ιδεών και του αγώνα του στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.

Αντίθετα, με την πολιτική των « αλάθητων» δογμάτων, της βίας και της μισαλλοδοξίας, της διέγερσης των παθών και του φανατισμού, είναι βέβαιο- και ιστορικά αποδεδειγμένο- ότι ο απολογισμός στο τέλος της πορείας θα είναι θλιβερός: το «κιβώτιο» που κουβάλαγαν οι υπηρέτες της, τόσα χρόνια, θα αποδειχθεί κ ε ν ό!

Και, τότε, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να κληροδοτήσεις την πικρή σου πείρα στους νέους « επαναστάτες» που ακολουθούν τα βήματά σου και είναι έτοιμοι να επαναλάβουν την δική σου πορεία. Στάσου με την γενναιότητα του Λεωνίδα Κύρκου απέναντι στην Ιστορία και ομολόγησε: ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ! Γιατί είδα ότι όλοι αυτοί( τους ηγέτες που πιστέψαμε) ήταν περιτρίμματα. Κι όμως, εκείνη την εποχή, τους έβλεπα σαν γίγαντες! Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι αν νικούσε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο, που είδα από κοντά και κατάλαβα πόσο γελοίος ήταν!

«Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες…» (τελευταία συνέντευξή του Λ.Κ., δυο μήνες πριν από τον θάνατό του).

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey