Μπαίνουμε σιγά-σιγά στην τελική ευθεία για τις εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου, οπότε οι υποψήφιοι σφίγγουν θερμότερα τα χέρια μας και μετρούν τις δυνάμεις του, για να δουν αν θα κάνουν Ανάσταση το βράδυ της Κυριακής ή αν θα κατεβάσουν άσπρο πάτο το ποτήριον του μαρτυρίου. Εντωμεταξύ η Άνοιξη επιτέλους, ύστερα από ένα δεκαπενθήμερο συννεφιάς και μαυρίλας, αρχίζει να μας γυροφέρνει, γιατί -πώς να το κάνουμε: για να σταυρωθείς και για να αναστηθείς, ήλιο χρειάζεσαι, μάγεμα φύση και όνειρο στην ομορφιά και στη χάρη, για να παραφράσω τον ποιητή.

Οι τελευταίες εβδομάδες της προεκλογικής περιόδου θυμίζουν πάντα γιορτή. Κάθε μέρα δεν είναι ίδια με την άλλη. Πάντα κάτι γίνεται, κάτι κινείται. Υπάρχουν ειδήσεις, υπάρχουν κουτσομπολιά, εξυφαίνονται ίντριγκες, συμφωνίες συνάπτονται και φυσικά γίνονται συναντήσεις, πολλές συναντήσεις. Υποψήφιοι γυρίζουν σαν τους γυρολόγους. Με παρέες. Οργανωμένα. Σταματούν στα καφενεία, μπαίνουν στα καταστήματα, ακόμη και στα super market. Σε πλησιάζουν να συζητήσουν μαζί σου, σε μια ακατάλληλη στιγμή, που γίνονται εκείνοι το βασικό σου πρόβλημα.

Μεγάλη Πέμπτη το μεσημέρι σε κεντρικό super market της Νέας Σμύρνης. Η ουρά στο κρεοπωλείο μεγάλη. Κάθε πελάτης ξεφυσά και δυσφορεί με τους προηγούμενους και όταν έρθει η ώρα κάνει ακριβώς το ίδιο που τον έκανε να διαμαρτύρεται. «Πόσο κατσικάκι να πάρω για τρία άτομα;» Πού να ξέρει πόσο τρώτε ο χασάπης; «Μπορούμε να κόψουμε τα αντεράκια;» «Όχι τα πουλάμε ενιαία». Αυτήν την ώρα διάλεξε η υποψήφια (τώρα τι ήταν θα σας γελάσω) να επισκεφτεί τον οίκον του εμπορίου! Ωραία, αρωματισμένη, πολύ αρωματισμένη όμως, συνοδευόμενη από μια παρέα σκονισμένων αλλά γελαστών συνεργατών, άρχισε να σφίγγει τα χέρια όλων. Δε μίλαγε. Έσφιγγε. Μόνον. Γελούσε, έσφιγγε και οι παρατρεχάμενοι εύχονταν «Καλή Ανάσταση»!

Ο χασάπης εξυπηρετούσε μία αναποφάσιστη κυρία. Τόσο αναποφάσιστη που αν εφαρμόσει την ίδια τακτική και στο παραβάν, δεν βγάζουμε την Κυριακή αποτελέσματα. «Αρνάκι να τους φτιάξω ή κατσίκι που αρέσει και στα παιδιά;» Τώρα, μανούλα μου, θα το αποφασίσεις; Ο έμπορος απαντά με τεράστια -τεράστια όμως ανεκτικότητα- οι υπόλοιποι της δίνουμε την κατάρα μας να της καεί και εκείνη ακριβώς τη στιγμή που δίνει την εντολή για αρνάκι, η υποψήφια σταματάει μπροστά της και της δίνει το χέρι.

«Να βάλλω συκωτάκια χοιρινά ή αρνίσια στη γέμιση;» τη ρωτά απτόητη η πελάτισσα. Η υποψήφια αρχίζει να απαντά. Και ξεκινά ο διάλογος με νόμο το δίκιο του εργάτη και δέκα αγανακτισμένους ουραγούς. Η υποψήφια δείχνει τη γυάλινη βιτρίνα με μακρύ κόκκινο νύχι. Αν ήμουν πρόβατο, ακόμη και μετά τη σφαγή θα ανατρίχιαζα. «Μάλλον της λέει όλη τη συνταγή». «Να είσαι τυχερή να μην θυμηθεί καμιά συνταγή για γλυκό που γίνεται με… κρέας». Η συνάδελφος που συνάντησα τυχαία στην ουρά έχει απηυδήσει. Κρατά τρία καλάθια και δύο μωρά. Και οι συμβουλές δε λένε να τελειώσουν.

Η πελάτισσα ρωτά ξανά το χασάπη: «Εσένα η γυναίκα σου βάζει σκόρδο στη γέμιση;» «Δεν είμαι παντρεμένος, μαντάμ». «Βάστα μην περάσει η ιδέα στην υποψήφια να τον παντρολογήσει, φακές θα φάμε το Πάσχα», ψιθυρίζω, αλλά η πελάτισσα χτυπά το κόρνερ: «Η μάνα σου, βρε παιδάκι μου». «Δεν τη ρωτάς τη μάνα, μαντάμ, όταν σε σερβίρει»! «Έχεις στυλό να το γράψω;» με ρωτά η συνάδελφος και αφήνει κάτω δύο καλάθια και ένα μωρό. «Άσε το θυμάμαι» απαντώ. Πώς να το ξεχάσω! Αθάνατος Έλληνας! Μαγκιά για πρασινάδα μια ζωή! Αντί να καταφέρει με τρόπο να προχωρήσει η ουρά, κορδώνεται! Δεν είναι τυχαίο ότι ζήσαμε και ζούμε όσα μας συμβαίνουν!

Η υποψήφια απηυδισμένη από τη μοιραία πελάτισσα απομακρύνεται. Για καλή δική μας τύχη και κακή δική της την ακολουθεί. Η ουρά προχωρά. Ανασαίνουμε. «Πώς τη λένε, να την ψηφίσω» σκέφτομαι, εκείνη τη στιγμή το θέλω, ύστερα θυμάμαι όμως ότι είμαι ετεροδημότισσα. Με είχε κερδίσει. Με το σπαθί της!