Οι ελίτ της προόδου

10/10/2018 - 14:18

Οι προοδευτικές ελίτ (οι εξέχοντες και εκλεκτότεροι εκπρόσωποι της πνευματικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής) υπήρξαν πάντοτε οι προωθητικές δυνάμεις για την πρόοδο των κοινωνιών.

Προσωπικότητες που έχουν διακριθεί στην κοινωνία για την πνευματική, οικονομική και κοινωνική δράση τους, που έχουν αναγνωριστεί και καταξιωθεί στο σύνολο της κοινωνίας για το έργο που έχουν πραγματοποιήσει στον τομέα τους, οσάκις πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια βελτίωσης των δομών και της λειτουργίας της οργανωμένης κοινωνίας, τα αποτελέσματα ήταν θετικά.

Σε αντίθεση με τους αριβίστες, τους τυχάρπαστους και «επαγγελματίες» πολιτευόμενους, οι οποίοι, όπως λέγει ο λαός «δεν έχουν κολλήσει ένσημα στη ζωή τους», οι λεγόμενοι, πολλές φορές υποτιμητικά, ελίτ έχουν αποδείξει στην πράξη τις ικανότητές τους και την αξία τους και έχουν αξιολογηθεί από την κοινωνία ως «πρωταθλητές» στον στίβο της πραγματικής ζωής.

Ο ρόλος των ελίτ έχει συνδεθεί ιστορικά με επαναστατικά κινήματα, με εφευρέσεις και ανακαλύψεις, με τολμηρές θεωρίες και μεταρρυθμίσεις, με γόνιμες παρεμβάσεις στην οικονομία, την κοινωνία και το κράτος και με καινοτόμες δράσεις στην αντιμετώπιση κρίσιμων προβλημάτων.

Ιδιαίτερη σημασία για την ανάπτυξη και την πρόοδο μιας κοινωνίας έχει ο κοινωνικός ρόλος της πνευματικής ελίτ. Οι πνευματικοί άνθρωποι πρέπει να έχουν ανεπτυγμένη συνείδηση της ευθύνης και του χρέους τους έναντι της κοινωνίας, στην οποίαν οφείλουν την παιδεία που έλαβαν και χάρη στην οποία κέρδισαν την εξέχουσα θέση και την διάκριση μέσα στο κοινωνικό σύνολο.

Οφείλουν, όπως λέγει ο Αϊνστάιν, να επιστρέψουν ανταποδοτικά, τουλάχιστον, ένα μέρος των όσων έλαβαν ωφελώντας με τη σειρά τους την κοινωνία.

Οι άνθρωποι του πνεύματος, οι επιστήμονες και γενικά οι «γραμματιζούμενοι», δεν πρέπει να χρησιμοποιούν μόνον «δι’ ίδιον όφελος» τη γνώση που απέκτησαν, να αδιαφορούν για τα κακώς κείμενα στην κοινωνία, όπου ζουν, και για όσα ωφέλιμα μπορεί να προκύψουν για τους συνανθρώπους τους από την χρησιμοποίηση της γνώσης και των ικανοτήτων που εκείνοι διαθέτουν.

Η πνευματική ελίτ που αισθάνεται ως καθήκον της την κοινωνική προσφορά, μπορεί να γίνει το προζύμι που θα «ζυμώσει» ολόκληρη την κοινωνία, μπορεί να αφυπνίσει όλες τις υγιείς δυνάμεις της για την επίλυση δύσκολων προβλημάτων, για την επίτευξη υψηλών στόχων, καθώς και για την βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου και την διάχυση των πολιτιστικών αγαθών σε ολόκληρη την κοινωνία.

Το χρέος του πνευματικού ανθρώπου προς την κοινωνία εξέθεσε με θαυμαστή ενάργεια και παρρησία μπροστά στους στρατοδίκες της Χούντας των Συνταγματαρχών ο καθηγητής Σάκης Καράγιωργας, όταν δικάζονταν ως μέλος της «Δημοκρατικής Άμυνας»: «αυτός ο λαός έκανεν πολλάς θυσίας και δαπάνας χάριν εμού. Με εσπούδασεν εις τα ελληνικά πανεπιστήμια, με έστειλεν με υποτροφίαν δι’ ανωτέρας σπουδάς εις το εξωτερικόν, με έκανεν καθηγητήν ανωτάτης σχολής και ανώτατον κρατικόν λειτουργόν. Τί ζητεί ως αντάλλαγμα από εμέ ο ελληνικός λαός και η πατρίς; Τί ζητεί από όλους τους πνευματικούς ανθρώπους; Δύο μόνον πράγματα. Να προσφέρουν τας επιστημονικάς των υπηρεσίας και να είναι οι θεματοφύλακες των ηθικών και πνευματικών αξιών του ελληνικού λαού. Είχα υποχρέωσιν, επομένως, κύριοι στρατοδίκαι, να εξοφλήσω αυτό το μεγάλο χρέος μου, ακόμη και εάν παρίστατο ανάγκη να δώσω την ζωήν μου…».

Εάν, όπως λέγει ο Θουκυδίδης, είναι « αχρείος» (άχρηστος) ο πολίτης που αδιαφορεί και απέχει από τα «κοινά», «αχρειότεροι» απάντων είναι όσοι αποτελούν την οικονομική, κοινωνική ή πνευματική ελίτ σε μια κοινωνία και συμπεριφέρονται ως αγνώμονες για όσα τους πρόσφερε και απόκτησαν χάρη στην κοινωνία, όπου γεννήθηκαν, ανατράφηκαν και μορφώθηκαν. «Αχρειότεροι» όσοι απολαύουν τα αγαθά του κοινωνικού ανθρώπου, τα αγαθά του ανθρώπινου πολιτισμού και δεν δίνουν… δεκάρα από τα πλούσια «κέρδη» τους για να περιοριστεί η οικονομική, κοινωνική και η πνευματική φτώχια των συνανθρώπων τους.

Η εσωτερική μετανάστευση και η αστυφιλία κατά την Μεταπολεμική περίοδο και η δημιουργία του υδροκέφαλου ελληνικού κράτους είχε ως αποτέλεσμα να συγκεντρωθεί η οικονομική, η πνευματική και γενικότερα η πολιτιστική ζωή στην Αθήνα και σε μερικά περιφερειακά αστικά κέντρα, με συνέπεια -εκτός των πολλών άλλων αρνητικών αποτελεσμάτων- να συρρικνωθούν ή και να εξαφανισθούν οι κατά τόπους ελίτ στην Περιφέρεια. Κι αυτό είναι μία από τις αιτίες που επέφεραν την οικονομική και πολιτιστική καχεξία σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής επαρχίας και την προϊούσα ερήμωση της υπαίθρου.

Για να ξαναζωντανέψει, λοιπόν, η ελληνική ύπαιθρος, η μόνη ελπίδα είναι να παλιννοστήσει ένα μέρος του αστικού πληθυσμού και ειδικότερα εκείνες οι προσωπικότητες που ανήκουν στην προοδευτική ελίτ, όσοι διαθέτουν τη δύναμη της γνώσης και τη θέληση, καθώς και τις ιδέες και τις προτάσεις, με τις οποίες θα αξιοποιήσουν τα φυσικά και πολιτισμικά πλεονεκτήματα του τόπου μας και θα αναζωογονήσουν την εγκαταλειμμένη ύπαιθρο χώρα.

Αλλά η παλιννόστηση δεν θα γίνει «εκ Θεού». Θα γίνει, εάν θεσμοθετηθούν ισχυρά κίνητρα και εφαρμοστούν οι κατάλληλες πολιτικές από τις κεντρικές κυβερνήσεις σε συνεργασία με τις Περιφερειακές Διοικήσεις!

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey