Έχω μια περίεργη σχέση με τις «Κατερίνες». Μέχρι τα εικοσιπέντε μου χρόνια περίπου ίσως και κάτι παραπάνω το όνομα μου ήταν σχεδόν αδιάφορο. Γνωστές μονάχα και τυπικές γνωριμίες, χωρίς καμιά ιδιαίτερη σηματοδότηση στο μικρό μου προσωπικό σύμπαν. Η Βουγιουκλάκη νομίζω ήταν το «Κατερινιώ» σε μια κάπως κιτς αλλά αθάνατη ελληνική ταινία. Θέλετε ο χρόνος που περνά, κάτι οι απροσδόκητες εξελίξεις της ζωής, κάπου εκεί πριν τα τριάντα, από τότε σταθερά μέχρι σήμερα, οι Κατερίνες γέμισαν τη ζωή μου, την ευεργέτησαν, την ομόρφυναν, με έκαναν να αισθάνομαι τη μέρα που γιορτάζουν προσωπική μου γιορτή. Ή σχεδόν τέτοια.  

Κατερίνα λένε μία από τις πιο στενές φίλες μου. Γνωριστήκαμε στο καραβάκι που σε πηγαίνει από Λήμνο Άη Στράτη, για να αναλάβουμε υπηρεσία, αρχές του αιώνα….. πρωτοδιόριστες φιλόλογοι, από τον ίδιο πίνακα και με τα ίδια μυαλά: Φτάσαμε στο νησί με σινιέ ρούχα και αντί για το σχολείο αρχίσαμε τα κρασιά στην ταβέρνα, πλακώσαμε τους αστακούς, πέρασε η ώρα έκλεισε το σχολείο (έχει ωράριο στις δημόσιες υπηρεσίες) και ο διορισμός δε θα επικυρωνόταν, αλλά ας είναι καλά ο Διευθυντής, νέος συνάδελφος κι αυτός τότε, που δεν παρεξήγησε τα νούμερα και άνοιξε να υπογράψουμε ύστερα από δυο πικρούς καφέδες, αργά το απόγευμα. Η ιστορία είναι αληθινή! Πάνω στο ίδιο στρώμα ξημερώσαμε τη χειρότερη με διαφορά νύχτα της ζωής μου, είδαμε άπειρες ανατολές, ύστερα από ξενύχτια στα ελληνάδικα της Μύρινας, γυρίσαμε όλα τα αξιοθέατα και τις παραλίες, καθεμία κουβαλώντας έναν μεγάλο έρωτα από το παρελθόν και έναν που γεννήθηκε στο ακριτικό νησί, οι δρόμοι μας χώρισαν, εμείς διατηρήσαμε επαφή σε πείσμα όλων των αντιξοοτήτων, εγώ ήθελα διακαώς να φύγω στο εξωτερικό, κλείνουν σχεδόν 12 χρόνια που εκείνη ξενιτεύτηκε στην Αυστραλία!  

Λένε ότι το περιβάλλον των πρότυπων σχολείων είναι ανταγωνιστικό και ψυχρό. Εγώ πάλι εκεί απέκτησα μερικούς από τους καλύτερους φίλους μου, φυσικά μία τη λένε Κατερίνα. Ο τρόπος που συνεννοούμαστε έχει αφήσει άφωνους τους επιστήμονες και τους ψυχιάτρους: Δίναμε ραντεβού έξω από το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου στο κέντρο και η μία περίμενε την άλλη έξω από το κτίριο της Βιβλιοθήκης, όπου βεβαίως η άλλη πήγαινε χωρίς προσυνεννόηση. Μικρή λεπτομέρεια: Και οι δύο γνωρίζαμε την ταυτότητα των κτιρίων! Η σχέση μας με το θέατρο …. Θρυλική! Μαζί εμπνευστήκαμε και υλοποιήσαμε μία από τις πιο ωραίες και δημοφιλείς δράσεις στην Ευαγγελική (και αυτό δεν είναι εύκολο στο συγκεκριμένο σχολείο)- πηγαίναμε μαθητές και γονείς στο θέατρο μία φορά το μήνα. Πηγαίναμε δύο και τρεις φορές την εβδομάδα στο θέατρο, μεσοβδόμαδα, με τραμ, μετρό, αυτοκίνητα, ταξί, ελικόπτερο (αστειεύομαι). Σε μια παράσταση βρεθήκαμε η μία να φορά τη μπλούζα της ανάποδα και η άλλη δυο παπούτσια από διαφορετικά ζευγάρια. Αλλά δεν πτοηθήκαμε. Μετά το θέατρο συνεχίσαμε σε κινέζικο, σε ινδικό, σε σουβλάκια! «Άμα δεν τρώγεσαι, τρως» που λέει κι η Κατερίνα.  

Με την Καιτούλα γνωριζόμασταν από πάντα. Φοιτήτρια με μάζευε στο υπέροχο σπίτι της στα Ιλίσια και με τραπέζωνε. Τέλη του περασμένου αιώνα ήρθαμε κοντά, όταν μετακόμισα οριστικά (;) στην Αθήνα. Από έναν παγωμένο Νοέμβρη και μετά η φιλία μας αριθμεί πάνω από είκοσι χρόνια… Ξεκινήσαμε με ζόρια, ζόρια για μένα δηλαδή, στα οποία η Καίτη ήταν η διακριτική από μηχανής θεός… πράγμα που επανέλαβε άλλη μία φορά μέσα στην ίδια δεκαετία, σε μια Αθήνα που αποθέωνε τον νεοπλουτισμό και εμείς μαθαίναμε ότι δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου πάντα όπως τη θέλεις, μπορείς ωστόσο να τη ζεις με τον δικό σου τρόπο. Τουλάχιστον αυτό! Η επόμενη δεκαετία μας βρήκε σε τρελά κέφια στην Αθήνα της κρίσης και της αριστεράς, μας άφησε εσώκλειστες στην εποχή της πανδημίας. Εξαιτίας της οποίας ευχήθηκα σε όλες τις Κατερίνες μου από μακριά: Να είναι καλά και να συναντηθούμε πάλι!