Οδός προόδου, αριθμός μηδέν

09/05/2022 - 10:30

Η πολιτική είναι συνήθως συνυφασμένη με το ψέμα. 

Αυτό σημαίνει ότι λέει πράγματα που δεν τα πιστεύει, υπόσχεται πράγματα που δεν μπορεί να τα πραγματοποιήσει, αναβάλλει συνεχώς πράγματα επείγοντα και απαραίτητα για την ευτυχία, την ευημερία και την ανάπτυξη, και γενικά αρέσκεται να «παίζει» με το φαντασιακό του λαού και τις ανείπωτες επιθυμίες του εκλογικού σώματος, ιδιαίτερα όταν αυτή η πολιτική ακκίζεται με τα χαρακτηριστικά ολοκληρωτικών καθεστώτων. 

Ένας είδος πολιτικών είναι και οι δημαγωγοί, που έδρασαν κυρίως στην Αθήνα τον 4ο π.Χ. αιώνα (Κλέων, Πείσανδρος, Τίμαρχος κ.α.) και προσπαθούσαν με ψεύδη και υποσχέσεις να ξεσηκώσουν τον λαό ενάντια στους νόμους και στην καθεστηκυία τάξη. 

Κόπτεται λοιπόν η πολιτική για την αλήθεια, αλλά ευλογεί το ψέμα, το ψέμα που, «πολλές φορές ειπωμένο, γίνεται -κατά τον Λένιν- αλήθεια». 

Αυτές τις σκέψεις και τους αφορισμούς μού τους πυροδότησε πάλι προχθές η διακήρυξη urbi et orbi και η οικειοποίηση ειδικά του όρου της «προόδου» από κόμμμα που καταστατικά και ιστορικά είναι γνωστό ότι αυτή την πρόοδο την αμφισβητεί και ενδόμυχα ίσως τη μισεί. 

Διότι, εάν πρόοδο σημαίνει τη δημοκρατία, τον φιλελευθερισμό, την ανοιχτή και ακηδεμόνευτη οικονομία, την επιβράβευση της άμιλλας και της αριστείας, τον σεβασμό στους νόμους και στις διακριτές εξουσίες του συντάγματος και παράλληλα την ανάπτυξη ενός σύγχρονου εθνικού ιδεώδους, τότε αυτή την πρόοδο την έχουμε δει κατά καιρούς να πραγματώνεται (έστω εν μέρει και κατά το πολιτικώς δυνατόν), όχι από αυτό το κόμμα και από τα συναφή του που την έχουν κάνει σημαία τους, αλλά ακριβώς από τα αντίπαλα κόμματα, τα λεγόμενα και σχεδόν υβριζόμενα ως «συντηρητικά». 

Αυτός ο ανελέητος σφετερισμός της «προόδου» αποτελεί παραφωνία και σκάνδαλο. 

Πρόκειται για μια διαχρονική προπαγάνδα για έναν κλεμμένο όρο που δεν χαρακτηρίζει τους προπαγανδιστές (θυμίζει κάπως τη «γαλάζια πατρίδα» των εκ Μογγολίας γειτόνων) και που με την καθημερινή του -και μάλιστα ανεμπόδιστη- χρήση τείνει να γίνει σύνθημα και κύριο γνώρισμα των αριστερών κομμάτων. 

Η ιστορία όμως διδάσκει ακριβώς το αντίθετο. 

Όλα τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα, η σύνδεση και η σύζευξη της χώρας με τις διεθνείς συμμαχίες των ελευθέρων κρατών, τα μέτρα με τα οποία προσπάθησε να ανεξαρτικοποιηθεί ενεργειακά και στρατηγικά η χώρα, η επικαιροποίηση και η ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, η αποδοχή και η ελεύθερη λειτουργία όλων των συνταγματικών κομμάτων, μέχρι και αυτή η καθιέρωση της πολύπαθης δημοτικής γλώσσας, όλα είναι επιτυχίες συντηρητικών κυβερνήσεων. 

Τώρα, το τι πραγματική πρόοδο έχουν προσφέρει στην Ελλάδα αυτά τα κόμματα της «αριστεράς και της προόδου» (και ως κυβερνήσεις και ως αντιπολιτεύσεις), όπως και σε όλον τον κόσμο (ίδε και Ρωσία, Κίνα Β. Κορέα και λοιπούς παραδείσους) από το 1917 μέχρι σήμερα, είναι φανερό τοις πάσι. 

Εκτός και θεωρήσουμε ότι το σύμφωνο συμβίωσης ήταν μια γενναία και απαραίτητη πρόοδος, όπως και η κατάργηση της έπαρσης της σημαίας στα σχολεία και της απαγγελίας του εθνικού ύμνου, όπως ακόμα η ιταμή παρέμβαση στις ανεξάρτητες αρχές, το «φιλανθρωπικό ...» άνοιγμα των συνόρων της χώρας, η ψοφοδεής κρίση των Ιμίων, και εκείνη η ελαφρά τη καρδία πώληση της Μακεδονίας «άνευ» πινακίου φακής .... 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey